Vrienden maken als je volwassen bent, waarom is dat zo moeilijk?

Ik heb een handjevol mensen die ik mijn vrienden noem. Een handjevol, meer niet. Soms vraag ik me af of ik er niet méér zou moeten hebben. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben namelijk 36 jaar en dan blijkt vrienden maken heel wat lastiger dan als je 4 bent en met je leeftijdgenootjes in de poppenhoek zit.

Mijn twee kinderen (5 en 3 jaar) maken nieuwe vriendjes alsof het niks is. Bijna iedere week komt er wel een nieuwe naam voorbij met wie ze blijkbaar opeens dikke maatjes zijn. Want zo makkelijk gaat dat als je kind bent. Een keertje samen kleien en hop, je hebt een nieuwe bff. De criteria zijn meestal dan ook niet echt veelomvattend: krijg je er geen klappen van en deelt ‘ie z’n Smarties met je, dan is het al snel goed. Wat heerlijk is dat eigenlijk. Want eenmaal volwassen gaan we niet meer zo kort door de bocht als het gaat om met wie we onze koekjes willen delen. Nee, zo iemand moet dat koekje wel echt wáárd zijn.

Het aantal vrienden dat we hebben begint af te nemen op jongvolwassen leeftijd. Vaak hangt die afname samen met grote gebeurtenissen in het leven. Afstuderen, trouwen, kinderen krijgen, het zijn allemaal momenten waarop we stelselmatig bepaalde mensen van ons afschudden. We beginnen uit elkaar te groeien, andere levens te leiden en hebben daardoor steeds minder met elkaar gemeen. Niet zo gek, maar voor je het weet wordt je op een dag wakker en is er van die grote vriendenschare met wie je altijd in de kroeg zat weinig meer over. Ik kan het zelf beamen: tijdens mijn studie had ik een vaste vriendengroep, die ik zeker drie keer per week zag. Inmiddels is er van die groep nog maar één iemand over en hoewel zij en ik nog steeds goede vriendinnen zijn, zien we elkaar zelden. Want: druk, druk, druk en totaal andere levens. Jammer, absoluut. Maar ik weet ook niet zo goed wat ik eraan moet doen.

Nieuwe mensen ontmoet ik regelmatig, maar echte vrienden worden dat vrijwel nooit. Niet omdat ik die mensen niet aardig vind, maar omdat…tja, waarom eigenlijk niet? Geen idee. Amerikaanse onderzoekers zeggen dat er een aantal redenen zijn. Allereerst is het moeilijker om mensen te vinden met dezelfde interesses als je niet meer op school zit en bovendien heb je ook de vastomlijnde routine van een opleiding niet meer, waarin je continue samenkomt met dezelfde mensen. Daarnaast, en misschien nog wel belangrijker, vinden we het raar om gewoon maar op iemand af te stappen om ‘vriendjes te maken’. Dat kun je zonder gene doen als je 5 jaar bent, maar in je dertiger jaren voel je je dan toch ergens een soort wanhopige Leipe Loetje die niemand heeft om mee naar de kroeg te gaan. En die persoon, die willen we allemaal gewoon niet zijn.

En vind je elkaar dan toch aardig, dan krijg je wat ik altijd ‘de paringsdans’ noem. Want gewoon even zeggen dat je elkaar lief vindt (zoals, inderdaad, 5-jarigen dat doen), dat doen volwassenen niet meer. Mijn beste vriendin en ik (we ontmoetten elkaar op het werk) hebben zeker twee maanden om elkaar heen gedraaid, voor onze eerste ‘date’ een feit was. Naar de bioscoop gingen we en aan de vooravond daarvan vroeg mijn vriend: “Oh, zijn jullie dan vriendinnen?”, waarop ik aarzelend antwoordde: “Dat weet ik eigenlijk niet.” Het kostte die avond zeker twee flessen prosecco om elkaar de liefde te verklaren, dus ik kan met recht zeggen dat het een proces was. Eigenlijk een klein beetje belachelijk, want waarom zo moeilijk doen, als het ook gewoon makkelijk kan? Soms wilde ik dat ik gewoon weer in de poppenhoek kon gaan zitten.

Op zich ben ik best tevreden met de vrienden die ik heb. Zo’n groep als vroeger onderhouden, daar heb ik niet eens de tijd meer voor, dus een buslading aan bff’s is ook gewoon niet nodig. Maar soms kom ik best wel iemand tegen met wie ik waarschijnlijk heel gezellig af en toe een wijntje zou kunnen drinken en dan vind ik het toch jammer dat ik dat dan niet durf voor te stellen. Want alhoewel ik mijn Smarties echt niet meer zomaar met Jan en alleman wil delen, is af en toe een maatje erbij gewoon wel leuk. Dus misschien toch gewoon maar eens op iemand afstappen en zeggen: “Hallo, ik ben Vala, zullen we vriendjes worden?” Misschien kom ik dan te boek staan als Leipe Loetje, maar het voordeel van volwassen zijn is dat men je in zo’n geval misschien wel raar vindt, maar in ieder geval je fietsbanden niet meer lekt prikt, of kauwgom tussen je schoolboeken plakt. Dat scheelt dan weer.

(Bron: The Wall Street Journal)

Gerelateerde artikelen

Back to top button