Waarom de plek die je thuis is echt niet de plek hoeft te zijn waar je geboren bent
Is de plek waar je geboren wordt je thuis? Of is het de plek waar je het langst woont? Of heeft het daar allemaal niets mee te maken en gaat het om welke plek voelt als thuis? Volgens Liselotte gaat het dus om dat laatste, om waar je je thuis voelt. Maar lang niet iedereen is het met haar eens.
Laatst plaatste ik een foto van Utrecht op Instagram. Na zes maanden op reis te zijn geweest, genoot ik zo intens van mijn mooie stad dat ik een kiekje deelde met een soort van liefdesverklaring erbij. Want ja, ik hou oprecht van deze stad en voel me nergens zo thuis als hier. Iemand die ik al minstens tien jaar niet meer spreek vond het nodig om onder die foto een sneer te schrijven met een verwijzing naar wat volgens hem mijn thuis is. Op de eerste plaats noemde hij de naam van een dorp in Nederland waar ik inderdaad een aantal jaren gewoond heb, maar waar ik niet geboren en ook niet opgegroeid ben (ha, als je commentaar levert, zorg dan dat de informatie klopt, vriend!). Maar op de tweede plaats: sinds wanneer is de plek waar je geboren bent je thuis?
Ik ben als kind vaak verhuisd – wat trouwens niet bepaald helpt om je ergens thuis te voelen. En al toen ik jonger was merkte ik dat ik daardoor nergens meer echt bij hoorde. Want in Deventer – de stad waar ik toch echt geboren en getogen ben – kreeg ik op de middelbare school van leerlingen die nog steeds in Deventer woonden te horen dat ik geen Deventenaar (meer) was. Ik woonde in the middle of nowhere op grond die wel tot de gemeente Deventer behoorde, maar daarnaast onderdeel was van een piepklein boerendorp. Dat was – volgens de kinderen op mijn school dan – mijn thuis, terwijl dat helemaal niet zo voelde. Ik probeerde me wel te verdedigen, maar niemand luisterde naar mijn weerwoord. Ik woonde in een dorp en kwam dus niet uit Deventer. Punt. Hoe aardig de kinderen in het dorp waar ik woonde ook waren en hoe fijn de boerderij waar ik woonde ook was, dat dorp voelde niet als mijn thuis. Iedereen praatte anders, kleedde zich anders, was geïnteresseerd in andere dingen. Ik was een vreemde eend in de bijt, voelde me niet een van hen. Ik was dat stadse meisje uit Deventer. Voor hen, maar ook voor mezelf was het vrij duidelijk dat ik er niet echt bij hoorde. En dat was prima. Maar omdat sommige kinderen mij het gevoel gaven dat ik geen Deventenaar (meer) was, wist ik niet zo goed meer wat dan mijn thuis was.
Na de middelbare school verhuisde ik eerst nog naar een andere stad en op mijn 21ste belandde ik in Utrecht. Daar woon ik nu, ruim acht jaar later nog steeds. Omdat ik het hier ongelofelijk fijn vind en omdat deze stad voelt als thuis. Niemand die hier ooit tegen me zegt dat ik hier niet hoor omdat ik hier niet geboren ben. Het blog dat ik jaren geleden begon als ode aan mijn stad was een van de succesvolste in Utrecht en ik zette een lokaal nieuwsplatform op voor mijn stadsgenoten. Ik ken de stad op mijn duimpje en ben nog steeds verliefd op de grachten en de singel, de kleine straatjes, de volle terrassen in de zomer, de levendigheid, de ontelbaar veel te gekke events, creatieve ondernemers en fantastisch leuke mensen. Na een weekendje weg, een lange vakantie of mijn wereldreis voelt het hier en alleen hier als thuiskomen. Ja, Utrecht is mijn thuis. Niet omdat ik hier geboren bent, maar omdat dat zo voelt. Punt uit.
