Waarom het altijd weer fout gaat als ik naar Ikea ga

Mariëtte snapt er niks van. Moet ze bij Ikea alleen een pak servetjes kopen, komt ze wéér thuis met zeventien gørkärsen en øpbergmändjes.

Lees ook: Wat je NIET moet doen als je samen naar de Ikea gaat

Ik had servetten nodig en om redenen die ik me niet kan herinneren, ging ik die kopen bij Ikea. Dat is natuurlijk sowieso al een vreemd idee, maar ik zag er kennelijk geen been in om een halve avondvierdaagse af te leggen voor een pakje servetten. Dus bewoog ik mij via de korte route (die helemaal niet kort is, maar in elk geval niet twee dagen duurt zoals de lange route) naar de afdeling ‘klein huisspul’, alwaar ik subiet verzoop in kilometers bestek, placemats, ovenschalen, keukengerei en bordjes.
En, heel gek, ineens had ik het allemaal nodig. Want hoe handig, extra bestek voor als er visite is en ik dan dus niet zenuwachtig de hele tijd messen hoef af te wassen. Placemats kun je uiteraard sowieso nooit genoeg hebben, net als ovenschalen. En ineens zag ik mezelf allerlei sauzen en schotels bereiden met dat nieuwe keukengerei, dat mij zo ontzettend praktisch toelachte vanuit handige opbergbakken (die ik op zichzelf ook wel kon gebruiken, want plotseling verlangde ik intens naar overzicht in de keukenla). Dat ik helemaal niet zo van koken houd, vergat ik voor het gemak even. En dat de lades en kasten in onze keukens al uitpuilen ook.

Met slechts de minimale score van servetten (tien pakken, want voorraad, en aanbieding), enkele placemats en en een extra bestekset liep ik door. En net toen ik het gevoel had dat ik nog iets miste in huis, kwam ik bij de fotolijstjes. Tuurlijk! Dat was het, wat er in mijn leven ontbreekt! Fotolijstjes! Zoveel foto’s die hongerig wachten op inlijsting, het kan bijna geen toeval meer zijn dat ik hier nu ben. (Dat die foto’s er ook nog hongerig op wachten om afgedrukt te worden, vergeet ik voor het gemak even. Ze wachten namelijk ook hongerig tot ze eindelijk worden uitgezocht, maar goed, bij een winkel als Ikea moet je niet verzanden in details, want dan kom je nooit meer thuis.) Terwijl die oerhandige gele megashopper al bijna niet meer te tillen was, kwam ik terecht op de speelgoedafdeling. Een houten telraam, zo leuk en natuurlijk hartstikke nodig qua basisschool-voorbereiding! En van die leuke stapelbekertjes, enorm goed voor de motoriek. En natuurlijk een voorraadje kleurpotloden, altijd handig. En toen moest ik nog langs de opbergmandjes. Ik ben verslaafd aan opbergmandjes. Die kun je écht nooit genoeg hebben (vooral niet als je per ongeluk de halve Ikea in je enorme gele shopper hebt gepropt). Dus hup, die moesten ook mee en toen moest ik nog langs de kaarsen, waar we het verder maar niet over zullen hebben.

Lees ook: 6 psychologische trucjes om je huis nog huiselijker te maken

Doorbuigend onder het gewicht van die shopper kwam ik uiteindelijk bij de kassa. Zo vreemd, aangezien ik alleen maar servetten nodig had. Wat is dat toch, die plotseling hebzucht zodra ik die blauw-gele deur door ga? Op de terugweg dacht ik daarover na. Het zijn leuke spullen, zeker, maar er is iets anders. Het is niet eens de prijs, hoewel het natuurlijk meespeelt dat het zo lekker goedkoop is en dus een ‘ach ik neem het even mee’-reactie teweeg brengt. Maar boven alles zeggen al die producten tegen mij: neem ons en wij maken je leven meteen makkelijker / leuker / overzichtelijker / beter. Nu heb ik al een erg leuk leven, dus ik loop niet als een zielige geluksjunk door de gangpaden van onze Zweedse meubelvriend, maar op een of andere manier ben ik altijd op zoek naar dat ene dingetje dat het allemaal nog wat makkelijker en vooral overzichtelijker maakt. Niet meer zoeken naar extra bestek bij bezoek met die handige extra bestekset. Weg met die incomplete stapelset waarvan het me irriteert dat het groene, blauwe en gele bekertje ontbreken, want hier is een nieuwe voor slechts twee euro. Hup, die half opgebrande kaarsen in de prullenbak en nieuwe, frisse varianten neerzetten. Om het over die opbergmandjes maar niet te hebben, want o, een zen, opgeruimd huis lacht mij toen vanuit de Ikea-schappen. Om die reden heb ik ook een uit de hand gelopen hoeveelheid opbergdozen aangeschaft, met handige labeltjes om eindelijk dat wat chaotische opbergsysteem van me te gaan finetunen (hoewel de dozen in kwestie al enige tijd in de verpakking op zolder staan).

Die behoefte waaraan Ikea op onderbewustzijnsniveau voldoet, die is gewoon groter en sterker dan ik. Ik houd het er dan ook op dat ik willoos ten prooi ben gevallen aan de tentakels van een Zweedse marketinggigant en dit dan ook niet mijn schuld is. Ga ik nu even een plek zoeken voor mijn zeventien geurkaarsen. O, wacht, die gaan natuurlijk in mijn handige opbergmandjes. Zie je, ik had het écht allemaal nodig.

Lees ook: De echte reden van mijn verslaving aan opschrijfboekjes