Waarom het helemaal niet erg is om naïef te zijn

Regelmatig wordt Johanna uitgelachen door mensen die haar met kennis of ervaring overtreffen. En ze begint die momenten steeds meer te waarderen. Iets “vanzelfsprekends” niet weten, wordt vaak verward met domheid, onzorgvuldigheid of wereldvreemd zijn. Maar naïviteit is een compleet onderschatte staat van zijn, vindt zij.

Het grappige is dat de reacties op naïviteit vrijwel altijd hetzelfde karakter hebben: In de toon zit een mengeling van oordeel, betweterigheid en totaal ongeloof. “Hoe kún je níet weten wie Buma is??”, “Natúúrlijk moeten kinderen ingeënt worden, dûh!”, “Je gaat me níet vertellen dat je als zzp-er geen arbeidsongeschiktheid verzekering hebt…” Deze reacties gaan vaak gepaard met het uit stretchen van de oogleden tot aan de haargrens en een harde, geforceerde, haperende lach: Uh! Hah… Uhuh!   

Vroeger haatte ik het om aan de ontvangende kant van spot te zitten. Dan voelde ik me grof tekortschieten en voor lul staan. Ik schoot in de verdediging, steevast met rampzalig resultaat. Als je een keuze maakt op basis van een vaag gevoel, moet je je er niet toe laten verleiden die keuze met rationele argumenten te verdedigen. Kuiltje – graf. Waar je vervolgens uit totale schaamte zelf maar in gaat liggen. In de hoop dat mensen verdergaan met hun leven en het incident vergeten.

Maar de laatste tijd gebeurt er iets anders als ik ondermijnd word. Een honende opmerking is voor mij de bevestiging dat ik mijn leven leid op mijn manier, los van de gevestigde orde. Er gaat iets ‘aan’, een golf van energie, een gevoel van blijdschap, argeloosheid en vrijheid. Toen ik dit voorzichtigjes aan een vriendin uitlegde, zei zij met een staal gezicht: “Oh ja, dat is je tweede chakra. Het energiecentrum onder je navel. Daar uit je je emoties en ervaar je connectie, beweging, seksualiteit en creativiteit.” We zijn blijkbaar de “dit klinkt misschien heel zweverig…” inleiding voorbij. Ik had zelf ook niet de behoefte om te giechelen bij het woord “chakra”, het verklaarde alles.

Wanneer iemand een intellectueel betoog afsteekt over waarom mijn leven voorbij zal zijn als ik onze schoonmaker een huissleutel geef of die €100 overmaak voor dat Lowlands kaartje (aan iemand die later niet blijkt te bestaan), heb ik maar één reactie: “Ja, dat zal allemaal wel, maar ik doe het wel, want het voelt goed.” Bye bye Lowlands, maar HELLO vrije, zelfverzekerde vrouw!

Wanneer het ongeloof van iemands gezicht te lezen valt, vraagt die persoon zich in feite één ding af: Hoe kán het dat jij het anders doet en gewoon nog functioneert / geaccepteerd wordt / leeft?? Terwijl al deze cijfers en ervaringsdeskundigen aantonen dat {voeg willekeurig voorbeeld in} de beste manier is… Waar haal je het lef vandaan?? Ja… nou… vanbinnen dus… van diep in mijn… naja, je begrijpt het. Het voelt sensationeel, ik kan het aanraden.

Naïviteit is niet alleen sexy, het is ook liefdevol en hoopgevend. Naïevelingen vertegenwoordigen de in ons allen aanwezige hoop dat de wereld een mooie plek kan zijn. Ze zijn onbezorgd, vindingrijk, open en hebben een onomstotelijk vertrouwen in de mens. En hoewel naïevelingen vaak de rand van de afgrond bewandelen en er misschien onnodig vaak in tiefen, weten ze ook hoe het is om de wind onder hun vleugels te voelen, te zweven, te vliegen. En ze leven in de wetenschap dat het toch wel weer goed komt. Dat hebben ze namelijk zo’n honderdtachtigduizend keer ervaren.

Begrijp me niet verkeerd… Ik ben absoluut vóór het onderzoeken van al de opties en gevolgen bij een grote beslissing. Ik ben er alleen ontzettend slecht in. Ik raak snel overweldigd door alle (tegenstrijdige) informatie en ik krijg er alles behalve een zeker gevoel van. Ik ervaar het als winst dat ik samenwoon met een wetenschapper die even drie keer doorklikt voordat hij klakkeloos een artikel over inentingen overneemt. Wel zo fijn voor de weerstand van onze toekomstige kinderen. Maar niemand hoeft bij mij aan te komen met een “Ik zei het toch…”, omdat diegene toevallig wél elk mogelijke risico zou hebben dicht gepleisterd.

Ik vertrouw graag op het leven, de aantrekkingskracht van liefde, goede intenties, positieve energie en mijn eigen veerkracht. Dat is een bewuste keuze. Niet omdat het een 100% slagingskans heeft, maar omdat het me altijd een waardevolle ervaring oplevert. En omdat het voelen en uitstralen van vertrouwen mij over de linie het beste dient. Ja… en die tweede chakra dus.

Johanna Nolet is inspirator, schrijver en spreker. Zij nodigt mensen uit om hun behoeftes en talenten met de wereld te delen. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en spreekt op congressen over zelfliefde in werk en relaties. Op de hoogte blijven? Like GBV op Facebook en volg Johanna op Instagram voor dagelijkse inspiratie.

Lees ook: 9 dingen waarover ik altijd onterecht optimistisch blijf

(Beeld: iStock)