Waarom ik de dikkere versie van mezelf omarm (weg met de diëten!)

In de aanloop naar haar vakantie in Italië had Femke bedacht minstens vijf kilo af te vallen. Ze zou gaan dieten en hardlopen en als een slanke den over het Italiaanse strand paraderen. Dat is niet gelukt. Normaliter zou Femke zeggen ‘helaas’, maar ze is er klaar mee. Eigenlijk zit ze beter in haar vel dan ooit. Beter dan toen ze nog 55 kilo woog en een verwarde 22-jarige was.

Ik ben rond en mooi. Ja, ik heb een buikje, ja ik heb dikke dijen, ja mijn heupen zijn nogal breed. Waarom zou dat lelijk zijn? Waarom heb ik daar al jaren zo’n moeite mee? Toen ik ooit een Antilliaans vriendje had zei hij: “Je moet meer eten, want ik houd van ronde vrouwen” Ik kwam destijds ook aan, want we konden heerlijk samen eten. Voelde ik me lelijk? Nee, ik koesterde me in zijn ideaalbeeld van de vrouw. Maar hij ging weer en ik drong mezelf het westerse ideaalbeeld weer op. Want het is sterk, omdat ik hier woon. Omdat slank de maatstaf is. We liggen aan de rand van het zwembad of op het strand en we keuren elkaar. Oh, die is mooi! Wow, die is slank en ze heeft ook nog net een baby gekregen. Zoooo, die heeft zichzelf laten gaan, wat een dikkerd. Ik wil niet zo gekeurd worden. Ik wil bewonderd worden. Ik wil geil gevonden worden. Ik wil me op het strand draperen zoals Sylvie Meis of Doutzen Kroes. Ik wil onwetend wetend zijn dat ik mooi en slank ben. Doen alsof het me aan komt waaien. Alsof ik er niet alle lekkere dingen voor laat staan en me ondertussen afbeul in de sportschool met een flesje water en een selderijstengel als traktatie.

Want ik weet dat het werken is. En dat werken is me te zwaar. Het is me het lijf niet waard. Als ik eerlijk ben. Ik werk me het schompes in mijn eigen bedrijf. Ik werk me het schompes in de opvoeding van een kind met vermoedelijke adhd. Ik heb geen zin omdat te combineren met een flesje water en een selderijstengel. Ik heb namelijk geen echt overgewicht, ik ben wat ze noemen ‘normaal’. Een maat 40. Te dik in mijn ogen, een gewoon Hollands figuur in de ogen van de buitenwereld. Alleen op het strand voel ik me op het randje. Ik zie hoe mijn buik en heupen over mijn strakke bikinibroekje heengulpen en op zo’n moment krijg ik vaak toch weer spijt. Dat ik niet gedisciplineerd ben geweest in de aanloop naar die vakantie. Omdat ik wist dat ik grote delen van de dagen halfnaakt zou gaan doorbrengen en dat ik dus wist dat ik me grote delen van de dag zou lopen ergeren aan die buik en die dijen en die brede heupen.

Dit jaar moet het anders. Dit jaar kan het anders. Er is namelijk iets aan het verschuiven in mijn hoofd. Misschien komt het doordat er vaker vollere vrouwen in de magazines te vinden zijn, misschien komt het door de stukken die ik tegenwoordig tegenkom over body positivity. Ik merk namelijk dat ik vollere vrouwen ook mooi begin te vinden en soms, heel soms, kijk ik in de spiegel en denk ik: “Nou, eigenlijk ben ik best sexy” Ondanks mijn buikje met striae, ondanks mijn brede heupen en ronde dijen. Langzamerhand voel ik dat ik mezelf kan omarmen zoals ik ben. Want dit ben ik. Dit is mijn lijf als ik normaal eet en, oké, af en toe een beetje teveel drink en een zakje chips naar binnen prop. Ik ben een mens en geen model. Ik wil leven en niet lijden. Laten we stoppen om onszelf en anderen zo’n bizarre meetlat op te leggen en genieten van ons lijf zoals het is. Ik ga ervoor!

Lees ook: Als maat 40/42 ideaal was, hadden we geen minderwaardigheidscomplex in de zomer

(Beeld: iStock)

Gerelateerde artikelen

Back to top button