Waarom ik de hele tijd denk dat mijn leven nog moet beginnen

Het is heel gek, maar Mariëtte (33) slaagt er maar niet in om zichzelf als volwassene te zien. En dus voelt het de hele tijd alsof haar leven nog moet beginnen.

Lees ook: Volwassenheid. Wat betekent dat nou echt? (En ben jij het?)

Ik was twaalf en vond mezelf heel groot. Want: de brugklas. Waar ik natuurlijk met mijn mede bruggenoten de piepkuikens van de school vormde, maar goed, ik was groot want de school was groot, er waren docenten in plaats van juffen en meesters, en ik moest er op de fiets naartoe met een bizarre hoeveelheid boeken en tussen de middag naar huis was behalve niet te doen qua afstand ook helemaal niet cool. Ik was groot, dat wel. Maar niet volwassen.

Ik werd zestien, achttien, haalde mijn rijbewijs, dronk alcohol, ging op kamers, studeren. De wet verklaarde me volwassen, maar ik voelde me amper die brugklasser ontgroeid. Volwassen, dat waren mijn ouders. Mensen die het leven hadden gemasterd, en begrepen. Mensen met levenservaring, die dingen hadden gedaan, meegemaakt. Mensen met banen en koophuizen. Maar eigenlijk ook niet, want toen ik een koophuis en een baan had, voelde het nog steeds alsof ik maar wat rommelde in de marge en alsof mijn leven nog moest beginnen. Zelfs toen ik mijn eigen naam op een zeer officieel uitziende hypotheekofferte met een aantal nullen zag staan, toen ik in een poenig notariskantoor allerlei aktes ondertekende, toen ik dertig werd, toen ik het jaarlijkse familiekerstfeest organiseerde (ik weet niet waarom, maar ik vond dit een ding), toen niemand – nou ja, op een blinde halve zool na – ooit nog aanbelde en vroeg of mijn ouders ook thuis waren. Zelfs toen viel er geen kwartje: ik ben nu volwassen.

Gek is dat eigenlijk. Ik ben 33, ik heb twee kinderen, een man, een auto, werk. Ik heb boeken geschreven en de wereld gezien, althans, de plekken die ik graag wilde. Lifegoals te over, afgevinkt. Ik ben mijn ouders, toen ik zelf klein was. Ik weet nog dat mijn moeder vijfendertig werd. Ik vond haar niet volwassen, maar bejaard. Nog twee jaar, en mijn kinderen zien mij als bejaard. Je zou denken dat ik de volwassenheid inmiddels heb bereikt, maar nog steeds voelt het niet zo. Ik kom mensen tegen van mijn eigen leeftijd die ik subiet beschouw als volwassenen met hun leven op orde, ikzelf denk nog heel vaak ‘als ik later groot ben’. Als ik echt weet hoe dat moet, leven, kinderen grootbrengen, man en vrouw zijn, pensioenen regelen. Als ik niet meer zomaar wat doe en het gevoel heb dat het leven me ook maar een beetje overkomt.

Maar: is het erg? Oké, het geeft soms onrust, vanbinnen. Het gevoel dat ik amper ben begonnen en alles nog moet bereiken. Dat ik het leven nog lang niet onder de knie heb, geen grotemensendingen heb gedaan en meegemaakt. Maar, aan de andere kant, ik las dat mensen echt heel ongelukkig kunnen worden van sleur, van het gevoel geen kant meer op te kunnen, van de deprimerende vraag ‘is dit alles?’ Ik heb dat niet. Mijn gevoel maakt ook dat ik denk dat het nog alle kanten op kan. Niet dat ik extreem grootse plannen of wensen heb, maar het is fijn te leven in de overtuiging dat the best nog steeds yet to come is. Is dit alles? Nog lang niet, gelukkig.

Lees ook: Het leven als volwassene is soms zo makkelijk nog niet