Waarom ik niet tegen stiltes kan

Mariëtte haat stiltes in gezelschap. Ze wordt er ongemakkelijk van en gaat dan onzin uitkramen en kruisverhoren houden, wat natuurlijk ook niet echt helpt.

Lees ook: Sssssst…..waarom stilte VEEL belangrijker is dan we denken

‘Aha, oké, en die collega, gaat die dan ook op vakantie naar Frankrijk of liever naar Spanje?’
Ik was op een verjaardag en ik weet niet meer hoe het was gebeurd, maar ik was in gesprek geraakt met een vriendin van de jarige die ik uitsluitend van deze en de voorgaande verjaardagen kende. Of, nou ja, gesprek is een groot woord. Er was meer een soort kruisverhoor gaande waarin ik de gekste vragen stelde en zij antwoorden van maximaal twee lettergrepen gaf. Het ging van kwaad tot erger en ik bleef maar inhaken, inspelen en nieuwe vragen afvuren (en me ergeren dat ik dit moest doen, dat ook, want de vakantiebestemming van die collega die ik helemaal niet kende, kon me niet bijster interesseren, maar ik moest toch íets en weglopen was ook weer zo bot).
Er is namelijk één ding waar ik echt niet tegen kan: stiltes. Ik heb het al als ik naar twee mensen kijk die tot een gesprek met elkaar zijn veroordeeld, maar geen idee hebben waarover ze het moeten hebben. Dan krijg ik al de neiging ernaast te gaan zitten en een soort gemeenschappelijke deler te gaan zoeken, zodat er in ieder geval een gespreksonderwerp ter tafel komt. Als er mar geen stilte is. Zo’n ongemakkelijke fase waarin je elkaar wel aankijkt en naarstig zoekt naar iets om te zeggen dan wel een reden om weg te lopen, en beide niet kunt vinden. Ik kan dat niet, ik ga dan praten, als een kip zonder kop. Idiote dingen vertellen, waar niemand op zit te wachten of vragen stellen over onderwerpen die er niet toe doen of mensen die mijn gesprekspartner wel kent en ik niet, zodat je dus uiteindelijk uitkomt op de vakantiebestemming van een mij totaal onbekende collega. Ik heb ook weleens een uur geluisterd naar hoe iemand uit de doeken deed hoe hij een bepaalde excel-sheet invulde zodat het voorraadsysteem op zijn werk op orde bleef. Ik had zelf om die informatie gevraagd, omdat ik verder niks uit te wisselen had en excel-praat nog altijd beter was dan niks.

Lees ook: Sssst;dit heeft stilte je te vertellen

Ik weet niet goed hoe het komt. Misschien is het gevoel van niet interessant genoeg zijn (iemand anders heeft immers duidelijk geen flauw benul waarover het met je te hebben) of de ander niet interessant genoeg vinden (en dat is ook zo lullig om te laten merken). Waarschijnlijk heeft het te maken met uitgepraat en dus saai zijn of lijken. En ik weet ook niet goed wat ik ermee moet, zo’n stilte. Afwachten, weglopen, iets zeggen over de stilte om die minder ongemakkelijk te maken? Ik werkte ooit in een restaurant en daar heb je nogal wat stiltes. Stellen – jong en oud alike – die samen de kaarsen naar beneden zaten te kijken en bij wie ik me ongemakkelijk voelde als ik aan hun tafeltje kwam, omdat ik soms werd aangekeken als een soort Messias, maar eigenlijk ook niet meer te melden had dan ‘Hier is uw tomatensoep’. Ik zei eens tegen een collega dat ik niet begreep waarom mensen die zo weinig uit te wisselen hadden, toch samen uit eten gingen. Toen zei zij: ‘Maar sommige mensen vinden dat juist fijn.’ Ik vond dat een vreemde opmerking. Hoe kun je het nou fijn vinden om een beetje uitgepraat te gaan zitten zijn. ‘Maar hoe weet je dat?’ vroeg mijn collega. Daar moest ik haar gelijk in geven: ik wist inderdaad niet of die mensen uitgepraat waren met elkaar of het gewoon leuk vonden om in stilte de andere mensen in het restaurant te observeren. Mensen kijken is immers wel verschrikkelijk leuk tijdverdrijf. En misschien hadden ze niet de onrust die ik heb: dat er altijd een gesprek gaande moet zijn, altijd iets gezegd moet worden. Misschien waren ze zo prima met elkaar, dat dat niet meer nodig was.
Het ding is ook: het schijnt dus helemaal niet goed te zijn om die stilte altijd maar te willen opvullen. Stilte is juist goed voor je. Nu wist ik dat al voor momenten dat je alleen bent (dan kan ik juist heel goed tegen stilte. Ik verlang er soms zelfs naar, gewoon een dag doorbrengen in complete stilte, lijkt me zo fijn.) Maar ook als je samen bent hoef je niet altijd te praten, las ik laatst in een onderzoek. Is juist fijn om samen in stilte te bonden, als je tenminste niet die tijd gaat opvullen met staren naar je telefoonscherm, want dan schiet het allemaal z’n doel wat voorbij. Gewoon op de bank of in dat restaurant zitten en met z’n tweeën het moment beleven. Word je heel zen van. Ik vind dat mooie theorie, maar vrees dat ik in de praktijk hier niet heel goed in ga zijn, al is het goed om over na te denken. Nu nog even iets verzinnen voor die verjaardagskruisverhoren, want daar ga ik – onderzoek of niet – echt nooit zen van worden.

Lees ook: STILTE is essentieel voor het menselijk brein (ja, ook voor het jouwe!)

(Beeld: iStock)

Gerelateerde artikelen

Back to top button