Waarom ik zo van Temptation Island hou en me daar niet voor schaam

Mynd’s Anne houdt haar hele leven lang al van pulp-tv en is niet van plan daar ooit van af te kicken. Dus natúúrlijk is ze ook groot fan van Temptation Island, en daar heeft ze goede redenen voor (zowaar wetenschappelijk onderbouwd!)

Laat ik dit stuk eens beginnen met een staaltje omgekeerde psychologie en een vraag stellen die mij zeer prangend en logisch lijkt: waarom zou je in vredesnaam NIET van Temptation Island houden? Het heeft alles! Hoe vermakelijk is het om te zien dat geen van de verleidsters eigenlijk zin had om haar tanden in Tim te zetten, tot Cherish onder de noemer ’take one for the team’ dit maar deed, waardoor de jongen-met-het-bizarre-kapsel ineens van ‘no girls allowed’-verloofd naar ‘smoorverliefd op de blonde verleidster’ ging? Nou ja, ik vind dat dus zeer vermakelijk. Net als de sneaky acties van Mezdi, de zeurstem van Vanessa en Megan die metéén vol gas gaat op/met verleider Joshua. En het programma heeft humor, jawel! Ooit eerder gehoord van ‘koekeroend’ en ‘de kaas komt uit haar oren?’ Nu dus wel, met dank aan het onverstaanbare gemompel – veel dank voor de ondertiteling – van Kevin.

Mijn man verbaast zich er vaak om dat ik dit kijk. ‘Daar ben je toch veel te slim voor?’ sneert-ie dan. Ha, mooi niet dus! Want wat blijkt: het zijn juist hoogopgeleide Nederlanders die steevast op donderdagavond naar het gevoos, getong, gelieg en gejank kijken. Gemiddeld trekt het programma 720.000 kijkers per aflevering. Bijna de helft daarvan (zo’n 345.000) is hoogopgeleid (en heeft dus hbo of universiteit afgerond). Volgens de cijfers van stichting Kijkonderzoek is maar een klein deel (68.000) van de kijkers laagopgeleid. Televisiewetenschapper Dan Hassler-Forest van de Universiteit Utrecht verklaarde dit als volgt in het AD: ‘Het is platvloerse reality, maar op een ironische manier gemaakt waardoor het ook hoogopgeleide kijkers aanspreekt. Het programma is gewoon goed gemaakt. Het bevat surrealiteit, seks, drama, conflict, en een goede voice-over die laat zien dat ook de makers het niet allemaal serieus nemen.’

Oftewel: het is helemáál niet raar om je loeihard te verheugen op weer een nieuwe aflevering vol gekonkel en drama. En deels klop ik mezelf op mijn borst dat wij hier weer van kunnen genieten. Want wat wil het toeval? Zo’n drie jaar geleden schreef ik een artikel voor een vrouwenblad waarin ik mijn voorliefde voor pulp-tv uit de doeken deed (FYI: de televisiewetenschapper die ik toen sprak zei dat ik eigenlijk gewoon graag ‘aapjes keek’ en door zulke programma’s een beter gevoel kreeg over mijn eigen leven. Dat jullie het even weten.) En in dit artikel deed ik een smeekbede aan de omroepbazen om Temptation Island weer op de buis te krijgen. En wat gebeurde een paar maanden na publicatie? Juist, ik bedoel maar, you’re welcome. Dus, lieve bazen in Hilversum, als jullie nu weer meelezen: mag ‘Ik heb het nog nooit gedaan’ ook weer op tv? Ik ben u zeer erkentelijk.