Waarom je altijd dankbaar moet zijn, zelfs als alles kut is

Het is een uitgekauwd cliché: tel je zegeningen, want je hebt er meer dan je waarschijnlijk denkt. En het kan altijd erger. Uitgekauwd, maar waar. Vala, die soms best wel baalt van haar leven, doet haar best zich dat altijd voor te houden. Al is dat soms heel moeilijk.

Ik schrijf dit stuk terwijl ik in bed zit. Overdag, omdat ik thuis werk. Ik werk thuis, omdat ik moe ben. En pijn heb. Ik heb Multiple Sclerose en dat speelt de laatste tijd weer op. Mijn lijf doet pijn en ik heb opeens slaapproblemen gekregen. Dat is geen heel fortuinlijke ontwikkeling, gezien het feit dat ik sowieso al weinig nachtrust krijg door het gegil van mijn chronisch zieke dochter, die ’s nachts ligt te huilen van de pijn in haar buik. Eén van mijn chronisch zieke dochters, want ik heb er twee. En een autistische zoon trouwens. Waarover we zo ongeveer iedere week een spoedoverleg op school hebben, omdat het allemaal niet gaat en om wie iedereen zich grote zorgen maakt. Soms word ik heel moe van mijn leven. Kijk ik om me heen en zie ik alleen maar een soort grijze waas van ellende en zorgen en geploeter. En dan bekruipt me stiekem de gedachte: zegeningen? Welke dan?

Want ja, het kan vast allemaal erger. Maar soms vind ik waar ik mee te dealen heb ook eigenlijk best wel kut. En dan kost het me moeite om dat gouden randje om die donkere wolken nog te zien. Dan wil ik alle positiviteitsgoeroe’s en mensen die inspirerende spreuken posten op Facebook het liefst een klap verkopen. Want ‘Live, life, love’, en ‘Don’t let your struggle become your identy’? Fuck dat. Wat heb ik om dankbaar voor te zijn? Om #blessed bij te kunnen zetten? Bitter weinig, denk ik regelmatig. Dus waarom zou ik dan mijn zegeningen moeten tellen? Maar het antwoord daarop is simpel: omdat het goed voor je is. Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk aangetoond dat dankbaar zijn zorgt voor minder stress en dat het een positief effect heeft op je geluksgevoel als je je altijd probeert te herinneren wat er wel goed gaat in je leven, ipv je alleen maar te focussen op wat er allemaal slecht gaat. Er is tenslotte een reden dat Ernie altijd vrolijk is en Bert een ouwe zuurpruim. Want voor je het weet zit je altijd maar in je eentje paperclips te tellen en wil er niemand met je spelen. En dan heb je uiteindelijk inderdaad écht een kutleven.

Gisteravond had ik mijn zieke dochter op mijn schoot, haar warme hoofdje op mijn schouder, terwijl ze in een halfslaap tegen me aan lag. Mijn kind, dat ziek is, maar die ik dus wel thuis in slaap kan wiegen. Dat ik in haar eigen bed kan leggen, ipv in een bedje in het ziekenhuis, zoals we bij haar zus zo vaak hebben moeten doen. Daar ben ik dankbaar voor. Ik ben er dankbaar voor dat mijn oudste dochter nu al heel lang niet meer in dat ziekenhuis heeft gelegen, ook al heeft ze iedere dag veel medicijnen nodig om op de been te blijven. Ik ben er dankbaar voor dat we in ieder geval een school voor onze zoon gevonden hebben, ook al gaat het daar heel vaak niet goed. En ik ben er dankbaar voor dat ik in ieder geval nog kan werken, ook al is het dan soms vanuit bed omdat ik moe ben en veel pijn heb. Want het kan echt nog veel erger. Dat weet ik, omdat wij dat steeds aan den lijve ondervinden, iedere keer als we denken dat het echt niet erger kan. Maar, dat is nou zo gek, omdat we naast al die ellende ook echt wel heel veel zegeningen hebben, valt het allemaal uiteindelijk toch wel weer mee. Ook als het best wel erg is.

Als we boosheid, onvrede of frustratie voelen is het makkelijk om daardoor in een negatieve spiraal terecht te komen. We raken verbitterd, worden jaloers en gaandeweg lijkt alles dan alleen maar moeilijker te worden. Maar ja, hoe blijf je nog positief in een tijd waarin je bijvoorbeeld heel veel zorgen maakt, of er geen eind lijkt te komen aan de ellende? Door actief de tijd te nemen om te bedenken wat je wél hebt. In mijn geval bijvoorbeeld: een geweldige man die zich door niets uit het veld laat staan. Een heel leuke baan waar ik veel voldoening uit haal. De gedachte dat we als gezin al heel vaak zijn omgevallen, maar toch altijd weer zijn opgestaan en hoe knap dat eigenlijk van ons is. Het klinkt misschien zweverig, maar ik put daar heel veel kracht uit op momenten zoals deze, als ik met pijn, een huilend kind en een berg aan zorgen om tegenop te zien in bed zit. Want het zijn misschien niet de doorsnee zegeningen die ik graag zou willen hebben, die iedereen behalve ons soms gegund lijken te zijn en waar ik stiekem vies jaloers op ben, maar zegeningen zijn het. En daar ben ik dankbaar voor. Want dat soort zegeningen maken mijn leven dus, ja inderdaad, tóch #blessed.

Lees ook: Deze video legt uit waarom je dankbaarheid uitspreken geen slecht idee is