Waarom je beter niet kunt nadenken over de zin van het leven

Jaja, we maken ons allemaal maar wat druk over de vraag waartoe wij hier op aarde zijn. Want stel dat het geen nut heeft! Het is precies de reden waarom Marlies is gestopt met de gekmakende zoektocht naar het antwoord. En bevrijdend dat dat is!

Gisteren was ik uit eten met een vriendin. Ze vertelde dat tijdens een weekendje weg diepzinnige onderwerpen zoals DE ZIN VAN HET LEVEN ter sprake waren gekomen. My God! Echt! De zin van het leven! Ik was even vergeten dat die er ook nog zou moeten zijn. Het driftig nadenken daarover heb ik reeds lang geleden los gelaten.

Want natuurlijk heb ook ik nachtenlang wakker gelegen van die vraag. En stiekem doe ik dat tegenwoordig soms opnieuw. Dan grijp ik terug op de geheime tactiek die me vroeger perfect hielp. Vroeger, in mijn piekerige puberjaren en in mijn twintiger jaren. Urenlang besteedde ik aan het aan vinden van antwoorden te vinden, maar ik ging me er alleen maar leeg en ellendig door voelen.

Ik vroeg me af waarom we elkaar al eeuwenlang de hersens in slaan. Dacht na over verdriet en pijn. Over elke dag opstaan, je best doen en ploeteren en uiteindelijk gewoon doodgaan: dat was het dan. We zijn als een stel onbeduidende mieren die over de aardbol krioelen. Sorry, word jij ook zo down van deze praat?

Wat ik nog lastiger vond, was die vraag op microniveau: wat was de zin van míjn bestaan? Knettergek werd ik van deze existentialistische shit. Hoe verheven moesten ik en mijn daden wel niet zijn, om van waarde te zijn voor de menscheid of wie dan ook? Ik ben geen heilige Theresia, ik red geen mensen of dieren, maar tik stukjes. Stukjes die mensen in het beste geval raken, hen informeren, laten lachen, hen misschien een beter sexleven bezorgen of over de streep trekken hun man te verlaten of juist niet.

Nee, dat gepieker en gepeins hielp me niet verder. Ik zag het licht pas op die prachtige, stralende dag waarop ik op één van de eerste ‘Sigmunds’ in de Volkskrant stuitte. In deze strip beklaagde de patiënt zich dat hij depressief werd van het nadenken over de zin van het leven. Waarop Sigmund droog opmerkte: ‘Het heeft geen zin. Je kunt je beter bezighouden met de onzin ervan.’

Geniaal! Wat een bevrijdende uitspraak! Mijn nieuwe levensmotto leidde me naar veel gezelligheid & vertier, leuke mensen, liefde sex en allerlei andere prettige zaken. Ik zag inspirerende films, maakte indrukwekkende reizen, las gekke/grappige/heftige boeken die me aan het denken zetten, en werd geraakt en gevoed door alles wat op mijn pad kwam.

Zo heerlijk oppervlakkig hedonistisch als mijn instelling was, zo diep (ja, dieieieiep!) was de uitkomst ervan. Terwijl ik volop lééfde, kwam ik namelijk tot de kern: ik zag in dat het leven – voor mij dan hè – draait om het samen goed hebben met elkaar, je verbonden voelen, genieten van alle moois wat er op aarde is. En daar dan weer voor te zorgen – en dat kun je natuurlijk op vele manieren in vullen.

Dat nihilistische het-leven-heeft-geen-zin-motto leidde uiteindelijk dus JUIST tot een zinnig, bevredigend en rijk leven. Het was mijn redding. En dat is het nog steeds, want nu ik ouder word, vliegt het me vaak naar de strot hoe snel de tijd als zand tussen mijn vingers door glipt. Ik sta bovenop de berg, zie wat er richting het einde van het leven op me ligt te wachten. Gammele ledematen, aftakeling en uiteindelijk de dood. Alle stinkende katjes nog an toe, dat is genoeg om mezelf een gore diepe put in te praten.

Maar dat doe ik niet. Ik zet een muziekje op, schenk een wijntje in en ik denk aan mijn favoriete psychiater. Sigmund. Dat narrige mannetje op papier, aan wie ik mijn levensgeluk te danken heb. Of overdrijf ik nu een beetje?

Lees ook: Dit filmpje over de zin van het leven zet je aan het denken