Waarom je nog altijd aan je ex denkt

Bijna tien jaar was Renée samen met haar eerste liefde. Het ging op een vervelende manier over en ze spreken elkaar al jaren niet meer. Toch laat die eerste liefde haar nooit helemaal los. En nu snapt ze eindelijk waarom dat is.

Het is alweer bijna zeven jaar geleden dat mijn ex en ik uit elkaar gingen. Een eeuwigheid naar mijn gevoel. Toch denk ik nog geregeld aan hem. Wanneer ik witte lelies zie, die hij voor me kocht net voor we uit elkaar gingen. Wanneer ik Indiaas eten ruik, omdat we ooit in India samen op vakantie waren. Zo zijn er nog duizenden associaties waardoor herinneringen bij mij boven komen. Ik voel me er wel eens rot om. Gaat die man dan nooit uit mijn hoofd? Ik ben inmiddels allang en breed getrouwd met een andere man en we hebben samen twee kinderen. Ik ben gelukkig, verlang helemaal niet terug naar mijn ex. En toch blijf ik aan hem denken.

Het is niet mijn schuld, zegt onderzoek nu. Het heeft allemaal te maken met stofjes in mijn brein. Het stresshormoon noradrenaline om precies te zijn. Dat stressstofje scheid je uit wanneer je iemand ontmoet die indruk op je maakt. Zoals bijvoorbeeld een partner. Maar ook tijdens gebeurtenissen die indruk maken. Daardoor wordt het in je geheugen gegrift. De herinnering wordt gekoppeld aan een geur die er op dat moment is. Aan wat je eet, aan een plek of een liedje dat je hoort. Aan alles wat je zintuigen ervaren. Hoor je dat liedje nu weer, dan ben je voor je gevoel weer met die persoon, terug op de plek waar je die herinnering maakte. Het verklaart een hoop voor mij. Het is geen liefdesverdriet dat nooit over is gegaan wat ik ervaar, het is gewoon een stofje. De werking van mijn brein.

Mijn eerste echte liefde was hij. We deden ontzettend serieus over onze verliefdheid. Al snel waren we zo vaak als kon samen. Mijn ouders vonden het belachelijk. Die zagen liever dat ik nog een beetje rond had gefladderd. Maar ik was daar niet het meisje naar. Ik bleef bij deze eerste man van mijn 16e tot mijn 26e. We haalden net ons 10-jarig jubileum niet. Ik viel voor een collega en stortte me daar net zo hartstochtelijk in als ik bij hem had gedaan. Ik liet hem achter met groot verdriet. Het schuldgevoel dat ik daarbij voelde, liet me ook nooit meer los. We spreken elkaar nooit meer. Hij bleef altijd boos, ook toen hij weer een nieuwe relatie kreeg. Jammer. Want we groeiden toch samen op. We vormden ons naar elkaar en daar zijn we nu nog altijd het product van. Hoe dan ook. Ik denk nog geregeld aan hem. Of dat nou komt door dat stofje in mijn hoofd, door hoe het geheugen werkt, of doordat er genoeg mooie dingen zijn om aan terug te denken. De eerste blijft altijd bijzonder.

Lees ook: Als je de liefde van je leven op je vijftiende ontmoet (en daar pas veel later achterkomt)

(Beeld: Unsplash)