Waarom knappe mensen het écht makkelijker hebben in het leven

Misschien kwam het erdoor dat ik een week rondliep in een dikke broek, zware laarzen en op mijn hoofd een achterlijke pompoenmuts had. Daar ga je je niet echt aantrekkelijk door voelen. Tel daarbij op: geen make-up en een roodverbrand hoofd en je weet: ik zie er deze week écht niet uit.

Ik was dus op wintersport – en dat had ik al een jaar of 15 niet gedaan. Gelukkig roetste ik de berg af als nooit tevoren, maar er viel me ook iets op dat wél flink veranderd was. Als ik op de ski’s stond van de man voor me, keek hij me bestraffend aan. Als ik een stok liet vallen, pakte niemand die even voor me op. Bij de skiverhuur was ik een nummer, een nobody. Weer zo’n gezin uit Nederland. Niet dat er geen aardige mensen waren, die waren er genoeg. Heel vriendelijk die Tiroler ondernemers, maar ik merkte wel dat ik het moest hebben van de aangelegde aardigheid, en vroeger ervoer ik toch iets anders, iets extra’s.

De laatste keren dat ik hier was, was ik een twintiger, slank, mooi, jong. Als ik dan een stok liet vallen, kwamen ze van alle kanten aangerend hoor: jong, oud, van skileraren tot huismannen. Ze lieten alles uit hun handen vallen om mijn stok op te rapen. En stond ik op de achterkant van de ski’s van de man voor me? Dan kreeg ik een glimlach. Tuurlijk, overkomt iedereen wel eens, op de ski’s van een ander staan, en ik ben een heel geschikte kerel die daar helemaal niet lullig over doet.
Dat.

Ik begon die gedachte door te trekken. Wat een mazzel heb ik gehad dat ik in mijn jonge, onzekere jaren heel knap was. In die tijd las ik wel eens stukken over onderzoeken die aantoonden dat knappe mensen makkelijker een baan krijgen. Ik had daar dubbele gevoelens over. Ik werd er onzeker van: komt wat ik heb bereikt daardoor? Ik wenste ook soms dat ik dat voordeel niet had, want ik wilde zeker weten dat ik werk deed omdat ik iets goed kon, niet omdat ik zo’n leuke verschijning was. Gold ook wel voor de liefde, ik trok van alles aan, maar omdat ik zelf nog niet goed wist wie ik was of wat ik wilde, maar me tegelijkertijd gevleid voelde als een man me leuk vond, heb ik vaak verkeerde keuzes in mannen gemaakt. Doe dan deze maar, ik kan toch niks beters krijgen.

In die tijd zag ik ook een fragment van een psychologisch onderzoek van Jane Elliot. Tijdens een experiment op twee groepen mensen, ging ze opeens los op een vrouw die niet meewerkte. De vrouw maakte een wat brutale opmerking over dat ze wel een kop koffie kon gebruiken, ze was jong en knap en  duidelijk gewend aan bijval als ze iets zei. Maar onderzoeker Elliot deed toen iets dat de vaste grond onder haar voeten weg maaide (en onder die van mij). Ze brulde: “O, dus jij denkt dat je grappig bent? Nou ik zal je eens iets vertellen: over een paar jaar ben je oud en lelijk en dan moet je het doen zonder die eigenschappen van leuk en schattig zijn en dan raak je zwaar teleurgesteld in de wereld, want dan vindt niemand je namelijk meer grappig.”
Elliots keiharde advies aan deze vrouw was: Get over cute. De jonge vrouw begon spontaan te huilen, om zo’n harde waarheid, zo hard in haar gezicht.

Ik weet niet hoe je dat doet, over cute heen komen, maar die woorden heb ik altijd met me mee gedragen. En nu, tijdens deze wintersport, denk ik er weer aan. Ik ben over cute, hier in deze wereld van het massatoerisme met mijn roodverbrande kop, waar we er allemaal hetzelfde uitzien. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot ik weer een jurk aan kan en hakken en make-up en nog een glimp kan meekrijgen van wat het vroeger was, maar deze week moet ik dat lot accepteren.
Voorbij cute zijn, zo voelt dat dus.

Als ik eerlijk ben: het valt me niet mee. Het doet me ook realiseren hoe belangrijk het is om aardig te zijn tegen elkaar, ook al is dat tegen iemand bij wie je dat op het eerste gezicht niet voelt. Een aardige man bij de skiverhuur, of iemand die je even helpt als je hard gevallen bent, die maken het verschil. Gelukkig zijn die er genoeg, maar ik zal na deze week niet snel meer vergeten hoe het was, met hoe veel meer aardigheid je wordt benaderd als je jong en mooi bent.

Lees ook: 7 dingen die werkelijk oprechte mensen doen

Het is natuurlijk iets dat je vooral voelt op plekken waar je in de anonimiteit op gaat. Thuis, in je vertrouwde omgeving, waar je veel mensen om je heen hebt die je meer op waarde kunnen schatten, die je niet alleen indelen op uiterlijk, maar ook op waar je bent, wat je doet, wat je aan hebt (ja, telt allemaal mee) en met wie je bent. Dan merk je er veel minder van. Maar hier, in het massatoerisme, kan ik echt nergens op terugvallen, niet op een interessante carrière, leuke vrienden, een uitgebreid netwerk. Nee, hier is het alleen uiterlijk, meer handvatten hebben ze niet.

Ik heb nu een glimp kunnen opvangen van hoe over cute zijn voelt, en ik zeg met maar eerlijk: de wereld is een stuk leuker voor een knappe vrouw dan voor een vrouw die niet lekker in haar vel zit. Maar deze week heb ik ook geleerd dat we uiteindelijk allemaal gelijk zullen eindigen: over cute. Daar kan geen make up of leuke kleding iets aan veranderen. Verzamel dus maar een heleboel aardige mensen om je heen die je nog wel af en toe schattig vinden, want dat is straks goud waard!

Lees ook: Die dijen kunnen écht niet meer! (En nu gaan we ons zelfbeeld veranderen!)