Waarom mijn stokoude buren mijn spirit animals zijn (en hierna ook die van jullie)
Liesbeth heeft twee buren die samen ongeveer 350 jaar oud zijn. En ze zijn haar lichtende voorbeelden. Juist in deze tijd.
Ik weet niet of het iemand is opgevallen, maar het sneeuwde dus nogal vorige week. In het dorp waar ik woon was dat zelfs zo heftig dat er een code rood werd afgegeven, kinderen haastig uit school werden gehaald en zelfs de zoutstrooiers lekker binnen bleven met een kop chocolademelk om naar de blizzard van de eeuw te gaan kijken. Want echt: het was niet te doen. Mooi, maar niet te doen. Zo hard had ik het nog nooit zien sneeuwen, en het stopte twee dagen lang niet. Goddank had ik nog voorraden in huis, dacht ik. Want mooi dat ik voorlopig even binnen bleef.
Zo niet mijn buren. De mijnheer en mevrouw van nummer 29, die samen zo ongeveer 350 jaar oud zijn. Hij loopt gekromd, trilt, heeft gezondheidsproblemen, zij loopt iets rechterop maar het scheelt niet veel, heeft twee heel dunne beentjes en een boodschappenkar. En deze mensen zijn dus mijn spirit animals sinds ik ze voor de eerste keer samen de deur uit zag gaan, op weg naar de Jumbo. Altijd arm in arm, schuifelend, elkaar stevig vasthoudend. In een slakkentempo maar dat maakt natuurlijk niets uit. Want deze mensen zijn mijn lichtende voorbeelden als het gaat om a) levenslange liefde, ook als je hoogbejaard bent en b) volharding tot op het bot. Ik heb ze vaak genoeg aangeboden om even wat boodschappen voor ze te doen als ze daar zelf niet toe in staat zijn en ik ga nu eenmaal toch ook. Maar dat wordt altijd vriendelijk doch beslist weggewimpeld. En ja hoor: dus zag ik ze gaan. Door de sneeuw. Samen. Vervaarlijk glijdend en wankelend, zonder karretje dit keer (want: sneeuw) maar dat was dan ook werkelijk de enige concessie die deze mensen meenden te moeten maken in deze situatie. Ik hield mijn adem in terwijl ik ze als twee gekromde, witte popjes door de straat heen zag baggeren, hij hield haar hand vast, zij liep voorop. En ik kon alleen maar zuchten. En dat deed ik weer toen ik ze twee uur later terug zag komen glibberen. Toen het nog harder sneeuwde. Voor jullie beeld: de Jumbo is op 3 minuten loopafstand van mijn huis. Dus.
Terwijl op het nieuws de weerswaarschuwingen je om de oren vlogen, iedereen moord en brand schreeuwde over codes en opvriezingen en thuiswerken en niet de weg op gaan als daar geen noodzaak voor was, begonnen mijn hoogbejaarde buren doodleuk aan een poolexpeditie die zijn weerga niet kende. Want de melk was op, vermoed ik. Of het brood. Of het was gewoon even tijd voor een frisse neus. Je weet het niet met deze generatie he? Maar als ze gaan, dan gaan ze. Ook als elke dag de thuiszorg komt, en de buurvrouw het ook best even wil doen. Zelfs als half Nederland zich scheel twittert over treinen die niet rijden (ja duh, het sneeuwt he mensen?) of files des doods (ja duh, het sneeuwt he mensen?), zijn er dus altijd mensen die daar een dikke vinger op geven, een muts opdoen en de blizzard instappen. Ook als ze stokoud zijn.
Nou waren mijn buurtjes al mijn spirit animals vanwege dat lieve hand-in-handje van ze en die doortastende boodschappenkar, maar dit tafereel deed toch wel even heel hard de deur dicht in huize Smit. En ik schaamde me even een beetje, dat ik me serieus zorgen zat te maken over hoe ik de volgende dag op tijd op een interview-afspraak moest zijn want de treinen en de vertragingen en de sneeuw en de… Maar dat schamen was dus nergens voor nodig, inplaats daarvan had het allemaal wel een verkwikkende uitwerking op me. En stond ik de volgende ochtend extra vroeg op, om monter aan een treinreis des hels te beginnen (IK BEN VIER UUR BEZIG GEWEEST OM THUIS TE KOMEN!). Want wat kon het schelen, ik had mijn buren gezien. En als zij het konden, konden wij… precies.
Deze kerst bel ik weer bij ze aan. En dan vraag ik niets, maar breng ik ze gewoon een kerststol en een mooie fles wijn. Dat zal ze leren, mijn spirit animals. Ik hoop dan ook dat het een witte kerst wordt. Al is het maar voor hen. En voor de rest van de straat, dat ook. Want wie weet komen ze dan wel weer voorbijschuiven, die twee. En daar kan geen Anton Pieck tegenop.
