Waarom ‘not giving a shit’ soms écht mag (dank je wel shitgoeroe!)

Soms gaat het leven niet zoals je wilt, maar er is goed nieuws. Want waarom zou je over alle shit altijd maar een ‘shit’ moeten geven? Verzinnen we niet zelf hoor, dit hoorden we van de ‘shitgoeroe’. En het is ronduit heerlijk.

Don’t dwell on what is passed away. Or on what is yet to come –Leonard Cohen

Van die dagen. Of weken. Of soms gewoon hele periodes in je leven. Waarop alles ineens gewoon nogal jammer gaat. En dat kan van alles zijn maar ik kan best even wat dingen verzinnen als dat helpt. Een grote teleurstelling, een vervelend gesprek, een tegenvallende baan, liefdesverdriet (ai, sterkte), een veel te kritische baas, een oneerlijke roddel, een onredelijke familievete of gewoon algeheel o.n.r.e.c.h.t. Ik zal je zeggen: ik ken het allemaal. En ik weet dus ook hoe naar het kan voelen als het soms gewoon even niet gaat zoals je het had gewild, of gehoopt. Hoe machteloos en akelig het kan voelen als anderen niet lijken te luisteren, of niet meewerken, of als je gewoon door een onduidelijk maar donker lot wordt getroffen. En je ook nog eens weet dat je misschien wel even wat tijd nodig hebt om daar weer overheen te komen. En dat niet perse leuk zal zijn. Ja, soms word je gewoon geraakt door nare dingen, klein of groot, en dat geldt voor ons allemaal. De vraag is alleen niet altijd wat je daarmee moet doen. De vraag is meer of je daar wel altijd iets mee moet doen.

Ik heb een antwoord op die laatste vraag, en dat is nee. Althans, lang niet altijd. En dat gaat in eerste instantie over aandacht. Want er bestaat een gezegde dat stelt: ‘alles dat aandacht krijgt, groeit.’ Terwijl je in de meeste gevallen van acute narigheid helemaal niet wilt dat iets er is, laat staan groeit. Terwijl het dat toch doet, omdat jij je gedachten er niet vanaf krijgt. En het is ook best lastig natuurlijk, als die narigheid je in je gezicht staat uit te lachen en jij je uiterste best doet om je daar dapper in te verhouden. Maar soms hoeft dat helemaal niet, en is het zien voor wat het is, en het vervolgens daarbij laten, ook al meer dan genoeg.

Want aan sommige shit is niets te doen. Sterker: van sommige nare dingen hoef je je vaak zelfs helemaal geen ene moer aan te trekken, omdat het niets aan de uitkomst gaat veranderen. En dat inzicht is niet zozeer egoistisch of oppervlakkig, maar eerder een kwestie van keuzes, prioriteiten, je ego loslaten (joehoe, daar is ie dan!), acceptatie en…jouw aandacht die je er wel, of dus juist niet, aan geeft. En daar wordt alles eigenlijk meteen een stuk rustiger van. Want soms is omgaan met narigheid ook gewoon een kwestie van het laten, het langs je rug laten glijden. En dat is niet simpel, ik weet het best. maar het is wel een prettig streven, nietwaar?

Ik las hier een mooie blog over van een goeroe met de naam *schraapt keel*Krishnamurti, die zich verfijnd heeft in wat ook wel ‘the subtle art of not giving a shit’ wordt genoemd, pardon my French. En dat gaat over het volgende: wie ‘een shit’ geeft, wordt geraakt, zodra de gelegenheid zich voordoet. Maar wie besluit die shit de shit te laten, kan nog wel eens heel behulpzaam voor zichzelf zijn. Want als je besluit ergens aan te blijven denken, kun je ook besluiten dat NIET te doen. Sterker: “Een van onze meest hardnekkige opvattingen over het menselijk denken is dat het grootste deel ervan de moeite waard is, dat het je ergens naar leidt. Maar de meeste gedachten vullen gewoon je hoofd en leiden af van het leven dat zich nog steeds voor je aan het ontvouwen is.  Lang niet alles leidt tot belangrijke beslissingen of inzichten, vaak zijn gedachten ook gewoon de overname van je huidige moment. En verkorten ze dat, waardoor je langer blijft lijden.” Aldus Krishnamurti dus he?

En nu dacht ik: best mooi en verfrissend dit, eigenlijk. Maar hoe dan, Krishnamurti? Hoe dan? Dat kwam goed uit want daar heeft hij dus HOP een soort schema voor bedacht. Dat op het volgende neerkomt:

• Er gebeurt iets, waar je van slag van bent
• Jij gaat piekeren over wat er gebeurde
• Stel jezelf de vraag: “gaat dit denken me daadwerkelijk ergens heenleiden?
• OPTIE 1: je denkt: ‘het kan me geen shit schelen’. En dus ga je verder met waar je blij(er) van wordt
• OPTIE 2: je denkt: “ja, mijn gedachten nu leiden me ergens heen.’ Wat betekent dat het dus wél een shit uitmaakt. En je actie onderneemt, want dat hoort er dus wel bij. Waarna je ook nu weer verder kunt gaan met waar je blij(er) van wordt.

En natuurlijk kunnen optie 1 en 2 lastig zijn, maar serieuze opties is het wel, altijd en overal. En let op: iets je geen shit kunnen laten schelen wil overigens niet zeggen dat dat voor ALLES geldt en jij dus een dode ziel bent in een levende huls, wel dat jij zo vaak als je kunt je moment en je reden kiest, en je daar bewust van bent. Vrijwillig. Omdat je dat wilt. En goddank zijn er ook nog kleine gedachtensprongetjes om je daarbij te helpen, zoals:

1. Krijg je boze of verdrietige gedachtes? Dat is dus die shit
2. Begin je na te denken over slimme antwoorden die je had moeten geven, of gewoon WRAAK? Ook dat is dus die shit
3. Richt je meteen op je fysieke wereld: je omgeving, de geluiden die je hoort, ga lopen of bewegen. Want in die shit heb jij geen zin.
4. Wat wordt het volgende stapje dat je wilt nemen, nu je die shit trouwens hebt ervaren?
5. Ga dat doen. En laat die shit voor wat het is. Als je het maar niet in je gedachten houdt.

Onthoud vooral: richt je bij narigheid en tegenslag altijd op daden, op doen en op zo snel mogelijk weer die negatieve ruis uit je hoofd halen. Als er nou iets is dat je wél echt een shit zou mogen kunnen schelen, is het dat. Maar ook dat zegt Krishnamurti dus he? Daar is hij dan ook goeroe voor. De shitgoeroe.

Lees ook: Geen bucketlist maar een fuckitlist!