Waarom slapen onder hetzelfde dekbed niet romantisch is

Heel romantisch hoor, samen slapen onder een dekbed. Martine vindt het verre van ideaal. Want bij een goed huwelijk hoort behalve af en toe een potje goed seksen, ook een potje goed tukken.

Je hebt van die stellen die zo gelukkig zijn met elkaar, dat ze altijd in elkaars armen in slaap vallen. Blijkbaar is dat iets om over op te scheppen. Ik vind het namelijk altijd moeilijk te geloven dat mensen dat doen. Nathan en ik, toch al tien jaar gelukkig getrouwd, wij kunnen dat niet. Het is bij ons in bed namelijk altijd onrustig. “We bewegen te veel”, zo vatte Nathan het laatst samen. En daarmee bedoelde hij niet recht op en neer.

De intentie is er wel, om in elkaars armen in slaap te vallen. Nathan mag namelijk graag tegen mij aan liggen: lepeltje-lepeltje, gezellig. Maar na een kwartier ligt mijn arm verkeerd, of ik vind dat hij te hard in mijn oor ademt of moet de hand die hij op mijn heupen heeft gelegd, gewoon weg. Dus ik rol af, naar de andere kant van het bed om te gaan slapen. Nathan is dan uit zijn halfslaap en gaat vervolgens mopperend verliggen en dan word ik weer wakker.

Kinderen in bed vind ik ook nooit zo’n heel goed idee. Ik weet het: er zijn ouders het wel gezellig vinden, zo’n co-slapend warm bolletje kind naast zich. Ik vind het vreselijk. Maar soms kan het niet anders, want er is een nachtmerrie of koorts. Dan mag het wel, maar ze moeten van mij dan wel in ieder geval hun eigen deken meenemen.

Iets dat naast mij beweegt als ik tracht te slapen, ik vind het bloedirritant. Soms hebben we de kat opgesloten in de slaapkamer en zijn we te beroerd om hem weg te sturen. Maar katten hebben de onhebbelijke gewoonte zich voor het slapen eerst te gaan wassen, en vervolgens heel lang te draalen voor ze eindelijk gaan liggen. Ook daarvan gaat mij adrenaline-niveau omhoog: slechte bagage voor wie naar dromenland wil. Kortom, als het op slapen aankomt: aan of op mijn lijf geen polonaise en ieder zijn eigen space in bed.

Maar soms gaat het toch anders. Bijvoorbeeld als Nathan en ik een romantisch weekendje weg in een fijn hotel hebben geboekt met een heerlijk zacht bed en een king size badkuip. Blijkbaar denken hoteleigenaren ook dat slapen onder een deken heel romantisch is. Mijn idee van romantisch weekend is behalve een uitgebreid potje seksen ook een uitgebreid potje tukken. Dat pakt met dat slapen onder een deken alleen heel anders uit. Nathan gedraagt zich in zijn slaap altijd alsof die deken helemaal voor hemzelf is. En als ik mijn deel weer opeis, dan wordt hij wakker en slapen we allebei niet meer. Het gevolg is dat er ’s morgens totaal sprake meer is van romantiek, maar dat we allebei nors op onze telefoons zitten te koekeloeren.

We tobben dus nogal vaak met onze nachtrust. We zijn niet van die rustige slapers, Nathan en ik. Als de een niet snurkt, dan doet de ander het wel. En als de een wil lezen, dan wil de ander het licht uit. Soms houden we elkaar zo erg wakker dat je je afvraagt wie toch heeft bedacht dat je als stel samen moet slapen. Want een logeerkamer, dat zou een uitkomst zijn. Maar ons huis is te klein. Op de bank dan maar. Daar wordt de die draaikont van een kat van ons dan wel weer heel blij van.

Lees ook: Samen slapen in 6 fases: fijn maar eigenlijk ook vermoeiend

(Beeld: iStock)