Waarom stilte een cadeau is voor moeders

Vergeet het mooiste muziekstuk, het getjilp van vogeltjes in de lente, of het ruisen van de zee. Want hoe mooi dat allemaal ook klinkt, er is een geluid dat mooier is: stilte. Dat weet je alleen pas als je het nooit meer hoort.

Laatst zat ik op een zondagochtend aan de keukentafel en staarde uit het raam. Buiten was het doodstil en ook in huis kon je een speld horen vallen. Mijn twee oudste kinderen waren op een feestje, de jongste met mijn man op pad. En ik zat daar, alleen aan de keukentafel, de diepe stilte als een zware deken over me heen. Voor het eerst sinds tijden. Oorverdovend niks. Geen kleine stemmetjes die kletsen, roepen, zingen. Geen gekletter van speelgoed. Geen iPad of televisie die aan staat. Koffie drinken zonder mezelf voor de zoveelste keer de avonturen van Pluk van de Petteflet te horen voorlezen. Op de bank kruipen en gewoon even helemaal niks doen, met in je hoofd alleen maar het zachte kraken van je eigen hersens. Bevreemdend, maar ook: oh zo heerlijk.

Soms sta ik daarom ‘s ochtends heel stiekem op voordat de wekker gaat. Gewoon, om in mijn eentje te luisteren naar de stilte. Naar het zachte fluisteren van de wind in de bomen op straat, het getsjirp van een eenzame vogel op het gras in de tuin. Pas als je kinderen krijgt weet je hoe het heerlijk het is om af en toe te leven zonder geluid. De eerste keer dat al mijn kinderen een middag bij opa en oma waren en ik alleen achterbleef in huis, heb ik eventjes gehuild. De stilte was zo oorverdovend dat ik ervan uit het veld geslagen was. Voor het eerst in jaren hoorde ik de keukenklok tikken, de verwarmingsbuizen suizen. Kon ik mezelf weer horen denken. Met een kop thee ben ik op de bank gaan zitten en heb me laten overspoelen door de stilte. Ik denk dat menig moeder het kan beamen als ik zeg: een orgasme is er niks bij.

Ik houd van mijn kinderen. Van mijn gezin. Van het rumoer dat daarmee gepaard gaat. Maar ik houd ook van stilte. Van alleen zijn met mijn gedachten. Van dromerig voor me uit staren. Verdwijnen in mijn eigen wereld. Dat is altijd al zo geweest. Het is dan ook een dilemma dat mijn twee grote liefdes, die voor mijn kinderen en die voor stilte, nogal moeilijk te verenigen zijn. Kinderen maken altijd geluid. Als ze niet huilen, dan praten ze. Als ze niet praten, dan zingen ze. En als ze niet zingen, dan is er wel speelgoed dat dat doet. Kinderen produceren een nimmer aflatende stroom van geluid en pas als het nooit meer stil is, weet je wat een genot het is om af en toe even helemaal niks te horen.

Eigenlijk denk ik dat ik stilte zelfs erger mis dan slaap. En slaap mis ik, na ruim zeven jaar nachtbraken, echt heel erg. Maar op de één of andere manier wen je aan dat rondlopen met een hoofd vol watten. Aan die zware oogleden en het gevoel constant door rul zand te moeten lopen. Maar het gebrek aan stilte is iets waar ik gewoon maar niet aan kan wennen. Ik houd van stilte, ik heb stilte nodig. Niks heerlijker dan voor het raam zitten en naar buiten staren, je eigen gedachten over je heen laten komen, te luisteren naar wat er in je hoofd zit. Niks te zeggen, niks te doen, alleen maar te zijn. De energie die ik krijg van alleen maar luisteren naar de stilte is ongekend. Ik geniet van de kwetterende stemmetjes van mijn kinderen achter de doos met Lego, hun zelfverzonnen liedjes, ‘s ochtends hun zachte gefluister in mijn oor “Mama, word nou wakker. Mama, ik vind je lief”. Maar oh, een dag, of zelfs maar een paar uur zonder geluid, ik ben in staat er een moord voor te doen.

En dus koester ik die spaarzame momenten zonder geluid. Luister dan naar het niks en probeer het echt te horen. Sluit mijn ogen en laat me meevoeren op de ruisende golven in mijn eigen hoofd, zodat ik heel eventjes alleen mezelf kan horen. Heel even alles en iedereen kan buitensluiten en in de krochten van mijn ziel kan kijken. Want spreken is zilver, maar zwijgen is goud. The sound of silence. Wat een schitterend geluid.