Wat scheiden me geleerd heeft over het huwelijk

Op een dag kom je de ware tegen, ga je trouwen en dan is je leven een sprookje. Toch? Tja… Als Vala de laatste tijd één ding geleerd heeft, dan is het wel dat sprookjes niet bestaan. En sprookjeshuwelijken al helemaal niet.

Al toen ik een heel klein meisje was, droomde ik van mijn bruiloft. Hoe ik in een lange witte jurk richting het altaar zou schrijden, waar mijn Prins op het Witte Paard mijn hand zou nemen en een ring om mijn vinger zou schuiven. Waarna we onze happily ever after zouden hebben. Zo makkelijk was het namelijk, dacht ik. Je vindt de ware, belooft elkaar eeuwige trouw en badabing-badaboem, een levenlang geluk. Mijn huwelijksdag was ook met recht een sprookje: een kraakheldere dag in januari, er lag een dikke laag sneeuw onder een strakblauwe lucht en ik zag eruit als een prinsesje. Dat kan dus absoluut niet meer stuk, dacht ik. Totdat dat dus gewoon wél bleek te kunnen.

Vijf jaar later was ik namelijk gescheiden. Lag die ring ergens onderin mijn sokkenla en zat ik verdwaasd en alleen op de bank. Was ik een prinses zonder prins. Was mijn sprookje een nachtmerrie geworden. En waarom? Eigenlijk gewoon omdat ik erin geloofde: in dat sprookje. Geloofde dat het vanzelf zou gaan. Dat ware liefde alles overwint. Wat ik me niet had gerealiseerd is dat het huwelijk geen sprookje is, maar eigenlijk gewoon een baan. Een fulltime baan, waar je keihard voor moet werken. Dat klinkt weinig romantisch, maar reken maar dat ook Cinderella en Prince Charming er achter de gesloten deuren van hun sprookjeskasteel hard aan moeten trekken om de echtelijke boel draaiende te houden. Want na ‘Ja, ik wil’ kun je niet op je lauweren gaan rusten. Sterker nog, juist daarná moet je gaan lopen.

Nadat de bruidstaart op was, zijn we op bank gaan zitten uitbuiken en er niet meer af gekomen. Omdat we geloofden dat het wel vanzelf zou gaan, dat huwelijk. Dat ‘werken aan je relatie’ niet nodig was als je van elkaar houdt. Maar je kunt nog zo gek op elkaar zijn, dat betekent nog niet dat je daarom dús ook een leven lang samen kunt zijn. Ik geef nog steeds om mijn ex-man en dat zal ik ook altijd blijven doen. Maar omdat we er niet bovenop hebben gezeten, op ons huwelijk, is het uiteindelijk kapot gegaan. En dat zag ik pas toen het al te laat was en er zoveel barsten in ons glazuur zaten dat de boel gewoonweg niet meer te lijmen viel. Want houden van is mooi, maar het is simpelweg niet genoeg.

En dát is volgens mij de crux: liefde is prachtig, maar love does not a marriage make. Ook al is dat wel wat de sprookjes prediken. Liefde is een belangrijke steen, maar zeker niet het fundament waarop het huis dat een huwelijk is uiteindelijk gebouwd wordt. Nu ik opnieuw getrouwd ben weet ik dat ik mijn huis moet bouwen op vriendschap, communicatie en vooral op inspanning. Omdat het huwelijk geen droom is, maar gewoon keiharde realiteit. En je voor alles in het leven nou eenmaal moet werken, dus ook voor een goed huwelijk tot de dood je scheidt. Want die dood, dat is niet het enige dat jou en je geliefde kan doen scheiden, het is één van de vele dingen. En ook nog eens de meest onwaarschijnlijke.

Ik geef Hans Christian Andersen en Walt Disney er de schuld van dat zoveel huwelijksbootjes op de klippen lopen. Als zij nou gewoon hadden laten zien dat Assepoester en Doornroosje er ook meer voor moesten doen dan alleen met hun lange wimpers knipperen, dan wisten kleine meisjes zoals ik dat het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Nog steeds heb ik geen sprookjeshuwelijk, maar dit keer krijg ik wel mijn happily ever after. Omdat er heel veel liefde is. Maar vooral omdat we weten dat dat niet alles overwint. En dat sprookjes niet bestaan.

Lees ook: Dit is het verschil tussen van iemand houden en liefde voor iemand voelen.