Wensvader gezocht! Babyslofjes waren nog nooit zo pijnlijk (deel 8)

In haar zoektocht naar de baby daddy’s van haar kind is Merel zich in rap tempo gaan hechten aan de homostellen waar ze mee aan het daten is. Maar het feest kan niet eeuwig duren. Als ze het enthousiasme van een van de stellen wil temperen, gooien babyslofjes bijna roet in het eten.

Voordat ik een maand naar Azië ga heb ik weer afgesproken met Steven en Jian. Ik wil ze zeggen dat ik twijfel. Erg twijfel. Een echte ouderschapsklik mis, een soort kwetsbaar contact. Ik weet niet of wij in emotioneel oorlogsgebied het beste in elkaar naar boven halen. We moeten afspreken voor ik op reis ga, ik wil ze niet vijf weken in de veronderstelling laten dat het goed zit, terwijl voor mij de twijfels te groot zijn. Het enige moment dat uitkomt is rond borreltijd op de dag dat ik jarig ben. 35 jaar, de grote 35.
We spreken af in de Bierfabriek, waar de biertjes eigenhandig gebrouwd zijn en de grond bezaaid ligt met schillen van de pelpinda’s die op de tafels liggen. Steven staat er al als ik aan kom fietsen. Terwijl de zorgen mijn hoofd zwaar maken, voel ik me toch instant vrolijk worden als ik hem zie – zoals altijd – en ik rij stiekempjes dichterbij, tot ik – ‘BOE!’ – hem bijna aanrijd. Als we binnen aan een tafeltje zitten, schuift ook Jian aan. Ik geef hem een stevige knuffel. Ik mag deze jongens zo graag. En toch ga ik mijn twijfels uitspreken. Biertje, biertje, pindaatje erbij. Mijn mond kletst, mijn hersens zoeken paniekerig naar antwoorden: Moet ik het nu al zeggen of aan het einde pas? En hoe, HOE?

‘We hebben nog iets voor je,’ zegt Steven en schuift een klein roze pakje over de tafel naar mij toe.
Mijn hart zakt mijn maag in. Zo’n moment dat je je realiseert dat je een hele stomme fout hebt gemaakt. Ik ben jarig en ze hebben natuurlijk een cadeautje.
‘Iets kleins hoor,’ zegt hij.
Ik trek een plakbandje los en nog een, open het papiertje. Het zijn twee minislofjes, met twee keer I ♡ papa erop. Voor het kindje dat twee papa’s zal hebben. Een moment voel ik mijn borst zwellen van emotie. Hele kleine slofjes voor hele kleine voetjes. De voetjes van mijn kindje. Zó lief. Tegelijkertijd slaat de horror me om het hart. Óns kindje, denken zij. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, waarom heb ik ook op mijn verjaardag afgesproken?
‘Lief zeg, dank jullie wel,’ stamel ik.
‘Wat leuk!’ zegt iemand. De man aan de tafel naast ons kijkt blij van mijn gezicht naar mijn buik en weer terug. ‘Een felicitatie is wel op z’n plaats denk ik!’
Soms zijn momenten zo bizar dat ik er spontaan heel rustig van word. Ik ben in een parallel universum terechtgekomen, schiet door mijn hoofd, dat moet wel. Dit is té pijnlijk. Ik schud vaag mijn hoofd en mompel tegen de man dat ik jarig ben en begin aan nog een zin, maar draai me dan maar weer om, te ingewikkeld. Steven en Jian kijken me met rode koontjes aan, leuk hè, twéé sokjes met I ♡ papa erop! Ik knik. Het is nogal verschrikkelijk leuk.

Dat moment weet ik dat het niks wordt, dat ik het niet kan zeggen. Het is officieel onmogelijk geworden. Nee, verbijt ik me, het móet. Ik kan ze niet in de veronderstelling laten dat ik er helemaal voor wil gaan. Maar ik kan dit niet, huil ik van binnen zachtjes, dit zijn mijn vrienden geworden. Daarom moet het juist Merel, kom op! Ondertussen houd ik de kleine slofjes in mijn handen en babbelen zij vrolijk door.
‘Dus we moeten je vijf weken missen!’ zegt Jian.
Ik lach als een boer met kiespijn en zeg vlug: ‘Jullie moeten niet op mij wachten hoor, gewoon doordaten!’ Ik probeer nonchalant en streng tegelijk te klinken.
‘Er is nu niemand anders,’ zegt Steven. ‘En we hebben al die tijd dat we dit doen nog niet zo’n klik met iemand ervaren als met jou.’
Dit gaat de verkeerde kant op.
‘Heb je zin in je reis?’ vraagt Jian.
Ik knik. ‘Het is ook wel goed,’ zeg ik. ‘Om alles even te overdenken. Alle dates.’ Ja ja, kom op, dit is een bruggetje, je moet het zeggen, je moet het zeggen. ‘Want ja, ik heb toch intensief gedate afgelopen maanden. Ook met jullie. En ik blijf het lastig vinden hoor, te weten wat het nou precies is waar een stel aan moet voldoen voor mij.’
Ze knikken.
Ik ratel door. ‘Want ja, het feit dat ik iemand heel aardig vind, wil niet zeggen dat dat de vader van mijn kind is, hè?’ Ik druk als een gek pelpinda’s plat. ‘Weet je, op een bepaalde manier vind ik jullie het leukste stel van iedereen.’ Steven lacht, Jian begint te juichen, ik denk nee doe nou niet, wacht even. ‘Maar toch is het zo dat ik, nou ja, dat er toch wel twijfels zijn. Of de klik die wij hebben wel een ouderschapsklik is. Dat weet ik eigenlijk niet zo goed.’
Ze zijn even stil. ‘Wij voelen die klik in ieder geval wel,’ zegt Steven.
Ik knik. ‘Dat weet ik.’ Ik moet me enorm beheersen niet te zeggen dat ik dat ook voel, juist wel, laten we dan nu maar baby’s maken. Ik haat confrontaties en als het me uiteindelijk lukt om iets moeilijks te zeggen heb ik daarna altijd de neiging het terug te nemen. Nee hoor, haha, dat was helemaal niet waar, juist niet, echt geen zorgen hoor.

We hebben het even over mijn vakantie, mijn reisplannen. Dan zegt Jian: ‘Maar als je niet weet of we wel een ouderschapsklik hebben, dan moeten we het misschien meer over kinderen hebben. Meer inhoudelijke dingen bespreken.’
‘Ik denk dat dat niet nodig is,’ zeg ik snel. ‘Dat zit op zich goed, dat weet ik, onze basisideeën over kinderen en opvoeden komen overeen. Het gaat meer om een gevoel.’
‘Een gevoel waarover dan?’
‘Het beeld dat ik in mijn hoofd heb. Hoe ik dit wil doen, samen met de vaders van mijn kinderen. Het gevoel dat erachter zit. Ik kan het niet zo goed uitleggen.’
Ze knikken, maar hun gezichten staan verward. Het is het beste wat ik nu kan doen. Ik heb mijn twijfel benoemd. Ellendig sla ik mijn biertje achterover en glimlach naar ze. En ondertussen haat ik mezelf een beetje om mijn lafheid.

Lees ook: Wensvader gezocht! Merel loopt een blauwtje (deel 7)