Woorddiarree! Extraverte introverten opgelet!

Van die momenten dat je begint te praten, je niet meer kunt stoppen en er eigenlijk alleen maar verbale poep uit je mond komt. Woorddiarree om precies te zijn. Vooral extraverte introverten willen nog wel eens per ongeluk publiekelijk demonstreren hoe dat ongeveer in z’n werk gaat. En anders Liesbeth wel.

Ken je dat? Je bent in een situatie waarin je niet per se op je gemak bent, maar waarin wel een soort van sociaal gedrag van je wordt verwacht. Dus vraag je eens wat aan iemand, waarna je zelf aan het woord komt. Omdat je iets wordt gevraagd ofzo, of omdat je –de horror- zelf spontaan een onderwerp aansnijdt er daarover begint te praten. Waarna als bij toverslag ineens alleen nog maar poep uit je mond komt. Onzin. Geraaskal. Pijnlijkheid. En dat alles is niet te stoppen ook. Nou dat mensen, dat noem je dus woorddiarree. En het is gewoon verschrikkelijk.

Ik had het gister nog. Ik bevond mij op een introductiemiddag van een opleiding die ik misschien wil gaan volgen. In een groep waarvan ik slechts een iemand kende, de rest waren vreemden. Niets aan de hand, nog. We introduceerden ons, gingen aan de slag met de opdrachten, ik maakte eens een grapje en er werd gelachen, ik luisterde beleefd naar anderen, so far so good.

TOTDAT. HET. PRESENTATIEMOMENT. AANBRAK.

Nu is presenteren niet per se mijn hobby, maar ik ben er ook niet bang van. Het hoort er soms bij en ik vind dat ik dat gewoon moet doen als dat zo uitkomt. Dus ja hoor, vraag me niet waarom, maar toen er een vrijwilliger werd gevraagd om een presentatie van een minuut te geven, BOOD IK ME AAN. En daar ging ik dan, even op de gang staan, om daarna de ruimte weer in te komen voor die presentatie. Er was 1 klein dingetje: zodra ik die ruimte weer inliep had ik ineens als bij toverslag geen idee meer wat ik wilde vertellen, en waarom, en aan wie. Gewoon: geen idee echt. En dat was dus de cue voor de woorddiarree die volgde. Als in: mijn stem begon raar te doen, ik ratelde als een volslagen idioot over van alles maar niet over wat ik eigenlijk wilde vertellen en om het af te toppen riep ik halverwege al dat geraaskal iets uit als ‘oh, haha, nou dit gaat niet helemaal zoals ik het wilde, wat errug!’ Het was kortom een lange minuut. Een lange minuut in de hel, om precies te zijn. Een minuut ook die he-le-maal niets te maken had met wie ik ben of wil zijn MAARJA, het was al gebeurd he? Dus ging ik stomverbaasd over mezelf maar weer zitten. Stil. Toen wel ja, maar dat had ik misschien al wat eerder moeten doen.

Ik ben niet de enige die dit soms overkomt. Ik ken iemand die uit pure ongemakkelijkheid op een verjaardag ineens UIT HET NIETS begon over de affaire van de jarige met de buurman. Ja, daar wisten een paar mensen van, het was verder een geheim en het betreffende feestvarken had dat geheim bovendien diep in de doofpot gestopt. Hoe het dus kan dat mijn kennis dit dan ook een uitstekend moment en een uitstekende anekdote vond om de feestvreugde te verhogen zal me altijd een raadsel blijven maar daar GING hij hoor: niet te stoppen, in een stroom woorden die rechtstreeks uit het riool kwamen, vol ‘goh, dat zal niet makkelijk geweest zijn, ja ik hoorde het en ik geloof dat het wat pijnlijk is he, ja jeetje nou joh dat overkomt wel meer mensen ik las laatst in de krant dat het ook met leeftijd te maken heeft he, maar ik weet eigenlijk niet of ik het daar mee eens ben want ja hoe dan ook, seks is zoooooo persoonlijk natuurlijk en…’
De stilte die volgde was overdovend. Maar dat hield mijn woorddiarree-man niet tegen, welnee, die kon gewoon niet meer stoppen dankzij al deze door hem zelf veroorzaakte pijnlijkheid. Alsof het beter was om voor eeuwig door te blijven praten, dan het resultaat van wat hij had  aangericht te accepteren. Om daarna meteen met volle vaart de gracht in te springen en voor altijd te verdwijnen. Dat vooral.

Woorddiarree dus. Het schijnt typisch te zijn voor extraverte introverten. Een klassieke introvert houdt sowieso z’n mond wel als het niet per se nodig is. Maar de extraverte introvert is niet voor een sociaal gat te vangen dus dwingt zichzelf vaak om ‘mee te doen’. daarnaast zijn zeer gevoelig voor sociale pijnlijkheid. Ook als ze dat zelf dus veroorzaken. En dan gaan ze redderen, en klessebessen, en soms uit pure ellende ineens een MOP vertellen, of iets zeer ongepasts vertellen, of iets vertellen dat ze helemaal niet wilden vertellen maar dat er nu ineens BLUR uitkomt, in een eindeloze stroom taalpoep. Waarna ze uitgeput en ontdaan achterblijven. En zich niet meer kunnen herinneren WAAROM ze deden wat ze deden. Maar dan is het al gebeurd he? Dat bedoel ik dus.

Mensen met woorddiaree moeten dan ook worden gered. Onmiddellijk. Door jullie, onze toehoorders, om precies te zijn. Door ons METEEN uit het gezelschap te trekken, en ons even in de tuin te zetten. Om te kalmeren, en langzaam weer op aarde terug te keren. Met een glaasje water en vooral: stilte. Anders is de sociale ravage gewoon niet te overzien, en onze reputatie voorgoed naar de maan. Niet dat we dat nou zo erg vinden, maar het hoeft gewoon niet.
Let iedereen dus voortaan op als een normaal gesproken rustig persoon ineens met een rare, hoge stem in een gezelschap een verhaal begint te vertellen dat kant nog wal raakt, niet meer ophoudt en met zenuwachtige lachjes wordt gedecoreerd? Je ziet een extraverte introvert aan het werk. En dat zijn verder schatjes hoor, daar gaat dit niet om. Maar ze kunnen soms misschien beter even hun mond houden. Dus grijp in, spring er bovenop en trek ze eruit. NU. Je weet wat je te doen staat. We zullen jullie er achteraf dankbaar voor zijn.

LEES OOK: Graag alleen, niet graag eenzaam: dit herkent de extraverte introvert!