Als je ouders ouder worden. Opeens begreep ik: ik moet voor ze zorgen

Ouders zijn onoverwinnelijk. Ouders kunnen alles en ouders zijn er altijd. Dat gevoel heeft ieder kind. Ook als dat kind zelf al lang volwassen is. Maar dan komt op een dag opeens dat besef: je ouders worden ouder. Of eigenlijk gewoon: oud. En dat is best wel even slikken.

Als je klein bent, leef je in de rotsvaste overtuiging dat je ouders er altijd zullen zijn. Dat ze je altijd op zullen vangen als er iets is, altijd voor je zullen zorgen. Je hebt ze op een voetstuk staan en op dat voetstuk zijn ze onaantastbaar. Als je geluk hebt, houd je dat gevoel heel lang, tot ver in je volwassen jaren. Maar voor iedereen komt er een moment dat je naar ze kijkt en het je opeens opvalt dat je moeder wel erg veel groeven in haar gezicht heeft, of dat je vader niet zo soepeltjes meer loopt. Dan, plotseling, realiseer je je: mijn ouders worden oud. Mijn ouders zijn ook mensen. En dat kan best wel even hard aankomen. Want: wat als er iets met ze gebeurt, of als ze ziek worden?

Het besef dat je ouders ouder worden, dat de tijd zijn tol gaat eisen, dat ze gaan kwakkelen, gebrekkig worden, of misschien over niet al te lange tijd wel doodgaan is iets best wel heftigs. Het tornt aan de fundamenten van je eigen bestaan omdat je je automatisch afvraagt: hoe moet ik leven in een wereld waarin mijn ouders er niet meer zijn? Of je nou 5 bent of 45, ergens blijf je je altijd het kind voelen, je vasthouden aan het idee dat er altijd ergens een nest is waar je naar terug kunt keren, ook al ben je al heel erg lang uitgevlogen. De realiteit is echter dat de circle of life immer doordraait en dat er een moment komt dat jij de plaats van je ouders in dat nest zult gaan overnemen. Dat jij voor je ouders moet gaan zorgen ipv zij voor jou.

Het betekent dat er momenten zullen komen dat je ze bij de hand moet nemen en bijvoorbeeld met ze naar de dokter moet gaan als ze gaan kwakkelen. Omdat je vader al zo lang met dat vervelende kuchje rondloopt bijvoorbeeld. Of omdat je moeder steeds maar last heeft van stramme, pijnlijke ledematen en het maar niet overgaat. Soms is het dan nodig dat je het van je ouders overneemt, omdat ze er zelf liever niet aan willen geloven. Of omdat ze vinden dat het allemaal wel meevalt. Want, zoals het taaie oude Hollanders betaamt luidt het credo toch al vaak: als het vanzelf gekomen is, gaat het ook vanzelf weer weg. Maar ja, soms is dat dus gewoon niet zo.

Daarnaast: twee paar oren horen meer dan één. En een doktersbezoek kan voor iemand op leeftijd zomaar betekenen dat er plotseling een hele bak aan informatie over hem/haar wordt uitgestort, wat nogal overweldigend kan zijn. En dat kan je nogal overvallen als je in je eentje tegenover de dokter in de spreekkamer zit. Voor je het weet staat je moeder dan na het consult geschrokken buiten en heeft ze daarna opeens allerlei vragen en geen antwoorden. Doe het daarom samen en zorg dat je goed beslagen ten ijs komt. Zo heeft Zilveren Kruis de Slimme Vragenlijst ontwikkeld welke handvatten geeft voor het gesprek.

Beseffen dat je ouders niet het eeuwige leven hebben, dat ze ouder worden en gebrekkig is niet leuk. Maar het is wel de realiteit en samen kun je deze nieuwe fase vormgeven. De rolverdeling verschuift een beetje, het zal even wennen zijn, maar uiteindelijk groeien jullie er ook weer in. En hoe oud je ouders ook mogen worden, hun kind blijf je toch gewoon altijd.

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door Zilveren Kruis, maar de content is 100% van ons.

Zilveren Kruis heeft iets nieuws: De Slimme Vragenlijst. Op het platform van Zilveren Kruis Beter naar de dokter kun je gemakkelijk je eigen Slimme Vragenlijst samenstellen – een korte checklist zodat je goed voorbereid bij de dokter komt. Per doel van je bezoek zijn de vragen verschillend. Zo ga je beter naar de dokter!