24 eerlijke bekentenissen van een shopverslaafde
Susan geeft het grif toe: ze koopt teveel kleren. En niet alleen kleren, maar ook schoenen, tassen, zonnebrillen, ringen, kettinkjes, ondergoed… Nou ja, je snapt het. Tijd om uit de kast te komen.
Een kast vol kleren maar niets om aan te trekken: dat ben ik ten voeten uit. Een shopverslaving is natuurlijk iets om je dood voor te schamen. Zeker in deze tijd, nu steeds meer duidelijk wordt wat het effect van overconsumptie is op het milieu en er talloze fabrieken zijn waar mensonterend met werknemers wordt omgegaan.
Toch gaat er geen week voorbij waarin ik niet even Zara binnenloop en niet met mijn handen dramatisch naar de hemel gericht roep dat ik niéts (NIETS!) heb om aan te trekken. Bovendien heb ik niet eens kastruimte voor mijn nogal uit de klauwen gelopen hobby waardoor ik om de haverklap broeken kwijt ben en bloesjes verfomfaaid onderin de kast terugvindt. Ik schrijf dit echt met het schaamrood op m’n kaken.
Streepjestruien
Maar blijkbaar vind ik het dan ook weer niet erg genoeg om te stoppen met kopen en heel Frans een tijdloze kledingkast samen te stellen met een paar klassieke stukken van gedegen kwaliteit. Met zo’n chique camelkleurige mantel van Max Mara, streepjestruien van Petit Bateau, Chelsea boots van Church’s en het zo’n perfect bikerjack van Acne. Lijkt me hartstikke leuk om als projectje twee maanden zo’n uitgebalanceerde garderobe met maar een paar stukken samen te stellen, maar ik ken mezelf goed genoeg om daarna weer naar Zara/Mango/Topshop te hollen voor een snackje. (Een snackje is een kledingstuk of schoen voor een prima prijsje waar je een paar weken heel vrolijk van wordt om het daarna geen blik waardig meer te gunnen – of zelfs het bestaan ervan te vergeten.)
Je begrijpt: de situatie is vrij uitzichtloos. Omdat erkennen van het probleem de eerste stap is naar een oplossing, gooi ik er meteen nog maar wat bekentenissen in:
- Ik bezit 8 streepjestruien die voor de nitwit misschien identiek lijken, maar toch echt allemaal Heel Anders en daarom heel erg nodig zijn.
- Als ik iets zie met een panterprint moet ik het kopen. Dat levert combinatie-technisch gezien problemen op want je kan nooit meerdere stukken met zo’n print aan tenzij je eruit wil zien als een corpsbal op weg naar een themafeestje.
- Wat geldt voor de streepjestruien en de panterprint geldt ook voor de grijze skinny jeans. Tot ik de perfecte heb gevonden, blijf ik maar ‘wel prima’-exemplaren kopen.
- Dit geldt eigenlijk ook voor grijze sweaters.
- En voor zonnebrillen.
- Ik kan geobsedeerd raken door een kledingstuk. Laatst zag ik bij iemand een rood wikkeljurkje en besloot ik dat mijn leven niet compleet zou zijn totdat ik dat jurkje zou hebben. Steeds overal uitverkocht, wat het verlangen natuurlijk alleen maar erger maakte (het is echt net zoals daten). Toen het jurkje op een glorieuze dag opeens weer online stond IN PRECIES MIJN MAAT wist ik niet hoe snel ik het naar m’n winkelmandje moest klikken. Nu heb ik hem en ben ik er heus heel content mee, maar of het m’n leven nou significant heeft verbeterd? Mwoah.
- Ik lieg nooit over aankopen tegenover m’n geliefde, maar zorg er wel voor dat alle Zara tasjes uit zicht zijn wanneer hij thuiskomt.
- En voel me genoodzaakt bij iedere aankoop te melden dat het zo voorlopig wel even mooi is geweest. Like, wie neem je in de maling?
- De verkoopsters van Mango herkennen me.
- Om die reden vind ik niets zo fijn als shoppen in een andere stad – lekker anoniem.
- Wanneer ik iets zie hangen dat ik Moet Hebben kan ik overspoeld worden door een verliefd gevoel – vlinders, hartkloppingen, alles.
- Wanneer ik dan in een zeldzaam moment van besluitvaardigheid het object van mijn affectie niet koop, ga ik daarna alsnog op zoek naar foto’s op Instagram en Pinterest van outfits met dat (of een soortgelijk) item om mezelf alsnog te overtuigen dat ik het nodig heb. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed.
- Ik durf soms een nieuw jurkje niet aan te doen naar werk omdat collega’s dan zien dat ik alwéér iets nieuws heb.
- De sale vind ik de hel. Niet omdat ik niet van koopjes hou, maar omdat ik alles wat er hangt al een keer heb gezien. Saai!
- Ik grijp iedere gelegenheid aan als excuus om een nieuwe kleer te kopen. Een sollicitatie, een verjaardag, een babyshower, you name it.
- Als ik net iets heb gekocht waar ik razend gelukkig mee ben en er vervolgens een ander meisje in zie lopen, daalt de geluksfactor van mijn nieuwe aankoop met zo’n 60%.
- Zodra er weer geld op mijn rekening is gestort, zet ik braaf een aanzienlijk bedrag op mijn spaarrekening en reserveer ik een bescheiden budgetje voor een klein shopje links en rechts. Onnodig te zeggen natuurlijk dat ik vervolgens een maand lang geld van m’n spaarrekening snoep omdat ik dan altijd net tegen precies dat kledingstuk aanloop dat ik al járen zocht.
- Laatst voelde ik me opeens zo’n plain Jane dat ik een bevlieging alleen maar statement speelpakjes en jurkjes heb gekocht die ik eigenlijk alleen kan als het 30 graden is, net drie kilo minder weeg, op magische wijze geen bh meer nodig heb en wakker word met de giraffepoten van Gisele Bündchen.
- Daarom koop ik nu alleen nog maar dingen die ik meteen aan kan (het is bij schrijven van dit epos 30 graden) waardoor ik straks in oktober waarschijnlijk zit met een lading rafelige spijkershorts waarmee ik alle weeshuizen van Roemenië zou kunnen kleden – let maar op.
- De ene aankoop leidt weer tot de volgende aankoop. Want onder een flared jeans moeten gewoon een paar seventies hakken en dat topje met blote rug zou nog mooier zijn met een bralette.
- Ik kocht ooit weken voor een Oud & Nieuw-feestje met als thema de twenties online vier twenties-achtige jurken die ik uiteindelijk allemaal niet heb gedragen omdat ik op Oudejaarsavond was geveld door buikgriep.
- Ik heb geen van de jurkjes teruggestuurd.
- Als iemand een pailettenjurkje met franjes wil lenen: bel me.
- Als iemand de oplossing weet tegen een shopverslaving: bel me alsjeblieft ook.
