Carpe Fucking Diem. Waarom je alleen maar mag doen wat LEUK is

Soms is er een tegenslag voor nodig of zelfs een best angstige periode om weer even wakker te worden. En opnieuw te begrijpen waar het leven om draait. Zodat je meteen kunt stoppen met dingen doen waar je niet gelukkig of tevreden van wordt. En je jezelf kunt richten op wat je wél leuk vindt. En dat heeft niets te maken met egoïsme. Wel met het feit dat niemand weet hoe laat het is. En met omarmen wat Carpe Diem is.

Ik weet niet hoe het komt, of eigenlijk weet ik dat wel. Maar alle keren dat ik iemand hoorde zeggen dat ze voortaan alleen nog maar gingen doen wat ze LEUK vonden, waren daar best extreme omstandigheden aan vooraf gegaan. Een borstkankertraject dat godzijdank goed afgelopen leek te zijn. Twee ouders die in een jaar tijd overleden. Een openhartoperatie die de volgende dag uitgevoerd zou gaan worden, en die ook goed bleek te gaan. Een jarenlange pestrelatie met een verschrikkelijke vent, die eindelijk in een breuk was uitgemond. Allemaal niet bepaald vrolijk makende situaties, maar toch ook wel. Want wat deze mensen ook hadden ervaren dankzij de angst en de onzekerheid waar ze doorheen waren gegaan, was de belofte van waarvoor ze dat allemaal zouden doorstaan, dat het het waard maakte. En dat iets, dat zou LEUK zijn. En anders zorgden ze daar zelf wel voor, ze hadden namelijk geen tijd meer te verliezen vanaf nu.

Ik vind dat heel mooi, en tegelijkertijd ook best erg. Dat de noodzaak van ervoor zorgen dat je leven de moeite waard is voor jou, je dus zo veel als mogelijk een prettig gevoel mag hebben terwijl je dat doet en het leven, kortom, LEUK mag zijn, vaak pas duidelijk wordt op het moment dat je leven tijdelijk even voorbij lijkt te zijn. Of dat de kans daarop reeël is. Er bestaat een beroemd onderzoek van een Amerikaanse hospice-medewerkster die haar stervende cliënten vroeg waar ze nu, aan het eind van hun leven, het meest spijt van hadden. Het antwoord was niet meer familie, of meer geld, of meer aanzien. Het meest voorkomende antwoord was: ‘ik zou wat meer het leven gehad willen hebben dat bij mij hoorde, dat ik een leven had geleid dat ik zelf had gekozen.’

Nou en dat, mensen, daar moet ik zo nu en dan ineens heel erg aan denken. Als ik zie dat iemand veel te hard te werkt, of veel teveel concessies doet in relaties. Als ik zie dat iemand zich wegcijfert op het werk, of voor zijn of haar gezin. Natuurlijk kan het leven niet altijd alleen maar ‘leuk’ zijn, ik begrijp heel goed dat het soms gewoon even niet ‘leuk’ is, en dat hoort er ook bij. Maar ik denk dat iedereen heel goed in staat is om te merken wanneer dat ‘niet leuk’ structureel is geworden. En er eigenlijk al heel lang niet zo heel veel leuks meer te ontdekken is..

Dat hoeft niet per se over heel grote dingen te gaan. Wel gaat het over voor jezelf op durven komen en te gaan staan voor wie je bent, en hoe jij graag wilt leven. Dus als je je baan niet meer leuk vindt: zoek gewoon een nieuwe, die beter bij je past. Als je te vaak op verplichte verjaardagen moet zitten naar je zin: ga gewoon wat minder, of een tijdje helemaal niet meer. Als je vindt dat je meer uit jezelf kunt halen maar je weet nog niet precies wat: ga op zoek naar inspiratie. Dat is niet egoistisch, dat is het leven gewoon niet moeilijker maken dan het hoeft te zijn. En vooral: jezelf de ruimte geven die je nodig hebt, zodat je gelukkig bent en er dus ook op een goede manier voor anderen kunt zijn.
Ja, misschien moet je wel eerst het gevoel hebben gekregen dat je misschien wel afscheid moet gaan nemen van jouw leven of d zekerheden die je dacht te hebben, voordat je je dat realiseert. Waarna het ineens een stuk makkelijker wordt om onderscheid te maken van wat wel, en wat je niet langer wilt. Maar op zo’n heftig moment wachten hoeft helemaal niet, en het is ook zonde. Zeker als je je realiseert dat niemand weet hoe laat het is. De persoon uit het begin van dit verhaal die haar borstkankertraject goed doorliep, overleed nog geen drie jaar later alsnog. Dat was bijzonder verdrietig maar ze had er intussen wel voor gezorgd dat het in die drie jaar ‘leuk’ was geweest. Op haar manier. Door haar dromen te realiseren, te trouwen, een bedrijf op te zetten, mooie reizen te maken, noem maar op. Dat had ze misschien ook wel gedaan als ze niet ziek was geworden, maar er was in haar geval nu eenmaal wat meer noodzaak. En ze had groot gelijk, dat vooral.

En ook als die noodzaak misschien (nog) ontbreekt kan het denk ik voor niemand kwaad om zo nu en dan eens te zoeken naar wat Carpe Fucking Diem in je leven. Zodat je straks aan het einde kan denken: dit was het leven dat ik wilde. Dit was het leven waar ik voor gekozen heb. Of dat moment nu ineens onverwacht snel is, of nog vijftig jaar zal duren. Ik wil maar even zeggen: begin voor de zekerheid maar alsnog vandaag ermee. Voor de zekerheid. En als je daarmee begint: maak er vooral wat leuks van. Dan doe ik dat ook, beloofd.

Lees ook: De 5 meest belangrijke levenslessen van stervende mensen