Dames, hou eens op met skinny shamen (want ‘graatmager’ is ook een scheldwoord)

In de huidige maatschappij waarin perfectie hoogtij viert word je al als ‘dik’ bestempeld als je geen lijf hebt zoals Doutzen Kroes. Wat natuurlijk belachelijk is. Maar andersom is ook geen pretje. Want fat shamen mag niet, maar lullig doen over iemand die nooit met haar gewicht worstelt is wel oke? 

Jij hebt ‘t vast ook niet gemist: de opkomst van de “BOPO’-beweging. Body Positivity is namelijk het nieuwe zwart. De Instagram en Facebook posts van vrouwen die trots hun ‘echte lichamen’ laten zien vliegen je om de oren. Hun lichamen die niet in size zero passen, zoals je bijna zou denken dat dat de norm is om mooi te zijn. Lichamen die ronder, zachter, meer zijn. Omdat we een beetje klaar zijn met dat rare beeld dat vrouwen er eigenlijk allemaal uit horen te zien als een afgetraind Victoria’s Secret model. Volwassen vrouwen die, ook al hebben ze een heel peloton kinderen gebaard, gewoon zonder moeite weer in hun oude skinnyjeans uit hun studententijd passen. Dat beeld dat alles boven maat 36 het resultaat is van ordinaire luiheid, omdat eigenlijk iedere vrouw moeiteloos een fitgirl kan zijn. Want dat is natuurlijk gewoon niet zo. Ieder vrouwenlijf is anders. En iedereen die denkt dat al die celebrities die zelfs na tien kinderen nog steeds het lijf hebben van een catwalkmodel normaal zijn, die kan inderdaad wel wat echte moederlijven op z’n tijdlijn gebruiken. Ik ben dus ook helemaal voor Body Positivity en het omarmen van het maatje meer (of maatje normaal dus eigenlijk). Maar mag het dan ook andersom zo werken? Want de vrouwen met een maatje minder worden ook niet altijd positief benaderd.

Ik ben altijd slank geweest. Aan de magere kant soms zelfs. Daar doe ik niks voor, dat is blijkbaar gewoon mijn lijf. Sterker nog, iedereen die mij kent weet dat ik diepgewortelde liefde koester voor volvette kaas en koolhydraten, de grootste bouwvakker er nog uit kan eten en daarnaast een gruwelijke hekel heb aan sport. Ik ga wel naar de sportschool, maar meer om mijn conditie op peil te houden dan om een killerbody te kweken. Na alledrie mijn zwangerschappen was ik de kilo’s na een week weer kwijt en nu heb ik nog steeds maat 34. Ik prijs mezelf daar gelukkig mee. Niet zozeer vanwege die maat 34, maar gewoon, omdat ik de luxe heb dat ik me nooit druk hoef te maken om mijn gewicht, of om wat ik eet. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat het niet leuk is als ieder toastje met brie gelijk op je heupen gaat zitten. Maar ik heb niet de illusie dat ik mijn slanke lijf te danken heb aan mezelf. Aan iets dat ik ‘goed’ gedaan heb. Het is gewoon wat het is en iedere vrouw is anders. En prima zoals ze is. Maar toch krijg ik regelmatig van andere vrouwen te horen dat ik eigenlijk te mager ben. En dat voelt, net zoals het idee hebben dat je te dik bent, gewoon niet fijn.

‘Graatmager’ ben ik al genoemd. Beticht van stiekem diëten omdat ik geen taart of snoep eet en nooit een toetje neem in restaurants. Dat mijn bloed niet sneller gaat stromen van een chocoladesoufflé wil er bij heel veel vrouwen namelijk gewoon echt niet in (een bittergarnituurtje daarentegen… Maar dat willen ze dan weer nooit bestellen). Oppervlakkig vinden sommige dames het ook, dat ik ‘blijkbaar zoveel met mijn uiterlijk bezig ben’ dat ik er ‘zoveel moeite’ voor doe om slank te blijven. En er is een vriendin die het nodig vindt om iedere keer als we elkaar zien te verkondigen dat ze het nu ‘echt niet mooi’ meer vindt hoe ik eruit zie. Oke, en bedankt. Want waarom zou je dat nou zeggen? Ik zeg toch ook niet de hele tijd tegen haar wat ik van haar lijf vindt? Het interesseert me eigenlijk niet zoveel hoe haar lijf eruit ziet. En daarnaast: ik bén niet graatmager en moeite doe ik daar al helemaal niet voor. Dit is gewoon mijn lijf. Ik kan er niks aan doen dat er bij mij geen kilo’s zijn blijven plakken na mijn zwangerschappen en dat ik nog steeds in mijn broeken van tien jaar geleden pas. En ik wil me daar al helemaal niet de hele tijd voor hoeven verantwoorden, of me er bijna voor moeten schamen. Maar soms is het net alsof ik met die maat 34 mijn gezusters een enorme naaistreek heb geleverd. De sisterhood in de steek gelaten heb.  Zoiets. En wee je gebeente als dat niet zo is. You’re with us or against us.

Het schoonheidsideaal van de immer slanke vrouw is onzin, maar het is ook niet per se abnormaal, nep, of oppervlakkig als je er toevallig nou eenmaal wel aan voldoet. En op de één of andere manier is het not done om te zeggen dat je iemand te dik vindt, maar iemand skinny shamen moet gek genoeg gewoon kunnen. Maar het is gewoon niet leuk om de hele tijd aangesproken te worden op je lijf, hoe je er ook uitziet. Als je steeds maar hoort dat je te dun bent, dan voel je je op een gegeven moment ook echt bepaald niet meer zo zelfverzekerd. En zouden niet gewoon alle vrouwen ‘BOPO’ moeten kunnen zijn?

Vrouwen moeten hun hele leven al genoeg dealen met mensen en een samenleving die hen aan de lopende band op verschillende manieren body shamen. Dat is al erg zat zonder dat we elkáár ook nog eens de maat gaan nemen over onze lichamen. Lichamen die, gedurende dat leven, sowieso al genoeg te verduren krijgen. Want al dat borsten krijgen, ongesteld worden en zijn, zwanger zijn, baren en kinderen zogen, in de overgang komen, hállo, dat is niet niks! Dus zouden we als vrouwen onze lichamen dan niet beter kunnen vieren, in alle soorten, vormen en maten? En tegen de rest van de wereld zeggen: fuck you met al jullie meningen en schoonheidsidealen, dit zijn wij en jullie doen het er maar mee. Lijkt mij in ieder geval een heel strak (om maar even in de moderne lichaamsterminologie te blijven)) plan. Dan bestel ik nu nog een bittergarnituur.