De affaire, deel 5: “Ik kan je niks bieden, niks wat je nodig hebt.”

Een affaire met een getrouwde man. Jaren geleden had onze columnist er een. Het werd een nachtmerrie die haar hele toekomst op het spel zette. Echt, denk even hieraan voor je eraan begint, want je leven wordt een hel. Deel 5: maanden, jaren die verstrijken.

Lees ook: De affaire, deel 1: “Het begon met een raadselachtige mail.”

Lees ook: De affaire, deel 2: “Zullen we zo wat gaan eten?”

Lees ook: De affaire, deel 3: “Er staat wel meer op instorten.”

Lees ook: De affaire deel 4: “Het was alsof ik midden in een cold turkey zat.”

Kerst ging voorbij, en oud en nieuw ook, zonder één woord van hem. Nadat we met elkaar naar bed waren geweest was het stil geworden. Oorverdovend stil.
Net zo stil als mijn leven. In gezelschap kon ik me moeilijk staande houden. Het leek opeens alsof iedereen een normaal leven had, behalve ik. Op bezoek gaan bij vrienden was te confronterend voor me. Daarom was ik gaan lopen, door de sneeuw, het liefst als het donker was. Tien dagen lang leefde ik zo, alleen in dat oppashuis, tot ik de dag voor kantoor weer zou beginnen, gewekt werd door een sms.
“Een cold turkey, ja zo voelt het.”
Dat stond er.
Nog voor ik kon antwoorden kwam er een volgende sms. “Ik ben heel erg geschrokken.”
Ik kwam overeind. Ze bleven binnenstromen.
“Ik had je dit nooit aan mogen doen.”
“Ik haat mezelf erom.”
“Ik kan je niks bieden, niks wat je nodig hebt.”
“Jij moet zo snel mogelijk verder.”
“Ik kan niet weg, maar jij hebt een toekomst.”
“Het was mijn verantwoordelijkheid, ik weet het.”
En: “Dit mag nooit meer gebeuren.”

Nu ik dit opschrijf, jaren later, word ik boos. Boos op die man die me eerst ongevraagd versierde, vertrouwen opbouwde met zijn rechtschapenheid, zijn betrouwbare mailgedrag, zijn beschermende houding ten opzichte van mij, maar die toen tóch maar met me naar bed ging – en me daarna tien dagen lang heeft gekweld door er plotseling niet meer voor me te zijn.
Wat een eikel. En wat een egocentrisch gedrag.
Maar het interessante en universele hieraan is natuurlijk dat als je er midden in zit, je het heel anders ervaart. Ik zag het als een teken van sterkte, dat hij door te zwijgen probeerde zichzelf en mij te redden. Dat hij door die cold turkey-methode te hanteren, hoopte dat we er in het nieuwe jaar wel overheen zouden zijn, deze affaire. Nog steeds denk ik dat dit zijn bedoeling was, maar toen geloofde ik dat hij het wel voor elkaar zou krijgen. Ik dichtte hem bovennatuurlijke krachten toe.
Maar natuurlijk was die affaire niet in tien dagen uit ons systeem.

Op maandagochtend gingen we allemaal weer aan het werk. Ik was blij dat het achter de rug was. Was opgelucht dat we contact hadden gehad. Ik voelde me een héél klein beetje beter. Toch was er steeds die schok: mijn leven voor en na die kerstvakantie.
Hij kwam binnenlopen in een volle kantoortuin, groette me schuchter en liep door naar zijn kantoor. Rond lunchtijd gingen we samen een broodje halen, hij liep dan vooruit en wachtte buiten bij een boom. Dan volgde ik en liepen we haast zwijgend naar een broodjeszaak. Er was zo weinig te zeggen, dat we niet eens de moeite namen. We wilden alleen maar bij  elkaar zijn, en ik had daarvoor alles op te geven zonder te willen dat hij dat deed. En nu voelde hij zich lullig,
Ik had alles verloren, en hij helemaal niets.

Maanden gingen zo voorbij. We zagen elkaar op het werk, we maakten dagelijks wandelingen, dan een wanhopige zoen ergens op een donker plekje. Hij zat gevangen tussen thuis en zijn werk. Veel tijd was er niet over.
Soms lukte het hem om een halve dag vrij te maken. Dan blokte hij op een dinsdagochtend of wat voor onromantisch tijdstip dan ook zijn agenda en kwam naar mijn huis. Dan kwam hij een paar uur bij me in bed liggen en voelde ik me eindelijk tot rust komen.
Ik werd steeds apathischer. Ik voelde alleen dat ik leefde als ik met hem was. De rest van de tijd voelde nutteloos aan. Leuke dingen gingen aan me voorbij, Ik was er wel, en knikte beleefd, ik deed overal aan mee, maar eigenlijk was ik alleen maar bezig met wanneer we elkaar weer zouden zien, of  de volgende mail die misschien rond middernacht in mijn inbox zou zitten.
Er was echt geen bal aan tussen ons, er was alleen die wanhopige verliefdheid van beide kanten. Ondertussen moest ik mijn leven weer opbouwen, een huis vinden, en het liefst een man, want iedereen om me heen was zo langzamerhand gaan samenwonen en aan kinderen aan het denken. Ik was altijd de eerste geweest die ging samenwonen, nu was ik als begin dertiger opeens een wanhopige single die snel aan de man moest zien te komen want anders werd mijn vruchtbaarheid een issue.
Maar eerst moest ik van die verliefdheid af.

Morgenavond lees je op Mynd het deel 6.

Lees ook: Een betere relatie in 4 minuten: Zó doe je het.

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button