Een open brief aan mijn ouder wordende lichaam

Liesbeth is nog steeds een ware godin, maar langzaamaan komen er toch wat kleine scheurtjes in die werkelijkheid. Daarom is het tijd voor een open brief aan haar ouder wordende lichaam, en de verschillende uitingen daarvan. “Misschien kunnen we een bezoekregeling treffen?”

Lieve nekrimpels, lieve wangzakjes, lieve wallen van me,

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb op jullie gewacht. Niet dat ik daar erg naar uitkeek, maar in theorie wist ik natuurlijk dat jullie op een dag mijn leven in zouden stappen. En dat deden jullie ook, geruisloos maar onomkeerbaar. Waar jullie eerst nog alleen verschenen na een wilde avond of te weinig slaap of in slecht TL-licht, zijn jullie inmiddels here to stay. En ik heb maar besloten dat ik jullie accepteer. Sterker nog, ik heb besloten dat ik jullie ga verwelkomen. En daarna helemaal ga doodknuffelen, dat vooral.

Het is niet dat ik iets te klagen heb. Dankzij mijn Surinaamse genen ben ik gezegend met een gezond lichaam, goed haar en een mooie huid. Maar dat kan allemaal wel zo zijn, het verval slaat, op mijn 43^e, toch ook gewoon keihard toe. Laatst kwam ik onverwacht een vriend van me tegen, die ik al een tijd niet in het echt had gezien. Even monsterden we elkaars gezicht. En ik weet zeker dat we allebei hetzelfde dachten: Zoho. Die. Is. Oud. Geworden.

Maar mooi oud is niet lelijk. Sterker nog, we hielden natuurlijk niet op over hoe goed die ander eruitzag. En ik meende dat ook echt. Hij had nog steeds diezelfde twinkeling in zijn ogen waar ik altijd zo om moet lachen. En ik had nog steeds dezelfde ogen en hetzelfde, ehm, haar. Maar inmiddels dus ook nekrimpels. En wangzakjes die in een heel zure stand kunnen blijven staan als ik niet vergeet om regelmatig te glimlachen. En wallen, die zichzelf alleen nog laten intomen als ik op een strikt levensritme blijf van 9 uur slaap per dag, veel water en sporten en geen illegale sigaretten of wijn. En daar helpt echt geen lievemoedertje meer tegen.

En dat is ook niet erg. Dat is ouder worden. En ouder worden, dat is een mindfuck als je er niet op tijd mee leert omgaan. Dus omarm ik jullie, lieve nekrimpels en wangzakjes, omdat het daar tijd voor is. Omdat ik heb geleefd, gewerkt, gereisd, geleerd, gelachen en geleden, en jullie daar zowel mijn stille getuigen als het resultaat van zijn. Omdat ik geen zin heb om mezelf te vermoeien met het voortschrijdende verval waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt, maar ik wil benadrukken dat jullie een reden hebben. Jullie zijn er omdat ik er ben. Jullie zijn een teken van de weg die ik bewandeld heb en nog steeds bewandel. En ik weet nu al dat jullie de komende tijd meer vrienden gaan uitnodigen op die wandeling, dus ik kan er maar beter aan wennen nietwaar?

Sooner or later zullen jullie dan ook de knierimpels uitnodigen in mijn leven. Of de onderkin. Er komt een dag dat de deurbel gaat en jullie opendoen voor de verdwijnende taille. En hoewel ik zal sporten en water zal drinken en matig eet en misschien ooit wel iets zal doen aan die zakkende oogleden met behulp van een discrete arts (MAAR DAT IS DAN OOK ALLES! ALLES HOREN JULLIE? WANT JULLIE ZIJN NIET ERG HOOR, IK HOUOUOU VAN JULLIE!) weet ik ook: leven is ouder worden. En daar hoort dit dus bij. En aangezien het alternatief betekent dat ik er niet meer zou zijn, wilde ik maar even zeggen dat jullie van harte welkom zijn.

Dus kom er maar bij: grijze haren, kipfilet-bovenarmen en hee, is dat nou ineens een piepklein levervlekje op mijn wijsvinger? Want ik omarm jullie, ik let op jullie en ik leef naar jullie. Ik hoop dat ik dat nog heel lang mag doen. En al die tijd knuffel en prijs ik jullie, en dat zal ik blijven doe. Net zolang tot jullie misschien wel heel even, een half jaartje misschien maar, langer hoeft nou ook weer niet, even genoeg van mijn liefde hebben. En me een tijdje links laten liggen. Niet dat jullie daarna niet meer welkom zijn hoor, dat wil ik niet zeggen, maar soms blaast een beetje afstand ook ineens weer passie in een relatie he? En allemaal tegelijk langskomen hoeft van mij trouwens ook niet hoor. Ik vind dat natuurlijk heel gezellig, maar wil jullie wel stuk voor stuk de aandacht geven die jullie verdienen, begrijp je dat? Misschien kunnen we dus eens praten over een soort bezoekregeling? Zou zoiets kunnen denk je?

Nou, denk er maar even over na. We hebben alle tijd. Want jullie gaan misschien niet meer weg, maar ik ben dat voorlopig ook nog niet van plan. Wat mij betreft maken we er dan ook een mooie tijd van samen! Dus daag lieverds, don’t be a stranger! Maar bellen jullie wel eerst even? Kan ik me er een beetje op jullie komst voorbereiden, zal ik maar zeggen. Want dat hebben vrouwen van mijn leeftijd inmiddels wel nodig, vrees ik. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen.

Liesbeth

Lees ook: Jiggle for joy: deze supervrolijke video over body image ging viraal