Heb ik wel de juiste keus gemaakt…? (De eeuwige twijfel van de gescheiden ouder)
Vala heeft twee kinderen en is een tijd geleden gescheiden. Inmiddels is ze hertrouwd en heeft ze co-ouderschap met haar ex-man. Alles gaat heel goed, zowel met de kinderen als met haar en haar ex-man. En toch is er altijd ergens een stemmetje in haar hoofd dat fluistert: “Heb ik het wel goed gedaan…?”
Lees ook: Levensles: de man en de zieke baby
Het is vroeg als ik ‘s ochtends in bed zit. Buiten is het nog nog maar waterig licht, dus ik schat dat het nog geen 07.00 uur is. Het raam staat een stukje open, de frisse ochtendlucht stroomt over mijn gezicht. De zomer zit in de lucht, ik voel het. Dat de tijd zo snel gegaan is, kan ik bijna niet bevatten. Een jaar geleden zat ik ook zo in bed. In een waas van stress, verdriet en papierwerk. Nu ben ik hertrouwd, gelukkig en heb ik opeens alles op de rit. Maar zit ik alleen in bed, ben ik alleen in huis. Helemaal alleen, want de kamertjes van mijn kinderen zijn leeg. Die zijn deze week namelijk bij hun vader. En hoewel het al een hele tijd zo gaat, blijft dat onwerkelijk. En soms onverteerbaar.
De vader van mijn kinderen en ik hebben gedaan wat gewoon niet anders kon. Een beslissing genomen die onvermijdelijk was. En waar we dus ook achter staan. Toen, en nu en voor altijd. Maar als je dan om de week alleen bent in dat hele stille huis, heb je veel tijd om na te denken. En dan komen de flashbacks. De flashbacks van je leven samen. Van hoe we met drie koffers met kleren aankwamen in San Francisco, waar we drie jaar hebben gewoond. Van hoe we daar onze eerste Terrorist kregen in een kamer vol juichende Amerikaanse verpleegsters. Op vakantie gingen naar tropisch Hawaii. Daarna onze tweede Terrorist kregen met diezelfde juichende verpleegsters aan mijn bed. Terug verhuisden naar Nederland. Te maken kregen met autisme, ziekte, ziekenhuizen en andere ellende en hoe we ons daar doorheen hebben geslagen. Maar ook alle mooie dingen, de uitstapjes, de mijlpalen en de knuffels. Al die beelden verschijnen voor mijn geestesoog, als foto’s uit een verleden, wat tegelijkertijd toch ook nog voelt alsof het gisteren was.
Ik wéét dat we de juiste keus gemaakt hebben, waaróm we zijn gaan scheiden. Dat we, ondanks de pijn en het verdriet ervan, nu beiden beter af zijn, net zoals onze twee kinderen. Die het natuurlijk vervelend vinden dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn, maar die juist ook zijn opgebloeid nu we elkaar hebben losgelaten. Dus twijfel ik aan wat we gedaan hebben? Meestal niet. Maar soms toch. Omdat het pijn blijft doen, dat we geen gezin meer zijn, dat we het niet hebben kunnen redden. Als we dan samen op een ouderavond zitten en ik kijk naar hem, zijdelings vanuit mijn ooghoeken, dan moet ik soms mijn best doen om mijn tranen terug te dringen, omdat ik in hem zie wat ik verloren heb. Dat perfecte plaatje, dat beeld van het leven dat ik altijd had. Verwachtingen, dromen die niet zijn uitgekomen, een toekomstbeeld dat als een kaartenhuis ineen is gestort. Een huis dat ik nu weer moet gaan opbouwen, terwijl ik dacht dat ik de laatste steen al lang had gelegd.
Nog steeds houd ik van hem, om zijn zachtaardigheid, zijn humor en om alles wat we samen hebben meegemaakt. In zijn ogen zie ik nog steeds diegene die mij heel erg lief is en ook altijd zal blijven, gewoon omdat hij nog steeds hij is en ik me destijds niet voor niets aan hem verbonden heb. Soms wil ik mijn hand in de zijne leggen, omdat dat ergens nog steeds normaal voelt, omdat die band en die vertrouwdheid niet weg zijn met een handtekening onder een echtscheidingsconvenant. En dan rijst dus soms de vraag: waarom konden we het samen niet bolwerken? Tegelijkertijd weet ik dat ik niet meer met hem samen wil en kan zijn en hij ook niet met mij, maar afscheid nemen van dat beeld dat zo gebrand staat in je hoofd en in je hart, dat gaat niet zonder slag of stoot. Misschien lukt het zelfs wel nooit echt helemaal. Omdat je een mooie droom nou eenmaal het liefst voor altijd vasthoudt.
Ik ben gelukkig nu, gelukkiger dan ik ooit ben geweest, durf ik zelfs wel te beweren. Met een man in mijn leven met wie ik op een manier op één lijn zit, zoals ik met mijn ex nooit heb gehad. Met mezelf, omdat ik nu eindelijk kan zijn wie ik echt ben en met mijn kinderen, die het beter doen dan ooit en die ik iedere dag meer zie groeien. Dus ik wéét dat het goed is, de keuzes die ik heb gemaakt. Dat ik het juiste heb gedaan, voor iedereen, hoe moeilijk het ook is geweest. ’s Avonds ga ik met een gerust hart slapen, in de wetenschap dat iedereen zijn weg heeft gevonden in het nieuwe leven dat we nu apart, maar toch ook nog samen, leiden. Dat het goed is nu. Maar toch, soms overvalt me dan die stilte, als de zon een nieuwe morgen in mijn nieuwe leven rood kleurt. Omdat ik me waarschijnlijk altijd zal blijven afvragen: ‘wat als het anders was gegaan…?’ Maar dat is een luchtkasteel. En, net als dat met kaartenhuis, is de fundering daarvan nou eenmaal nooit echt goed genoeg.
