Als je leven als een kaartenhuis instort…wat dan?

Een ongeluk komt nooit alleen. Het is slechts een spreekwoord, maar toch is het waar. Tenminste, als je het aan Vala vraagt. Zij heeft het zogenaamde domino-effect al een paar keer meegemaakt. Want als er in haar leven iets misgaat, stort gelijk álles helemaal in.

Lees ook: Waarom kwetsbaarheid je moedig maakt.

Een vriendin vertelde mij een tijdje geleden dat ze in Argentinië de filosofie aanhangen dat je niks nieuws kunt opbouwen, als je niet eerst het oude afbreekt. Volgens de Argentijnen kun je namelijk pas een andere koers gaan varen, als je echt al je schepen achter je verbrand hebt. Dat geeft de burger in een woeste storm op zee, zoals ik de afgelopen maanden was, moed, want soms heb je van die periodes dat je je afvraagt wat je het universum in vredesnaam hebt aangedaan dat jou zoveel ellende moet overkomen.

De afgelopen tijd heb ik weleens grappend tegen mensen gezegd dat ik in een vorig leven waarschijnlijk wel minstens Jack the Ripper moet zijn geweest, omdat mijn karma gewoon niet zwarter leek te kunnen. Het begon allemaal met de diagnose van mijn zoon, die autistisch bleek te zijn, waarna mijn dochter én ikzelf chronisch ziek bleken te zijn, mijn huwelijk klapte en ik mijn huis moest verkopen. Ik had de brokstukken van het één nog niet eens aan elkaar gelijmd, of er lazerde alweer een andere pijler van mijn leven in elkaar. Op een gegeven moment ben ik maar gewoon tussen de rokende puinhopen een potje gaan zitten janken, want iets anders had toch weinig zin in mijn optiek.

Waaróm komt een ongeluk nou nooit alleen? Want dit was niet de eerste keer dat ik getroffen werd door een aaneenschakeling van rampspoed. Altijd als er één ding in mijn leven de geest geeft, gaat de rest er als vanzelf achteraan. En ik ben niet de enige wiens levensbalans zo wankel is als een kaartenhuis. Ook bij vrienden zie ik dat hun leven is als zo’n Jenga-toren: trek je er een blokje uit, dan is de kans aanzienlijk dat dat complete ding naar beneden komt en je de hele bliksemse boel weer opnieuw kunt opstapelen. Of lijkt dat maar zo?

Een beetje van beiden, waarschijnlijk. Gaat er iets mis in je leven, dan raak je in mineur en ga je opeens aan meer dingen twijfelen. Je relatie is uit gegaan en opeens vind je je werk ook niet meer leuk. Of je leidinggevende verlengt je contract niet. Je oma gaat dood, de volgende dag breek je je been en dan krijgt je kat ook nog nierstenen. Hoe komt dat? Misschien omdat jij zelf verandert bent en onbewust toe bent aan iets anders. Vaak lijkt het alsof dingen je gewoon maar overkomen, maar je hebt er waarschijnlijk zelf meer aandeel in dan je doorhebt. Door het ene radertje in werking te zetten, gaan er opeens ook een hele hoop anderen draaien en dat zorgt vervolgens voor een kettingreactie die je al snel niet meer stop kunt zetten. En dan zit er niks anders op dan maar te roeien met de riemen die je hebt en te hopen dat je uiteindelijk de overkant bereikt. Wat gelukkig meestal ook gebeurt, al kan het wel even duren voor er weer land in zicht is.

Je moet ook maar bedenken: bij een ingrijpende verandering is het bijna onmogelijk om je leven op andere vlakken hetzelfde te houden. Bijna alles wat je doet heeft namelijk invloed op elkaar, dus is het ook logisch dat het één effect heeft op het ander. Maar moeilijk is het wel, op het moment dat je wanhopig probeert die toren overeind te houden, maar de stenen je om de oren vliegen. Gelukkig zijn er meer spreekwoorden die op waarheid gebaseerd zijn. Want als de storm eenmaal is gaan liggen, komt na regen gelukkig toch ook altijd weer zonneschijn.

Lees ook: Voel je beter over jezelf met deze simpele oefening!