Ik wil Botox en een bindweefselmassage (maar eigenlijk moeten we niet zo raar doen)

Vroeger was plastische chirurgie iets voor ijdele, oppervlakkige mensen. Wie wat had laten doen hield dat angstvallig verborgen. Maar tegenwoordig is het heel normaal om aan jezelf te laten sleutelen. Vala wil het eigenlijk ook. Maar vraagt zich tegelijkertijd af: waarom doen we eigenlijk zo raar?

Een goede vriendin van mij vertelde laatst dat ze binnenkort haar borsten gaat ‘laten doen’. Na drie kinderen hing de boel er treurig bij en ze had niet langer zin om iedere dag tegen dat stel slappe theezakjes aan te kijken. Ik knikte begrijpend terwijl ik met een schuin oog een blik in mijn eigen blouse wierp. Want ik zou eigenlijk ook wel twee nieuwe exemplaren willen. En een nieuwe huid, net zoals een collega van mij die laatst ons kantoor binnenwandelde met een gezicht zo zacht en glad als de wangetjes van een baby. Kwestie van even je gezicht laten carbon laser peelen, vertrouwde ze me toe. Kost een paar honderd euro en je ligt een uur in de geur van je eigen wegbrandende vlees, maar dan heb je ook wat. Je wandelt zo tien jaar jonger naar buiten. Mijn vriendin en collega zijn niet de enigen die aan zelf-verfraaiing doen. Om me heen zie ik steeds meer vrouwen die zich cosmetisch laten opkalefateren. Botox, liposuctie, borstvergrotingen, het wordt allemaal steeds normaler. En waar ik daar een paar jaar geleden nog schamper over gedaan zou hebben, denk ik nu steeds vaker: dat wil ik ook! Maar waar slaat dat eigenlijk op?

In magazine LINDA. vroeg schrijfster Saskia Noort zich onlangs hetzelfde af. Ze hekelt al die vrouwen die zich een Barbie-uiterlijk laten aanmeten, maar tegelijkertijd traint ook zij zich drie slagen in de rondte voor een killerbody, laat ze zich nieuwe wenkbrauwen (helemaal hot, by the way) aanmeten en vrijwillig pijnigen met bindweefselmassages die haar vet los zouden moeten weken. En waarvoor in godsnaam? Noort weet het zelf ook niet zo goed. Wíl het zelf eigenlijk ook niet. Maar toch weer wel. Net zoals wij stiekem allemaal. Want met het normaliseren van de cosmetische ingrepen wordt het normale uiterlijk langzaam juist abnormaal. En dat is toch wel een beetje gek. Want hoewel geen enkele vrouw veroordeeld zou moeten worden als ze iets aan zichzelf laat doen (het is tenslotte je eigen lijf) kun je je afvragen of het goed is dat dat de norm wordt. En die kant gaan we toch wel op. Want inmiddels kun je geen rimpeltjes meer krijgen zonder dat mensen je verbaasd gaan vragen waarom je dat gewoon zomaar laat gebeuren. Dat hoeft tenslotte toch helemaal niet meer? Nee, in principe niet dus. Maar blijkbaar mág het ook niet eens meer.

Dan kun je zeggen: trek je daar toch niks van aan, laat je niet gek maken. Maar dat is nou eenmaal altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vond ook altijd dat je gewoon tevreden moet zijn met wat je hebt, zeker als je niet echt lelijk, of verminkt bent. Ik ben geen van beide, maar toch vraag ik me steeds vaker af of ik me nog wel met goed fatsoen in het openbaar kan vertonen met mijn volledig natuurlijke voorkomen. Ben ik straks de enige die rondloopt met kraaienpoten en zwabberende kipfilets onder mijn armen? Met een rimpelnavel omdat ik drie kinderen onder mijn huid gedragen heb? En waarom zou ik eigenlijk geen leuke pronte borstjes nemen zodat mijn bikini deze zomer net iets mooier staat? “Je moet ‘t gewoon doen!” spoorde een andere vriendin mij onlangs aan, “Als je daar nou gelukkiger van wordt, waarom zou je het dan niet doen?” Tja, ze heeft een punt. Maar de vraag is: word ik er gelukkiger van? Worden wij allemaal echt gelukkiger van al dat Botoxen, peelen en opspuiten? Want waar doen we het nou eigenlijk voor? Voor onszelf, of voornamelijk voor elkaar? Als ik mezelf die vraag stel weet ik het antwoord niet zo goed. Ik wil roepen dat ik het alleen voor mezelf zou doen, maar tegelijkertijd weet ik ook dat als de maatschappij niet van mij zou verlangen dat ik fris, fruitig en strak blijf, de kans groot is dat die paar kraaienpoten me aan mijn reet zouden kunnen roesten. Trouwens, over reet gesproken, ik las laatst iets over een buttlift…

Eigenlijk had ik niet zien aankomen dat ik ooit ook maar zou overwegen om iets aan mezelf te laten doen. Want ook al ben ik nooit perfect en ook niet bijzonder mooi geweest, ik vond toch altijd dat je maar gewoon moet roeien met de riemen die je hebt. Dat je weerstand moest bieden tegen die maatschappelijke indoctrinatie van het uiterlijk. Maar nu weet ik niet of en hoe lang ik dat nog volhoud. Ik wil niet achterblijven bij al die vrouwen in mijn omgeving die er straks op hun 50ste nog steeds uitzien als 35, terwijl ik dan tegen die tijd waarschijnlijk 65 lijk (want aangezien iedereen dan is opgepoetst lijk ik dan natuurlijk tien jaar ouder dan ik daadwerkelijk ben) en inderdaad, als ouder worden niet hoeft te betekenen dat je er ook zo uitziet, waarom zou ik het vet van mijn bovenbenen dan niet richting mijn ouwe kop laten masseren om mijn hangwangen mee op te vullen?

Ach, het liefst zou ik toch gewoon tevreden met mezelf willen zijn. Omdat ik denk dat je daar echt gelukkig van wordt. En liever dan nieuwe tieten en een gelifte kont wil ik misschien heel eventjes terug in de tijd. Gewoon nog een keer een weekje 22 zijn. Want god, wat was ik toen eigenlijk een ontzettend lekker ding. En ik had het zelf niet eens in de gaten. Het is echt waar wat ze zeggen: youth is wasted on the young. Want als ik er nu zo uit had gezien, had ik daar veel beter van gebruik van gemaakt.