Omdat ik George Michael zo ga missen…

Het nieuws is even aangekomen bij Liesbeth. Want ze is/was fan van George Michael sinds haar 13e en dat bleef zo tot op de dag van vandaag. Hij overleed gisteren, op eerste kerstdag.

George en ik, dat was twee handen op een buik. Mijn halve puberteit was hij muzikaal mijn beste vriend,  ik kan nog steeds woord voor woord zijn album Faith meezingen. En me dan in een klap weer veertien voelen, met alles dat daarbij hoorde. Ik zag hem in mijn leven tijdens drie concerten live, en ook dan bewees hij dat hij niet allen geweldig kon dansen maar ook echt een fantastische stem had.
En dan bedoel ik: fantastisch. Vergeet Wham! Vergeet Last Christmas. Vergeet Careless Whisper. George Michael kon me tot tranen roeren met zijn versie van Bonnie Riatt’s I Can’t make you love me, of Nina Simone’s Feeling Good. En humor had hij ook nog eens. Hij zat als een van de eerste artiesten in Carpool Karaoke, na zijn debacle met de politieman en het openbare toilet maakte hij er doodleuk het nummer Outside over, waarin hij in een politiepakje danste. Dan maar gay, wat maakte het ook uit allemaal. Ik hield toch wel van zijn dansje of van hoe hij lachte. Maar bovenal hield ik van zijn stem, die zo fluwelig, zo troostend kon zijn. En die zo bij mijn leven hoorde, en zo lang al.

Vijf jaar geleden zag ik hem voor het laatst live, in Rotterdam. Hij zong covers van Rihanna en The Police, en een  prachtige versie van Going to a Town van Rufus Wainwright. Maar het laatste kwartier van dat concert was toch nog even voor de oude fans, zoals ik. Met mijn vriendin C. zat ik daar, had in hand, en we zongen alles mee. Father Figure, You have been Loved, Kissing a Fool en uiteindelijk -uiteraard- Freedom. Het dak ging eraf, en hij wist precies wat hij deed. Het was het beste concert waar ik ooit bij was.
Nog geen maand geleden werd aangekondigd dat George een nieuw album aan het maken was, zijn eerste in bijna 13 jaar. Ik was helemaal blij, hoopte op een nieuwe concertreeks en zag mezelf al weer zitten met C., eerste rij, heel hard ‘Geooooooooorge!!!!!’ gillend. Maar het mag niet meer zo zijn, hij overleed gister, pas 53 jaar oud. En wat er bij Prince, Bowie en Cohen niet gebeurde, gebeurde nu wel. Ik moest huilen. Echt even huilen, met dikke tranen en heel veel ‘wat ergs’ enzo. Mijn jeugdheld  maar vooral: deze ongelooflijk getalenteerde en zo aardige zanger is niet meer. Ik ben er nog steeds oprecht verdrietig van.

Dus deze kerst geen Last Christmas voor mij –dat nummer doet zijn talent en repertoire sowieso geen eer aan, palease echt. Deze kerstdag gaat bij mij thuis Faith op. En daarna Listen Without Prejudice. En daarna Symphonica. Heel hard en heel veel. En dan zing ik mee, en doe hier en daar een dansje. Want gestorven of niet, zijn muziek blijft bestaan. En daar ben ik mijn oude vriend eeuwig dankbaar voor. Dus dag lieve George, dank je wel voor al het moois dat je me gaf. Je was Too Funky, en dat blijf je. Maak er wat geweldigs van daarboven en blijf zingen met die engelenstem van je. Iets zegt me dat dat wel gaat lukken.