Taboe: samenwonen, samen poepen? Er zijn grenzen! (Wat zijn die van jou?)

Als je net een relatie hebt, probeer je je van je beste kant te laten zien. Dat houd je (gelukkig) niet eeuwig vol, dus komt er een moment dat je de teugels wat laat vieren en je de minder glamoureuze kant van je zelf laat zien. Als je gaat samenwonen bijvoorbeeld, want dat is vaak het startsein voor het terziele gaan van het decorum. Op zich prima, maar hoe ver ga je daarin? En: wat als je partner zich wel héél erg comfortabel gaat voelen…?

Lees ook: Die gekke kleine mijlpalen in je relatie

Het moment dat ik in de badkamer mijn haar stond te doen en mijn man zijn broek op zijn knieën liet zakken en uitgebreid op het toilet een grote boodschap ging zitten doen, zal ik niet snel meer vergeten. Ik was geschokt, gegeneerd en, niet in de laatste plaats, enigszins misselijk. Hoewel ik mezelf niet als preuts beschouw en de liefde voor mijn man ver gaat, zijn er wat mij betreft grenzen. Poepen in elkaars bijzijn is in mijn optiek mijlenver over die grens, tenzij je een kind onder de zes jaar bent. Het zal best zo zijn dat liefde alles overwint, maar jezelf ontlasten voor het oog van iemand die daarna nog verondersteld wordt met je naar bed te gaan, daar komen wat mij betreft alleen maar verliezen van.

Mijn man begrijpt daar niks van. Hij is van mening dat je in een relatie alles met elkaar kunt delen en dat er geen taboes zijn. Hij informeert ook op regelmatige basis hoe het met míjn stoelgang is. Omdat het volgens hem van belang is om te weten hoe het met de ander gaat, op álle gebieden. Ik ben het daar grondig mee oneens. Ik wil niet horen hoe zijn bruine bonenschotel van gisteravond in de pot plonst. En ik wil het al helemaal niet ruiken. Ik ben mij er terdege van bewust dat mijn man poept, maar ik kies ervoor mezelf voor te houden dat dat niet zo is. Net zo goed als dat ik het hem gun dat van mij te denken. Gelukkig beschikken wij over twee wc’s in ons huis. Dient de nood zich aan, dan verpoos ik mij dus ook altijd op het toilet op de verdieping waar hij op dat moment niet is. Wat niet weet, wat niet deert tenslotte. Wat dit betreft een uitstekende filosofie, als je het mij vraagt.

Ik ken een vrouw die er fel op tegen is je tanden te poetsen in het bijzijn van je partner. Het schuimende, rochelende, bellen blazende gelaat van een geliefde is wat haar betreft de doodsteek voor de romantiek. En zo heeft iedereen z’n hang-ups. Want natuurlijk komen er na verloop van tijd barstjes in dat mooie glazuurlaagje van je relatie. Als je elkaar beter leert kennen, vaker bij elkaar bent en je gewoon niet meer altijd vol kunt houden dat je er ’s ochtends uitziet alsof je uit een Oil of Olaz reclame bent weggelopen. Maar moet je dan ook echt álle schijn laten vallen? Is er niets meer heilig als je samen een voordeur deelt? Eerlijk zullen we alles delen inderdaad, maar gaat die vlieger onvoorwaardelijk op, zelfs voor alles wat er uit je lichaamsopeningen komt?

Noem me puriteins, maar sommige dingen, daar hoef ik gewoon geen deelgenoot van te worden, hoeveel ik ook van iemand houd en hoe vertrouwd ik ook met iemand ben. Dat heeft niks te maken met gebrek aan acceptatie, maar vooral met het feit dat ik van mening ben dat met een beetje illusie niks mis is. Vertrouwdheid en betrokkenheid in een relatie zijn heel belangrijk. Belangrijker uiteindelijk dan woeste aantrekkingskracht en stomende seks. Maar de romantiek hoeft niet dood, wat mij betreft. Niet helemaal in ieder geval. Poepen, boeren, scheten laten, neuspeuteren, het is gewoon niet sexy. Heel normaal, maar niet aantrekkelijk. Of smakelijk. Dus dat we het doen, helemaal prima. Maar betekent samenleven dan ook automatisch maar samen poepen? Ik pleit tegen.

Mijn man heeft maling aan mijn poepaversie en zijgt daarom nog altijd vrolijk keuvelend op de porseleinen troon, terwijl ik bij de wasbak mijn lippen sta te stiften. Er zit dus weinig anders op dan zijn poepritme in kaart te brengen, zodat ik mij op die momenten strategisch ergens anders kan positioneren. Want ach, ik hou toch van hem, de seks is goed en je moet nou eenmaal een kosten-baten analyse maken. Een ander exemplaar zou het bijvoorbeeld zomaar normaal kunnen vinden om zijn puisten uit te knijpen waar ik bij ben. En pusvlekken op de spiegel vind ik misschien nog wel erger dan remsporen in het toilet. Gelukkig heeft mijn man een perzikhuidje.

Lees ook: Een leven lang verliefd, kan dat?