Waar we het meest spijt over hebben op ons sterfbed

Een heftige baan: als palliatief verpleegkundige verzorgt de Australische Bonnie Ware mensen op hun sterfbed. En dat leidt tot bijzondere gesprekken: ontboezemingen over verloren liefdes, verdriet over ruzies die nooit zijn bijgelegd, of het delen van je diepste geheimen. En wat blijkt? Mensen wiens einde nadert, hebben allemaal spijt van dezelfde dingen.

Benieuwd waar we het meest spijt over hebben? Bonnie schreef de vijf universele pijnpunten op in haar boek ‘The Five Regrets of the Dying‘:

1. “Had ik maar de moed gehad om mijn leven op mijn eigen manier te leven, in plaats van het leven te leven dat anderen van me verwachtten.”

Deze gedachte kwam het meeste voor. Als mensen zich realiseren dat de dood nabij is en terugkijken op hun leven, is het makkelijk om te zien hoeveel dromen geen werkelijkheid zijn geworden. Sommige mensen hadden nog niet de helft van hun dromen gerealiseerd, omdat ze bepaalde keuzes hadden gemaakt – of juist niet hadden gedurfd te maken. Je weet niet hoeveel mogelijkheden en vrijheid je hebt als je gezond bent – totdat je ziek wordt.

2. “Had ik maar niet zoveel gewerkt.”

Vooral mannen hadden deze gedachte. Ze hadden het opgroeien van hun kinderen gemist, en het gezelschap van hun partner. Vrouwen hadden deze gedachte ook, maar de meeste van hen waren geen kostwinnaar aangezien ze van een oudere generatie afstammen.

3. “Had ik mijn echte gevoelens maar vaker getoond.”

Om de vrede te bewaren, hadden veel mensen hun gevoelens onderdrukt. Met een middelmatig bestaan als gevolg: ze werden nooit volledig wie ze hadden kúnnen zijn. Veel van hen ontwikkelden ziekten door de bitterheid en wrok die hun opgekropte emoties veroorzaakten.

4. “Had ik maar meer tijd gemaakt om mijn vrienden te zien.”

Vaak realiseerden mensen zich de waarde van (vroegere) vriendschappen te laat, en was het niet altijd meer mogelijk om deze vrienden op te sporen. Door de sleur van het leven waren vriendschappen verwaterd. Het pijnpunt was dan ook dat ze niet de tijd en moeite in mensen hadden gestoken die dit wel verdienden.

5. “Had ik mezelf maar vaker toegestaan om gelukkig te zijn.”

Veel mensen realiseerden zich pas laat in hun leven dat geluk een keuze is. Vaak raakten ze verstrengeld in oude gewoontes en patronen. Door angst voor verandering hielden ze zichzelf – en anderen – voor dat ze tevreden waren, terwijl ze diep van binnen wensten dat ze vaker de slappe lach hadden en even gek wilden doen.

Bron: Huffington Post
Beeld: iStock
Boek: The Five Regrets of the Dying