Waarom ik altijd pas na een jaar antwoord op WhatsApp

Mariëtte was ooit de koningin van het meteen terug app’en, maar tegenwoordig duurt het een jaar voordat ze antwoord geeft. En dat heeft zo z’n voordelen.

Lees ook: Janneke doet een week zonder Whatsapp, Facebook en tv (en DIT gebeurde er)

Ik ben dol op WhatsApp, echt. En ik ben ook best een beetje goed met digitale dingen, daar ligt het niet aan. Maar ik ben dus wel altijd diegene die na honderd jaar ook eens aanhaakt in de groepsapp, of die berichten krijgt als ‘hallo? hallo, ben je daar??’ (waarop het antwoord doorgaans nee is, anders had ik wel geantwoord). Wie me langer dan vandaag kent, zal WhatsApp ook niet gebruiken voor dringende vragen. Ik krijg nogal wat telefoontjes die beginnen met ‘ik had je geappt maar dat had je vast niet gezien’.
Nee klopt, meestal heb ik dat niet gezien. Daar is een simpele reden voor: ik heb alle berichten-geluiden op mijn telefoon uitgeschakeld. Geen gepling en geplong bij mail, iMessage, Messenger en WhatsApp dus. Eerst had ik dat niet en antwoordde ik altijd heel snel, maar dat was dan ook het enige wat ik vervolgens echt goed deed in mijn leven. Ik ben nogal snel afgeleid en bij de minste of geringste pling móést ik uiteraard kijken wie er iets te melden had. Maar ja, als je kijkt heb je blauwe vinkjes en dan kan je natuurlijk niet níet antwoorden, dus dan stond ik weer te typen terwijl er eten aanbrandde of kinderen hun snotneuzen aan de gordijnen afveegden (goede dagen) of met hun loopfietsjes sjeesden en dan met hun koppie tegen de tafelrand knalden (slechte dagen) of ik eigenlijk werk moest doen wat dan bleef liggen en waarover ik later weer liep te stressen. Maar ja, die telefoon hè, ik ben nogal verslavingsgevoelig, dus dat ging van kwaad tot erger. Tijd voor harde maatregelen. Cold turkey.

Lees ook: Brief aan mijn smartphone: Het spijt me, maar ik heb meer afstand nodig

Dus daar sneuvelden de geluidjes. Eerst was ik helemaal zenuwachtig. Nu ik de berichten niet meer kon horen binnenkomen, moest ik natuurlijk wel checken of ik ze niet miste. Maar na een tijdje ging dat wel over. Dan miste ik er eentje, of antwoordde pas na een uur, of twee, of drie. Jammer dan. Ik ging andere mensen ook vertellen over m’n inzichten (sorry nog daarvoor, ik leek wel een rare goeroe) omdat ik zo enthousiast was over het feit dat ik erin slaagde mijn telefoon in de hoek te slingeren en gewoon een paar uur te vergeten. Vooral nu het aantal groepsapps hand over hand toeneemt, is dat best lekker. Ik heb er een paar die ik echt leuk vind en de rest zijn moetjes of left overs van een groepsapp die voor iets heel anders is gestart en uiteindelijk eindigt het toch altijd met ‘wie heeft er nog die-en-die Albert Heijn-zegels’. Tegen de tijd dat ik tegenwoordig die berichten lees, is de spaaractie allang afgelopen. Prima, hoef ik er ook niks meer mee.
Sowieso is het best handig, altijd pas laat reageren. Je raakt bijvoorbeeld niet verzeild in gesprekken waar je geen zin in hebt (als ik antwoord geeft, is de ander doorgaans al offline) en je komt ook makkelijk uit onder dingen-die-gedaan-moeten. Als de taken al ingevuld zijn, open ik de groepsapp eens een keer. Superhandig. Tenzij de taken allemaal zijn verdeeld behalve één k-klus en ik niet snel genoeg was om die te ontlopen, maar goed. Peanuts.
Het zou te ver gaan om te zeggen dat die geluiden uitzetten mijn vorm van mindfulness is, maar echt, ik ben er gelukkiger van geworden. Want: geen slaaf van de telefoon. Meer aandacht voor wat ik aan het doen ben. Echte aandacht (ik weet het, ik ga ook rillen van deze clichés, maar het is gewoon zo). En mijn sociale leven is ook niet ineens ingestort (vooral omdat er weleens mensen zijn die bellen om te zeggen dat ik mijn WhatsApp moet openen omdat dat op dat moment leuk / essentieel is. Echte vrienden noem ik dat tegenwoordig). Voor wie mij en mijn mindfull-geneuzel nu wil uitschelden, dat snap ik. Je mag altijd app’en. Voor 2019 heb je antwoord, beloofd.

Lees ook: 10 hilarische whatsapp-berichten van mensen die iets teveel hebben gedronken