Als je een beetje moe wordt van dat genderneutrale gedoe

We zijn allemaal mensen en iedereen is gelijk. Iedereen verdient respect, dezelfde rechten en moet gezien en gehoord worden. Zo simpel is het. Maar de laatste tijd worden we zo politiek correct dat je je kunt afvragen wat je nog kunt zeggen. Er is namelijk blijkbaar altijd wel iemand die je voor het hoofd stoot.

Je kunt het bijna niet gemist hebben: het bericht dat we in de trein voortaan aangesproken zullen worden met ‘beste reizigers’, ipv met ‘dames en heren’. Want: we gaan genderneutraal. Ambtenaren in Amsterdam moeten ‘beste mensen’ zeggen als ze een groep toespreken en in onze paspoorten mag niet meer komen te staan of je een man of een vrouw bent. Dat is namelijk kwetsend voor de mensen die zich man noch vrouw voelen. Die voelen zich door die achterhaalde stereotyperingen niet gezien. En dat kunnen we niet hebben, want de maatschappij, dat zijn wij tenslotte. Wij allemaal. En elke tere ziel in die maatschappij verdient het om met fluwelen handschoentjes te worden aangepakt. Bovendien, zeg nou zelf, wat doet die genderaanduiding er eigenlijk toe? Je bent namelijk een méns, geen wandelend geslachtsdeel. Je piemel of je vagina definieert je niet, maakt je niet tot wat je bent. Wat natuurlijk waar is. Maar jongens, sorry hoor, ik weet dat het niet politiek correct is, maar ik ga het toch zeggen: doe even normaal, zeg.

Want al dat politiek correcte gedoe van tegenwoordig, ik word daar dus een beetje moe van. Je kunt niks meer zeggen of je bent alweer op iemands lange tenen gaan staan. “Discriminatie!” wordt er dan gelijk geroepen en voor je het weet moeten er Kamervragen worden gesteld of een wetswijziging doorgevoerd. Want: we willen niemand kwetsen. Wat kennelijk gebeurt als we niet íeder individu in zijn of haar gevoelens en wensen faciliteren. Alles is tegenwoordig namelijk persoonlijk. Er is niet meer zoiets als een grote gemene deler, een gemiddelde, iets dat we nemen als ijkpunt, gewoon omdat dat in het dagelijks reilen en zeilen van het leven wel zo handig is. En waar iedereen, wie je ook bent, wat je ook doet, hoe je je ook voelt, gewoon omheen beweegt. Zonder zich beledigd te voelen omdat ‘ie niet helemaal precies op maat wordt behandeld. Want, we zijn allemaal special snowflakes tenslotte. En als we niet zo bejegend worden beroepen we ons direct op artikel 1 van de Grondwet.

Neem nou dat hele genderneutrale ding. Ongeveer vier procent van de Nederlandse bevolking identificeert zich niet als man of vrouw. Deze mensen zouden zich buitengesloten voelen als we in het openbare leven ‘dames en heren’ als aanspreekvorm voor groepen blijven gebruiken en daarom mag nu niemand daar meer mee aangesproken worden. Die andere 96 procent van de bevolking dus, oftewel: de overgrote meerderheid. Toen SIRE onlangs met een campagne kwam om jongens weer jongens te laten zijn was de ophef groot. Want: discriminatie! Seksisme! Schandelijke stereotypering! Wat zouden de jongetjes die graag met poppen en de meisjes die graag buiten spelen daar wel niet voor gekrenkte gevoelens van krijgen? En hoewel ik hevig van mening ben dat inderdaad iedereen gerespecteerd moet worden om wie hij is, dat het helemaal niks uitmaakt wat je tussen je benen hebt zitten en dat iedereen recht heeft op gelijke kansen en mogelijkheden, vind ik dit dus echt een sterk staaltje mierenneuken.

Voor de duidelijkheid: ik geloof zonder meer dat het ingewikkeld is om je genderneutraal te voelen. En ja, er is veel onbegrip en veroordeling op dat gebied. Dat is heel verkeerd en we moeten ons uiterste best doen om dat uit te bannen. Maar je hoeft ook niet op alle slakken zout te leggen. Als je als genderneutraal persoon te gast bent op een bruiloft en de trouwambtenaar opent de ceremonie met “Beste dames en heren, wat fijn dat u hier vandaag bent” dan wil ‘ie daarmee niet verkapt zeggen dat jij eigenlijk beter thuis had kunnen blijven. Als je als genderneutraal persoon in de trein zit en de dames en heren worden op station Den Haag Centraal vriendelijk verzocht om uit te stappen omdat dit het eindpunt is, betekent dat niet dat jij terug moet naar Amsterdam omdat de Hofstad liever geen genderneutrale bezoekers ontvangt. Het betekent helemaal niks. Of nou ja, eigenlijk betekent het gewoon dat niet alles persoonlijk is. De NS valt je helemaal niet aan. Echt niet. Die interesseert het helemaal niet of je nou man of vrouw bent. Zolang je je OV chipkaart maar oplaadt en bij het verlaten van de trein denkt aan je bezittingen is iedereen gelukkig.

Je kunt zeggen: wat maakt het nou uit, een kleine wijziging, iedereen tevreden. En in theorie is dat natuurlijk zo. Maar waar is dan het einde? Want zo kunnen we wel bezig blijven. Er zullen namelijk altijd minderheidsgroepen blijven. Moeten we dan straks iedereen conform z’n eigen persoonlijke identiteit gaan aanspreken? ‘Beste entiteiten, wij naderen station Utrecht Centraal…’ Strijden voor acceptatie en gelijkheid is belangrijk en er is wat dat aangaat op heel veel fronten nog een hoop te doen. Maar kom op jongens, laten we wel even een klein beetje realistisch blijven. En niet zo snel beledigd zijn. Overdrijven is namelijk ook echt een vak. Want ja inderdaad, we leven met z’n állen in de maatschappij. Waarin voor iedereen plaats moet zijn. Wat in sommige gevallen dus ook betekent dat je iedereen op een grote hoop gooit, alle verschillende soorten, maten, kleuren en smaken bij elkaar optelt, er een gemiddelde uithaalt en dat als maatstaf neemt. Dat is geen discriminatie, dat is gewoon praktisch. En verder helemaal niks. Want niet alles draait om jou. Sorry, maar echt niet. Ja, je hebt recht op een heleboel. Maar kom op, take one for the team. Daarnaast: misschien dat er morgen een nucleaire oorlog uitbreekt. Dus wellicht dat we ons daarmee bezig moeten houden ipv met het opnieuw inspreken van alle omroepberichten van het GVB.

Lees ook: Je bent zo leuk, dus waarom doe je zo debiel op Facebook?