Als maat 40/42 ideaal was, hadden we geen minderwaardigheidscomplex in de zomer

Het is weer zomer. Wat betekent: jurkjes, bikini’s, hemdjes, blote benen, dikke kuiten, zwabberarmen. Sorry, alle slanke dennen, dit stuk is niet voor jullie. Het is voor de vrouwen die na de puberteit, na het krijgen van een kind, na hun dertigste, na de overgang flink uitgedijd zijn. Vrouwen die vooral in de zomer verlangen naar dat ranke, slanke lijfje dat ze ooit hadden. En die zichzelf soms ook belachelijk vinden in dat verlangen, want: kunnen we dat dunne schoonheidsideaal nou eens laten varen. Hallo?

Ik word soms zo moe van mezelf en de fixatie die ik heb op mijn flubberlijf. Hele winters en herfsten vind ik het allemaal dikke prima. Ik eet net iets te veel pasta met roomsaus en ’s avonds een stroopwafeltje of twee en houd mezelf voor dat ik gewoon moet zorgen om niet boven de 75 kilo uit te stijgen, wat lukt, en vind het allemaal goed te doen. Maar dan…dan begint het warmer te worden. De eerste lente-dag. Rokjesdag. Ik vind rokjesdag dramatisch, want het betekent dat ik mijn witte, te dikke melkflessen eigenlijk aan het zonlicht zou moeten blootstellen. Dat doe ik dus niet. Ik ben daar gek. Ik blijf lekker in lange zomerbroeken lopen, ook omdat ik onder zo’n rokje met mijn dikke benen langs elkaar wrijf wat me alleen maar meer confronteert met het feit dat er minstens vijf kilo afmoet.

Maar goed. Ik krijg commentaar. Natuurlijk. Mensen gaan tegen me zeggen: wat loop jij er warm bij. Weet je wel dat het dertig graden is? Doe lekker een zomerjurkje aan. En waar ik eerst vastbesloten zeg: “Nee, daar houd ik niet van” ga ik uiteindelijk overstag, schaf een zomerjurkje aan, maak mijn benen bruin met bruin zonder zon, schaf een paar sleehakken aan om niet teveel de nadruk te leggen op mijn dikke enkels en loop de zomerwereld binnen. Bevreesd. Meestal gaat het goed tot ik mezelf terugzie op een foto,  met een iets te bol buikje, met een iets te dikke kont, in een iets te strak jurkje en met die ballonkuiten die vol voor het volk te zien waren.

En terwijl ik WEET dat ik alleen maar zo naar mezelf kijk vanwege de Doutzens van deze wereld. Terwijl we allemaal weten dat het niet realistisch is om eruit te zien zoals zij, aangezien wij niet de hele dag in de sportschool staan en privékoks en gezondheidscoachende zussen hebben. En toch en toch en toch. Ik ben zevenendertig jaar en zodra ik naar mijn blote lijf in de spiegel kijk, voel ik me weer een onzekere puber en neem ik me voor om vanaf morgen echt te gaan voor vijf a tien kilo gewichtsverlies.

Och, hoe goed zal ik me voelen als ik rank en slank door de zonnestralen dans. Ja, dat denk ik dan echt. Maar ondertussen, als ik aan tafel zit, en er een heerlijk bord pasta voor me neergezet wordt, dan eet ik dat hele bord leeg. Niet de helft, zoals ik me heb voorgenomen, maar gewoon alles. En als ik mezelf niet heel streng toespreek, neem ik ook nog een tweede bord.
Je zou zeggen: nou, dan zit het wel goed met je schoonheidsideaal, je eet er geen boterham minder om. Dat klopt inderdaad wel. Maar ja. Als ik me de volgende dag weer in  mijn zomerjurkje maat 40/42 moet proppen en de straat op moet, heb ik weer spijt.

Ik stel voor dat we die achterlijke maat 34/36 qua schoonheidsideaal loslaten en er een paar maten bij optellen. Ik denk dat het heel wat vrouwen helpt om met een relaxed gevoel de zomer door te komen. Want HALLO, wij willen gewoon eten. Genieten. Leven. En tegelijkertijd willen we ons mooi voelen. Dus fuck maatje topmodel, welkom maatje realiteit!

Lees ook: DIT moet iedere vrouw horen die van haar lichaam baalt

(Beeld: iStock)