Altijd pijn, maar toch een leuk leven, kan dat? (Ja, dat kan!)

Iedereen weet: pijn is één van de meest vervelende sensaties die er bestaan. Daarom proberen we pijn zo snel en effectief mogelijk te bestrijden. Echter, wat als dat niet gaat? Als niks helpt? Dan zit er niks anders op dan ermee leven. Maar, wat is je leven dan nog waard?

Al vier jaar lang heb ik pijn. Eigenlijk iedere dag, altijd. Niet elke dag even erg, maar er gaat geen dag voorbij dat ik mijn lijf niet voel steken. Dat komt omdat ik syndroom van Ehlers–Danlos heb en dus chronisch ziek ben. Die aandoening gaat nooit meer over en de pijn dus ook niet. Soms lig ik uren wakker ’s nachts, omdat mijn lichaam me verhindert in slaap te vallen. Er gaat eigenlijk geen moment voorbij dat ik me niet bewust ben van mijn lijf, gewoon omdat het altijd brandt, of zeurt, of prikt, of klopt. Ik ben naast chronisch ziek ook chronisch moe, want constant pijn hebben vreet energie. Pijnstillers helpen soms, een beetje, maar heel vaak ook gewoon niet. De enige remedie is daarom: accepteren. Leven met pijn, omdat pijn blijkbaar nou eenmaal bij mijn leven hoort. En dat is niet leuk. Want pijn is, nou ja, nogal pijnlijk dus en pijn is gewoon niet fijn. Maar desondanks wordt mijn leven er niet minder door. Want een pijnlijk leven, kan nog steeds ook een leuk leven zijn.

Alles went namelijk, ook pijn. Natuurlijk ligt het er wel aan hoe erg de pijn is en op sommige momenten is het zo hevig dat het alles overneemt, maar heel vaak is het ook iets wat bij me is gaan horen. Wat ik wel voel, maar op een bepaalde manier ook weer niet. Pijn is voor een groot deel iets wat zich niet zozeer in je lichaam, maar in je hoofd afspeelt, als het ware een bepaalde mindset is. Wie de hele tijd gefocust is op de aanwezigheid of het mogelijk ontstaan van pijn, ervaart meer pijn dan iemand die zich neerlegt bij de situatie zoals die is en zijn bewustzijn ergens anders op richt. Luisteren naar je lichaam is in het geval van chronische pijn dus eigenlijk helemaal niet zo goed. Want wie luistert, hoort logischerwijs nou eenmaal meer. Probeer je het geluid te negeren, dan heb je er ook minder last van en wordt het dus ook vanzelf minder storend. Pijn hebben is dus, in zekere zin althans, een keuze. Een keuze waar ik weiger voor te kiezen.

Eigenlijk denk ik dat mijn leven, sinds ik pijn heb, leuker is geworden. Dat klinkt tegenstrijdig, maar de pijn, het besef dat het allemaal niet vanzelfsprekend is, hebben me bewuster gemaakt van alle mooie en leuke dingen die ik heb, die ik nog kán doen en die ik nog wíl doen. Want iedere dag dat mijn lichaam me nog kan dragen is er eentje om blij mee te zijn. Iedere dag dat ik uit bed kan komen is er eentje om te vieren. En dus is dat mijn doel geworden: iedere dag uit bed komen, iedere dag die geplukt kan worden plukken met de allergrootste kracht. Met als resultaat dat de pijn een minimale rol speelt in mijn leven, omdat al het andere zoveel belangrijker en zoveel mooier is. En dus zoveel meer ruimte inneemt.

Ik leid een heel erg leuk leven. Een heel erg leuk leven met pijn. Want die pijn is slechts een onderdeel van mijn leven, maar mijn leven is vooral nog zoveel méér dan pijn. Dat weet ik sinds ik pijn heb. Want pijn hebben betekent niet dat het niet goed met je kan gaan en ik durf wel te zeggen dat het eigenlijk beter met mij gaat dan ooit. Of het ooit minder, beter, wordt, weet ik niet, maar ik ga er in ieder geval niet op zitten wachten. Dan mis ik namelijk mijn eigen leven en dat is heel erg zonde. Soms is aanvaarden betere dan bestrijden, soms werkt acceptatie beter dan medicatie. Ja, ik heb pijn, maar die definieert mij niet. Want mijn leven met pijn is zeker de moeite waard.