De affaire, deel 7: “Hij is weg bij zijn vrouw en heeft een nóg jongere vriendin!”
Een affaire met een getrouwde man. Jaren geleden had onze columnist er een. Het werd een nachtmerrie die haar hele toekomst op het spel zette. Echt, denk even hieraan voor je eraan begint, want je leven wordt een hel. Deel 7: was het liefdesverdriet of een depressie?
Lees ook: De affaire, deel 1: “Het begon met een raadselachtige mail.”
Lees ook: De affaire, deel 2: “Zullen we zo wat gaan eten?”
Lees ook: De affaire, deel 3: “Er staat wel meer op instorten.”
Lees ook: De affaire deel 4: “Het was alsof ik midden in een cold turkey zat.”
Lees ook: De affaire, deel 5: “Ik kan je niks bieden, niks wat je nodig hebt.”
Lees ook: De affaire, deel 6: “Het spijt me zo, maar ik moet kiezen voor mijn gezin.”
Ik had in die tijd heus wel wat mannen achter me aan die wél beschikbaar waren, en leuk waren ook. Ik stond open voor afspraakjes, begon er ook wel een beetje van te genieten. Ik ging weleens een weekendje weg met iemand en dan had ik ook soms iets wat op plezier leek. Maar deze mannen waren op zoek naar een relatie. Ik niet. Ik was aan het wachten, op hem. Ik wist dat het zinloos was, maar ik kon niet anders.
We zagen elkaar steeds minder vaak, met steeds groter tussenpozen, maar het basisgevoel bleef hetzelfde. Wanhoop.
Op een avond was ik met vrienden op stap, en stond ik er weer bij als een figurant, toen een goede vriend me apart nam. Hij duwde me het café uit en schreeuwde tegen: “En nu houd je ermee op!!”
Ik wist meteen wat hij bedoelde. Hij bedoelde niet dat ik moest ophouden met die man, maar dat ik moest ophouden met mijn leven op de pauzestand te zetten. En toen knapte er iets open.
Ik ging naar een psychiater. Zij stuurde me door naar een centrum waar ze depressies meten. Een dag lang deed ik testen. Bij alle vragen dacht ik: dat ben ik. De uitslag was inderdaad alarmerend: ik scoorde op alles hoog. Dit was niet een depressie die als een virus langskwam en je zomaar te pakken had. Mijn verliefdheid, mijn wanhoop, was zo diep in me gaan zitten dat ik mezelf een depressie had aangedaan. Maar er was ook goed nieuws, want ze vond dat er een opgaande lijn te bespeuren was.
Het werd lente, letterlijk. Ik kan met niet eens meer herinneren of ik hem in die tijd zag. Het ging om het gevoel dat zich in mij ontwikkelde, van wanhoop naar berusting. Het eerste gevoel was minachting. Ik vond hem een zielig mannetje, in een zielig huwelijk, die zich op een zielige manier vastklampt aan een jonge vrouw. Precies wat iedereen die dit leest van het begin af aan zag. Ik nu ook. Alleen als je er middenin zit kan je iemand zo groot maken, je perspectief zo krankzinnig anders zijn, je blik totaal vertroebeld. Maar het is natuurlijk een standaard verhaal van een machteloze vent in een treurig huwelijk.
Toch was er nog steeds dat verbond tussen ons: we bleven samen tot ik iemand anders had. We hadden al heel lang geen seks meer, daar zorgden we wel voor (want dat is iets dat je echt moet regelen, seks, en als je dat niet doet, gebeurt het dus ook niet), maar we zagen elkaar nog wel. En wij – dat was het belangrijkste van de wereld. Het was natuurlijk zijn manier om greep op me te blijven houden, om niet helemaal terug te moeten naar de duisternis van zijn huwelijk. Maar hij zag ook dat ik me losmaakte. Dat ik weer begon te bewegen. En toen kwam er iemand in mijn leven die de laatste restjes band tussen ons verbrak.
Wat kan ik erover zeggen? Hij was leuk, hij was alles wat Mister X niet was, en hij kwam op exact het juiste moment. En we kregen baby’s! En Mister X? Vlak nadat de banden verbroken waren, ging hij weg bij zijn vrouw en leerde hij een nog jongere vrouw kennen. Daar is hij mee getrouwd en ik wacht op nu de tweede leg.
Ben ik boos? Het zou eigenlijk wel moeten. Hij wist wat hij deed. Hij kon veel beter dan ik de consequenties van zijn geflirt overzien. Hij had vrienden precies hetzelfde zien doen. Ik zat nog niet in die levensfase, dat ik het goed kon overzien. Ik heb alleen niks meer aan boos zijn. Ik ben nu gelukkig. Dat ik weg ging bij die vorige vriend was ook onvermijdelijk. Het leven gaat zoals het gaat.
Wel verbaas ik me het meest over de enorme kracht die uitgaat van zo’n affaire. Dat is echt bovenmenselijk. Tot nu toe kende ik eigenlijk alleen het perspectief van de minnares, maar laatst sprak ik een vriend, getrouwd, die nu de vreemdganger is. Oei! Dát was interessant.
Ook hij zit gevangen in een huwelijk waarvan ik denk: die vrouw mag wel iets meer meer liefde geven en dankbaar zijn voor wat ze heeft. Hij heeft nu een jonge vriendin. Héél even was hij euforisch en overwoog hij over te stappen. Maar binnen een paar weken had hij zichzelf weer in het gareel. Hij scharrelt lekker door met haar, want anders is het thuis niet vol te houden, maar weggaan? Nee.
Meiden: they never leave their wives. Dus zorg dat jij weg komt, want voor je weet pakt hij je jouw leven af.
Dit is de laatste aflevering van deze serie.
