Ik haat mijn probleemhuid! (Maar anderen zien het niet)

Vala heeft al vanaf haar puberteit een moeilijke verhouding met haar huid. Ze vindt namelijk dat ze veel te veel last van puistjes heeft. Wat haar betreft vreselijk beschamend, helemaal nu ze halverwege de dertig is. Want dat ziet er toch gewoon niet uit?

Toen ik voor het eerst een date met mijn man had, ben ik hysterisch make-up gaan kopen. Want er was natuurlijk geen sprake van dat ik als een soort halve krentenbol tegenover hem in dat restaurant ging zitten. Een krentenbol ja, want dat is de beste omschrijving die ik mezelf kan geven. Ik haat mijn huid namelijk. Al vanaf mijn 13e heb ik af en aan last van puistjes. Dat is op de middelbare school al een ramp, maar als je eenmaal een vrouw van halverwege de dertig bent, iedereen is inmiddels keurig opgedroogd en jij ziet er nog steeds uit alsof je in de puberteit zit, ben je helemáál niet blij. Ik schaam me er ook echt voor en zou tijdens een aanval van pukkeleritis het liefst met een zak over mijn hoofd over straat gaan.

Maar goed, die eerste date dus. Ik zag eruit om door een ringetje te halen, vond ik zelf. Zo’n perfect mat huidje had ‘ie vast nog nooit gezien. En inderdaad, de afspraak liep gesmeerd en opgetogen stond ik later die avond de laag plamuur van mijn wangen af te bikken. Tot er een sms’je binnen kwam. “Slaap lekker, lieffie. Ik vond het heel gezellig” las ik, “Maar eh… al die make-up hoeft de volgende echt niet meer, hoor.” Ik had spontaan wel door de grond willen zakken, met mijn doos concealer erbij. Zo prachtig en ‘flawless’ had ik er dus niet uit gezien. Ik had er vooral uitgezien alsof ik veel make-up op had. En zeg nou zelf, wie vindt dat nou mooi?

Keer op keer trap ik in dezelfde val en verkies ik plamuur boven natuur. Want dit was geen incident, al vaker heb ik mezelf voorzien van een zogenaamde ‘pancake’, in een wanhopige poging mijn probleemhuid te verdoezelen. Een probleemhuid, die anderen overigens altijd heel wat minder problematisch vinden dan ikzelf. Er is namelijk nooit iemand die een opmerking maakt over mijn puistjes. Wél over de dikke laag foundation die ik daar soms overheen smeer. Want dat valt op, die puistjes eigenlijk helemaal niet. Die zie alleen ikzelf.

Onlangs ging ik trouwen. En natuurlijk vond ik dat dat niet zonder make-up kon. Want hállo, als een krentenbol voor het altaar, dat ging natuurlijk niet gebeuren. “Wat heb jij een mooie huid” zei de visagiste toen ik, totaal au naturel, voor haar spiegel plaatsnam. Verwilderd vroeg ik of ze die vlekjes soms niet zag en al die kleine pukkeltjes? Ja, natuurlijk wel. Maar wie had er nou niet een oneffenheidje hier daar, vroeg ze me. Tja, daar zat natuurlijk wel wat in. Alleen valt mij dat bij anderen eigenlijk nooit zo op. Zoals het anderen dus ook bij mij niet opvalt.

Uiteindelijk ben ik getrouwd zonder pancake, met een heel klein beetje make up en: mét pukkeltjes. Want “natuurlijk is gewoon het mooist”, zo zei de visagiste, “Je man is toch verliefd op jou geworden, niet op een Barbiepop?” En zo is het. Mijn probleemhuid is nooit voor iemand een probleem geweest, behalve voor mezelf. Schoonheid zit niet in perfectie, schoonheid zit misschien juist wel in dat pukkeltje, of dat vlekje. Want dat is tenminste echt. Die make-up, dat is een masker. Maar iedereen is altijd juist benieuwd wat daar nou achter zit.

Huidbeeldentest Je huid bezit eigen krachten om zichzelf te verzorgen en te herstellen. Om het natuurlijke ritme van je huid te ondersteunen, biedt Dr. Hauschka Cosmetica het ritmische verzorgingsconcept reinigen, versterken en verzorgen.  Dit ritme komt terug in zowel de dagverzorging als de nachtverzorging. Bepaal aan de hand van de huidbeeldentest jouw huidbeeld.

  Dit is een gesponsored bericht, lees hier alles over ons advertentiebeleid.