Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 3: De boekenkasten)

Janneke is klaar met haar dichtgeslibde huis, vol spullen die ze niet gebruikt. Met behulp van opruimgoeroe Marie Kondo haalt ze er voor eens en altijd de bezem doorheen.

LEES OOK: Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 1: De 10 opruimregels)

De vorige keer zei ik dat ik een pauze zou nemen voor ik verder zou gaan met opruimen. Dat ik eerst maar eens zou gaan genieten van mijn opgeruimde kledingkasten. Maar dat deed ik niet. Opruimen blijkt, merkwaardig genoeg, verslavend te zijn. Marie Kondo noemt het ‘leuk’, maar dat ben ik niet met haar eens. Het is behalve leuk namelijk ook vermoeiend en bij vlagen onthutsend om door je eigen troep heen te gaan. Als je al je spullen door je handen laat gaan, zoals Marie Kondo dringend aanbeveelt, om je af te vragen of ze ‘joy sparken’, word je, of je dat nu wilt of niet, geconfronteerd met je eigen verleden. Met de keuzes die je maakte, of juist niet maakte. Met de mensen die in je leven waren en er nu geen deel meer van uitmaken. Met de onzekerheden en angsten die je losliet of waar je voor wegliep. Echt ‘leuk’ is dat niet per se. Maar wel heel fascinerend.

Gelukkig heb ik me niet alleen in de nuchtere aanpak van Marie Kondo verdiept, maar ook in feng shui. Feng shui-deskundige Nina Elshof zegt dat het normaal is dat je door een fase gaat waarin je met je verleden wordt geconfronteerd zodra je grondig gaat opruimen en dat dat niet alleen maar ‘leuk’ is. Het besef dat je altijd keuzes hebt gehad maar ze nooit hebt gemaakt, kan een verdriet teweegbrengen over gemiste kansen, schrijft ze in ‘Huis & ziel’. We hebben de neiging om pijnlijke situaties te verstoppen achter rommel en chaos, legt ze uit. Die eisen alle aandacht op en zorgen dat er weinig tijd overblijft voor jou. Ga je opruimen, dan moet je letterlijk en figuurlijk door je eigen troep heen, maar het leidt uiteindelijk tot een bevrijding. Iedereen is verlicht, zegt ze bemoedigend, alleen hebben we onszelf het zicht daarop ontnomen door alle spullen en gedachten die we ervoor hebben geplaatst. Je huis is een middel, een weg die kan leiden tot bewustwording, tot het leren kennen en ontdekken van jezelf, van je diepste wezen en je diepste wensen en mogelijkheden.

Kijk – dat biedt hoop. Marie Kondo belooft trouwens, in iets andere woorden hetzelfde. Het magische effect van het opruimen verandert je leven drastisch, zegt zij. Maar ik ben stiekem wel blij dat het opruimen niet alleen maar ‘leuk’ hoeft te zijn. Zoals ik vorige keer al schreef, ben ik al een paar keer ’s morgens vroeg in lichte paniek wakker geschrokken over wat ik nu weer allemaal in vuilniszakken heb gestopt. Ik denk meer dan anders na over het verleden, maar krijg daar ook ineens heldere inzichten over. En mijn heerlijk lege kledingkast moedigt me aan om door te gaan. Sterker nog, nu die zo overzichtelijk is, verdraag ik de ‘ruis’ in de kasten en la’s die nog níet aan de beurt zijn geweest, maar matig. Het liefst zou ik een paar weken vrij nemen en het hele huis in één keer aanpakken. Maar dat is lastig in een druk leven met een gezin, een hypotheek en deadlines.

Eerst maar eens die boekenkasten. Die doe ik in fasen: steeds als de kinderen slapen, leeg ik een paar planken. Wel leg ik, zoals Marie Kondo aanraadt, al de boeken eerst op de grond zodat ze weer ‘tot leven’ worden gewekt (in het personificeren van spullen is Marie Kondo dan weer minder nuchter). Wat heb ik veel boeken bewaard waarvan ik eigenlijk weet dat ik ze nooit meer ga lezen! Omdat ik ze gekregen heb, er een opdracht in staat, of omdat ze tijdens mijn studie onmisbaar waren. De studieboeken gaan er als eerste uit. Daarna de boeken die ik niet ga herlezen. De boeken die je gelezen hebt, zijn al door jou ervaren, en hun inhoud bevindt zich al in je, ook al kun je je dat soms niet herinneren, zegt Marie Kondo. Alleen de boeken die tot je eregalerij behoren, verdienen een plekje in je boekenkast, als we Marie Kondo mogen geloven. De boeken waar je écht blij van wordt. In mijn geval zijn dat er nog steeds behoorlijk veel. Als journalist en docent creatief schrijven zal ik veel boeken nog nodig hebben voor mijn artikelen of lessen. Maar eigenlijk zijn ook dat alleen de boeken waar ik zelf enthousiast van word. Het resultaat: ik heb zeker vier meter aan boeken opgeruimd, waardoor eindelijk al mijn boeken in de kast passen. Twee bureaus die vol stonden met boeken, zijn nu leeg. Eindelijk hebben de boeken van mijn kinderen een volwaardige plek in een kast. En dat niet alleen: ik kan ook mijn eigen kinderboeken van vroeger, die tot op heden in een plastic opbergbox ergens stonden weg te kwijnen, een plek in de kast geven – alleen de boeken die door de selectie heen komen uiteraard.

Het fijnste is, behalve de gewonnen ruimte in huis: de boekenkast straalt ineens rúst uit. Het lijkt wel alsof de omslagen van de boeken waar ik blij van word meer rust uitstralen dan die van de boeken die ik heb weggedaan. Zachtere kleuren, minder schreeuwerige titels. Wat een verademing. Voor wie hoopt rijk te worden na het uitmesten van z’n boekenkast heb ik minder goed nieuws. Ik ging met twee tassen vol prachtige, soms zelfs gloednieuwe, exemplaren naar een antiquariaat en dat leverde me twee verkochte boeken en zeven euro op. De rest bracht ik naar de kringloopwinkel, die er – dat moet ik er wel bij zeggen – intens gelukkig mee waren.Helemaal klaar was ik toen nog niet. In onze berging staat namelijk ook nog een verzameling dozen met mijn eígen boeken – ik schreef een paar romans en nam een klein deel van de voorraad over voor verkoop via mijn website. Inmiddels heb ik uitgerekend dat de ruimte die ze in beslag nemen kostbaarder is dan het bedrag dat de verkoop me jaarlijks nog oplevert. Bovendien schreeuwen de boeken erom gelezen te worden, niet om in mijn berging in de weg te staan. Maar waar kan ik ze kwijt? Bij de kringloop zitten ze vast niet te wachten op tientallen exemplaren van eenzelfde titel, en de gedachte dat ze in de oud-papierbak belanden kan ik niet verdragen. Dan bedenk ik iets waar ik nog niet eerder aan heb gedacht: ik mail een leraar Nederlands van mijn oude middelbare school. Of ze interesse hebben in een voorraad boeken geschreven door een oud-leerling? Nou, en of ze dat hebben. Drie dozen boeken kan ik inpakken voor hun vijfde-klassers. Een zee van extra ruimte in onze berging én mijn boeken zullen straks weer eens op de eindexamenlijsten staan – precies waar ik ze ooit voor bedoeld heb. Zo zie je maar: ook voor lastige opruimkwesties is een oplossing te vinden als je er eenmaal met een konmari-blik naar kijkt.

In onze berging kun je intussen voor het eerst sinds jaren je kont weer keren. Ik gniffel om de wens die ik nog niet zo lang geleden had: hadden we maar een schuur, een garage of een zolder. Nu ben ik blij dat we die geen van alle hebben. Schuren, garages en zolders hebben namelijk de neiging dicht te slibben, net zoals een berging. Of zoals Marie Kondo zegt: er bestaat niet zoiets als te weinig opbergruimte; er bestaat alleen zoiets als te veel spullen. Een paar dagen later krijg ik een telefoontje van een uitgever. Na uitvoerig overleg hebben ze besloten me een boekcontract aan te bieden. Ik mag een boek gaan schrijven. Toeval, of zou het een van de wonderen zijn die Marie Kondo me in haar boek heeft beloofd? Ik hou het op het laatste. Gelukkig ben ik nog lang niet klaar met opruimen. Ik ben namelijk heel benieuwd naar de wonderen die er nog meer op mijn pad gaan komen.

LEES OOK: Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 2: De klerenkasten)

Volgende keer: ik pak mijn papierwinkel aan. En durf ik mijn rommella en badkamerkastje onder ogen te zien? Plus: ik onthul hoeveel vuilniszakken ik al heb weggedaan.

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button