Janneke kon-mariet haar huis leeg (SLOT: de laatste emotionele restjes)

Janneke is klaar met haar dichtgeslibde huis, vol spullen die ze niet gebruikt. Met behulp van opruimgoeroe Marie Kondo haalt ze er voor eens en altijd de bezem doorheen.

LEES OOK: Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 1: De 10 opruimregels)

De laatste fase is de moeilijkste. Marie Kondo zei het al, maar het blijkt ook echt waar. Steeds vaker begin ik te denken dat ik allang klaar ben met opruimen, terwijl ik juist een paar lastige dingen voor het laatst heb bewaard. Spullen te koop zetten bijvoorbeeld, waar ik echt een grondige bloedhekel aan heb. Maar onze tweelingkinderwagen alias het vliegdekschip staat nu al een jaar in de weg – om maar iets te noemen. Het is een verzamelplek geworden van neergegooide jassen, dozen en tassen. Bovendien blokkeert hij de opbergboxen waar ik nog doorheen moet. Ik zal nooit verder komen met opruimen als ik dat ding niet te koop zet. En dus gooi ik ’m dan toch op Marktplaats, met frisse tegenzin.

Mijn prachtige foto’s (al zeg ik het zelf) doen het goed: ik krijg de ene na de andere bieding, maar als ik ergens op reageer, volgt er geen reactie. Dan een telefoontje. ‘Ik heb deze kinderwagen ook, kunt u me misschien uitleggen hoe ik ‘m in elkaar moet zetten?’ Iemand anders zegt toe ‘m morgen te komen ophalen voor de afgesproken prijs, maar zegt een uur van tevoren af omdat ‘haar vriend de kleur niet mooi vindt’. Na drie dagen ben ik het zat en zet ik de wagen óók in een verkoophoek op Facebook. Hier gelden strenge regels voor het kopen en verkopen. Dat scheelt een boel ergernis, zeg! Nog diezelfde week is de kinderwagen verkocht. Plus nog een paar andere dingen die in de weg lagen. Mijn winst: 325 euro. Toch best leuk, dat verkopen.

Ik krijg er weer zin in en werk in hoog tempo de laatste beetjes ‘komono’ af (Marie Kondo’s woord voor ‘zooi’). De snoeren – alles wat ik niet kan definiëren gaat naar de kringloop -, het speelgoed, het schoonmaakkastje en de meterkast. Die laatste scoort hoog in de categorie beschimmelde schoenpoetsdoekjes. Weg ermee! Nu ik alle komono heb uitgemest, kan ik aan het leuke werk beginnen: het opbergen. Het fijne is dat als je eenmaal grondig hebt weggegooid, het opbergen bijna vanzelf gaat. Een van Marie Kondo’s belangrijkste adviezen: bewaar alle spullen van dezelfde categorie op dezelfde plaats – en niet op verschillende plekken zoals zoveel mensen doen. Wat een eyeopener! Ik bewaarde mijn cd’s tot voor kort in opbergdozen in de boekenkast, terwijl die van mijn vriend in een kastje in de werkkamer staan. Gelukkig is hij niet te beroerd om ook zijn cd’s uit te mesten, en past onze bescheiden verzameling nu samen in één kastje. Ik sluit niet uit dat ook dat kastje ooit ook nog het veld moet ruimen, maar voor nu is het goed zo. Sowieso heb ik mezelf één zelfverzonnen regel gepermitteerd en die luidt: bij grote twijfel bewaren. Werkt voor mij prima. Zo redde ik op het laatste moment een kort broekje van een enkeltje kringloop en dat draag ik nu bijna elke dag. Ik zou zelf dus adviseren je spullen twee dagen weg te zetten en er dan nog één keer doorheen te gaan voor je ze wegbrengt. Juist omdat je zo grondig hebt geselecteerd, kunnen spullen die je was vergeten ineens favoriet worden.

Nog een belangrijke tip van Marie Kondo: gooi dozen nooit weg, want je kunt ze gebruiken om dingen in op te bergen. Ze beweert zelfs dat je alles al in huis hebt om je overgebleven spullen perfect te ordenen. Ik dacht altijd dat ik een speciaal opbergsysteem nodig had om mijn keukenla beter in te delen, maar tot mijn grote verbazing blijkt Marie Kondo alweer gelijk te hebben. Eén grote schoenendoos (voor laarzen) die ik nog had liggen, zorgt ervoor dat mijn keukenla ineens het toppunt van orde is. De doosjes waar eerst cd’s in zaten, blijken perfect voor ondergoed, schoenpoets en naaigerei. Het lijkt wel een wonder! Op mijn Instagram plaats ik, met de hastag #mariekondo, voor- en na-foto’s in mijn stories, die bizar vaak worden bekeken. Ik snap het wel: het heeft iets rustgevends om troep te zien worden gereduceerd tot orde.

Toch komt er na mijn geboekte successen weer even de klad in. Pas een paar weken later durf ik me te wagen aan de laatste categorie: spullen met emotionele waarde. Ook hier maak ik een kleine uitzondering op Marie Kondo’s vuistregel. Ik mag van haar alleen de dingen bewaren die vreugde uitstralen, maar betekent dat dat ik alle fotoalbums van moeilijkere perioden in mijn leven dan ook maar moet weggooien? Dat voelt een beetje scheef. Het leven is soms mooi en soms pijnlijk, en dat is volgens mij oké. En de foto’s uit mindere tijden maken me ook dankbaar voor waar ik nu sta. Toch gooi ik na enige aarzeling wel één fotoalbum weg, en scheur ik uit sommige albums een paar bladzijden. Ook voor het sorteren van mijn sieraden moet ik even een drempel over, maar eenmaal bezig lukt het toch. Bovendien vind ik zomaar tachtig euro in een sieradentasje. Waar komt dat nou weer vandaan? Ik was hier en daar wel wat kleingeld tegengekomen, maar tachtig euro? Waarschijnlijk kreeg ik het ooit cadeau bij de armband en heb ik het over het hoofd gezien. Dankjewel, Marie Kondo.

Het moeilijkste vind ik het weggooien van handgeschreven brieven. Ik heb een hele schoenendoos vol. In eerste instantie zet ik die opzij en pas een week later, nadat ik een paar hoofdstukken uit Marie Kondo heb herlezen, waag ik me er opnieuw aan. De brieven zetten me aan het denken. Vooral de kladjes van mijn eigen brieven die ik ook hier en daar tegenkom. Wat zocht ik in mijn jeugd altijd veel bevestiging bij anderen. Waarom in vredesnaam? Dan kom ik nog iets tegen in de doos met emotionele dingen. Mijn oude rapporten. In eerste instantie ben ik geneigd die te bewaren, tot ik er een paar beter bekijk. Van mijn elfde tot mijn veertiende zat ik op een professionele balletacademie waar nog ouderwets werd gedrild en mijn balletrapporten liegen er niet om. Gevoel voor dans: onvoldoende. Fysiek: twijfelachtig. Coördinatie: matig. Maar wat me vooral opvalt, is een opmerking in hoofdletters: ‘Moet opgewekter en vrijer worden’. Elf jaar was ik toen ik deze opdracht kreeg. Tegenwoordig werk ik als docent creatief schrijven en weet ik: als er iets dodelijk is voor de creatieve expressie, dan is het iets móéten. En daar is dus op het allerlaatst mijn sleutel tot bevrijding. Wat al die tijd het aller- allerhardst moest worden weggegooid, was dit rapport. Nu ben ik officieel klaar met opruimen.

Conclusie: mijn huis opruimen wint het van alle soorten therapie die ik ooit heb gedaan. Het is effectief, persoonlijk en ook nog eens gratis. Ik raad wel aan om het op een moment te doen dat je er tijd voor hebt en klaar voor bent. Behalve een confrontatie met je verleden, is het in zekere zin ook een confrontatie met je eigen sterfelijkheid. Maar dat laatste werkt – als je eraan toe bent – nu juist ontzettend bevrijdend. Het leven is NU. Alleen de spullen die horen bij wie je nu bent, verdienen een plekje in je huis.

In totaal opgeruimd: 9 vuilniszakken kleding en schoenen, 4 vuilniszakken kinderkleren, 4 vuilniszakken boeken, 1 vuilniszak beddengoed, 1 vuilniszak grofvuil, 1 vuilniszak administratie, ½ vuilniszak toiletartikelen, ½ vuilniszak cd’s, ½ vuilniszak keukenspullen, 2½ vuilniszak overig. Totaal aantal vuilniszakken: 24 (spullen van mijn vriend niet meegerekend) Verdiend: € 410,- (inclusief gevonden geld). Aantal kilo lichter: 2 (zonder dieet).

LEES OOK: Janneke kon-mariet haar huis leeg (deel 2: De klerenkasten)

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button