Kwetsbaar en stoer: waarom de Netflix-docu over Lady Gaga ge-wel-dig is

Liesbeth was altijd al een groot Gaga-fan. Maar de documentaire die Netflix over Tha Gaags maakte en net uit is, overtrof al haar verwachtingen. En dit is waarom.

Eigenlijk is het gek dat ik zo wegloop met Lady Gaga. Want ik ben met mijn 43 jaar misschien wat aan de veertigere kant om mezelf ‘fan’ te noemen. En al helemaal van een dertigjarige vrouw die uitblinkt in extravaganza, megasexy pakjes en nogal coole dansjes. Maar het is wat het is: ik ben Liesbeth en ik HOUD van Lady Gaga (“Hallo Liesbeth!”). Omdat er maar een is zoals zij, ze echt heel leuk en lief met haar fans omgaat, ze constant vernieuwt en ze waanzinnig goed kan zingen, waarover zo meer en vooral: omdat ze niet bang is om haar kwetsbaarheid te laten zien. En ja, dat  heeft ze allemaal inderdaad nogal slim afgekeken van Madonna, die haar de laatste jaren dus ook best publiekelijk en zurig verwijt dat Gaga haar schaamteloos zou imiteren. Maar dan zeg ik Madge, meid, erken nu maar je meerdere, ga mee met je tijd , zie het als een eerbetoon en klap en juich gewoon voor deze vrouw. Net zoals de rest van de wereld dat doet. En terecht.

Groot was dan ook mijn vreugde toen ik zag dat Netflix een documentaire over Tha Gaags in de maak had, die sinds kort dus te streamen is. En het is vast geen verrassing meer als je de titel van dit stukje hebt gezien, maar ik vond Five Foot Two dus geweldig. Omdat ik dol ben op documentaires, dat om te beginnen. En al helemaal als die een beroemd persoon volgen, die onderweg uiteraard altijd een nervous breakdown krijgen, waarna de camera uitmoet en je lange uithalen en veel gesnotter hoort (en dat alles alleen ondertiteld ziet, met het beeld op zwart). Dat gebeurt dus ook allemaal in deze docu (ik spoiler niet!). Net zoals dat Gaga af en toe niet iets té overbewust de camera inkijkt, van je winkwink. Op een gegeven moment zit ze in een soort minibikini aan het zwembad met een stel externen over haar kostuums te praten voor haar nieuwe videoclip, als ze plots haar boventopje uitdoet en het overleg naakt vervolgt ‘want dit voelt nu eenmaal prettiger.’
Tja.
MAAR IK HOUD DAAR DUS VAN -vreemd genoeg. Want: Tha Gaags.

En het stoort ook nooit echt, omdat Stefani (zo heet ze dus echt. Stefani Gaga. Haha! Nee hoor ze heet Stefani Germanotta. Nou dat allemaal even terzijde) ook iets anders laat zien. Iets verlorens, eigenlijk. In haar eentje loopt ze door haar kast van haar huis. Waar veel personeel rondloopt, om 24/7 voor haar te koken, en haar te masseren, en haar te hotcuppen, en haar haar en make-up te doen, en ijszakken op haar hoofd te leggen. Maar een vriend of andersoortige geliefde heeft ze niet, ze lijdt constant veel lichamelijke pijnen door een gebroken heup van drie jaar geleden én ze heeft last van angst-en paniekstoornissen. Op een gegeven moment somt ze bij een arts op wat ze allemaal wel niet aan medicijnen slikt, en dat is niet voor de poes. We zien haar huilend, zonder make-up, met enorme wallen van de pijn, haar haren in een rommelig knotje. Waarna ze even later op het podium een werkelijk PRACHTIGE balladversie zingt van haar nummer Bad Romance, achter een vleugel. Alleen. Met de looks van een diva, en een stem als die van een engel. Maar ondertussen heeft ze dus veel pijn. En die pijn, die is waarschijnlijk niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk.

Voor het geval je denkt dat Gaga ‘zomaar’ een ster is: dat is dus niet zo. Of je ervan houdt of niet, ze is een megatalent en de best verkopende artiest van dit moment. Maar of het altijd leuk is om haar te zijn, wordt wel de vraag. In een scene waarin ze in een woestijn een nieuwe clip opneemt zie je haar gedisciplineerd  sprongen maken tegenover een leger camera’s en door het zand rollen, en hoge beenkicks maken. Terwijl wij als een voyeur toekijken. De grote ster, maar ook de eenzame ster. En dat beeld is een cliché, ik weet het, maar het wordt toch heel vervreemdend en mooi in beeld gebracht. Zonder woorden, dat vooral. En juist daardoor zien we uiteindelijk een vrij normale jonge vrouw, met een vrij abnormaal leven. Die, als ze eenmaal haar scheur opentrekt, iedereen omverblaast met wat ze in huis heeft. En toch moest ik gaandeweg ook een beetje denken aan Amy Winehouse. Aan George Michael. Aan Kurt Cobain. Aan Marilyn Monroe. Allemaal wereldsterren, die allemaal ten onder gingen aan de eenzaamheid die de roem kan veroorzaken. En dat gun je niemand, maar Stefani Germanotta al helemaal niet.

“Ik weet niet wat het is, maar ik hou gewoon van haar. Ze leerde me dat iedereen goed is zoals ‘ie is, want God maakt geen fouten.” Woorden van een vrouw op leeftijd in de documentaire over Gaga. “Ze sleept me door mijn donkere periodes. Lady Gaga heeft met haar muziek meerdere keren mijn leven gered.” Woorden van een heel jonge, emotionele fan over haar heldin. Als geen ander weet Lady Gaga met haar muziek en teksten een gevoelige, mentale snaar te raken. Die gaan altijd over zelfbeeld, en zelfacceptatie, en willen groeien, en niet bang zijn voor wat anderen denken. Prachtig, en ik hoop dat ze die snaar ook bij zichzelf weet te raken. Dat weet ik niet helemaal zeker na deze docu. Want iedereen is nu eenmaal ‘born this way’. Maar haar ‘way’ is misschien af en toe best lastig, krijg ik de indruk. En misschien ook wel niet, en heeft ze me zorgvuldig en slim gemanipuleerd met deze beelden, en deze docu. Het zou best kunnen. Je bent nu eenmaal Tha Gaags, of niet. Alleen daarom al is Five Foot Two  ge-wel-dig om te zien.

LEES OOK: Waarom iedereen naar BEACHES moet kijken op Netflix