Lekker friemelen, we doen het allemaal! (Ja, jij ook!)

“Jij wrijft altijd met je voeten over elkaar als je in bed ligt, wist je dat?” vroeg mijn vriend laatst ’s ochtends aan me. Hij dacht dat ik dat in mijn slaap deed en ik hield me van de domme. Maar ik weet best dat ik doe en ik doe het als ik wákker ben. Het is mijn ‘dingetje’ om in slaap te komen en ik doe het al zo lang ik me kan herinneren. Net als draaien aan mijn haar als ik tv kijk. Een beetje raar, maar wel lekker. En niet alleen ik houd van lekker friemelen. We doen het bijna allemaal.

Nagelbijten, handenwrijven, aan je ketting draaien, het zijn allemaal zogenaamde body-focused-repetitive behaviors, een soort lichamelijke gewoontes die we ons bijna allemaal onbewust aan hebben gemeten. Maar, waarom friemelen we eigenlijk? En, is het schadelijk? In principe niet, zeggen onderzoekers. Maar in sommige gevallen kan het wel problemen opleveren. Bijvoorbeeld als je zo erg op je nagels bijt, dat ze ervan ontstoken raken. Meestentijds is lichamelijk gepruts echter onschuldig en gewoon fijn om te doen. Het verzet je gedachten vaak even en is weinig meer dan een ingesleten gewoonte.

Wetenschappers uit Montreal legden een verband tussen friemelgedrag en bepaalde persoonlijkheidstrekken. Zo blijkt dat bijters en pulkers vaker perfectionistisch zijn dan mensen die minder of niet aan zichzelf plukken. Ook lijkt het erop dat frustratie en verveling vaak aanstichters zijn van friemeleritis. Proefpersonen die iets moeilijks moesten doen, of in een kamer werden gezet zonder iets te doen, vertoonden vaker friemelgedrag dan mensen die geconfronteerd werden met iets fijns (een leuke film kijken), of iets actiefs (een puzzel maken). Friemelen vinden we dus niet alleen fijn, we worden er ook nog eens kalm van.

De populairste manier van friemelen is het pulken aan de huid, of aan velletjes. Maar liefst 84% van de mensen trekt weleens een stukje van zichzelf los (al dat niet met z’n tanden). Op de voet gevolgd door het uitknijpen van puistjes (en zeg nou zelf, niks heerlijker dan die ‘plop’ als je weer zo’n rakker te grazen hebt genomen, toch?) en natuurlijk de klassieker: nagelbijten. Dus nee, je hoeft je niet te schamen als je met afgekloven vingers op het werk komt, want de kans is aanzienlijk dat je collega’s thuis stiekem aan hun haar zitten te draaien, of in bed als een soort halve neuroten hun voeten tegen elkaar liggen te wrijven. We zijn allemaal friemelaars.

Mensen bij wie het friemelen wél problematisch wordt, zijn trouwens ook niet neurotischer dan mensen die gematigd friemelen. Loop jij dus met bloedende nagelriemen of kapot gebeten lippen rond, maak je dan niet ongerust, je bent niet instabieler of gestresster dan andere mensen. Je hebt alleen toevallig een gewoonte waar je niet goed mee kunt stoppen. Vervelend is het in zo’n geval natuurlijk wel en het zou beter (en minder pijnlijk) zijn om je nagelriemen heel te houden, maar nee, je hoeft gelukkig niet naar het gesticht.

As we speak zit ik achter mijn computer aan mijn haren te draaien. Net zolang tot er een klein strengetje afknapt. Maar ach, ik friemel, dus ik besta. Dat weet ik nu, dus ik hoef me er ook niet meer voor te schamen. Dat wordt vanavond lekker wrijven met mijn voeten voor ik in slaap val. Heerlijk, ik kan me er nu al op verheugen.

(Bron: Science Daily)