Levensles: het meisje en de doos met kusjes

Lang geleden leefde er een familie onder arme omstandigheden. De vader van het gezin werkte lange dagen als mijnarbeider, maar verdiende niet genoeg om zijn vrouw en kinderen van voldoende eten te voorzien. En kerst werd al helemaal niet gevierd in dit huis, waar het elke dag  weer spannend was of ze niet met honger naar bed zouden gaan.

Het gezin had weinig bezittingen, en al helemaal geen luxe. Behalve dan een rol met gouden inpakpapier dat ze ooit hadden gekregen, dat de moeder goed bewaarde in de enige kast van het huis. De rol werd niet gebruikt, daar was ‘ie te kostbaar voor, Maar af en toe haalde ze hem tevoorschijn, om even naar te kijken en het glanzende papier te voelen. Iets mooiers hadden ze niet, en ze waren er erg zuinig op.

Die kerstavond kwam de vader thuis na een een dag lang werken in de mijn, moe en hongerig. Hij liep de kamer in, en zag daar op tafel een doosje staan, dat was ingepakt in het gouden papier. Naast de tafel stond zijn jongste dochter van 7, te stralen. “Kijk papa! Ik heb een kerstkadootje voor je! En ik heb het helemaal zelf ingepakt!”
De man moest zichzelf verbijten om niet boos te worden toen hij zag dat zijn meisje het dure papier had gebruikt, maar wist zich te beheersen en zei: “wat lief van jou. Ik maak het meteen open.” Voorzichtig maakte hij het papier los -misschien konden ze het nog voor iets anders gebruiken- en vond een oud, gebruikt, kartonnen doosje. Dat maakte hij en open en vond…niets.

Nu werd het de man toch even teveel, en boos vroeg hij het kind: “waarom gebruik je ons dure papier en geef je me een lege doos kado? Wat ís dit voor vreemd kado kind?” Het meisje begon te stamelen en kreeg tranen in haar ogen. “Maar de doos is niet leeg papa. Ik heb er net zolang kusjes voor je in gedaan tot ie vol was.”
Uiteraard kreeg de man enorme spijt toen hij dit hoorde, en kuste en knuffelde zijn dochtertje tot het allemaal weer goed was. “Sorry”, fluisterde hij in haar haren, “Hoe kon ik die kusjes nou niet zien. Het is het mooiste kado dat ik ooit in mijn leven kreeg.”

Niet lang daarna overleed het meisje aan tbc, en werd het aanzienlijk stiller en verdrietiger in het huis van het mijnwerkersgezin. Maar op slechte dagen, als het verdriet de man echt even te veel werd, pakte hij het doosje erbij dat nog steeds in het gouden papier zat. En dan haalde hij er een kusje uit van zijn dochtertje. Dat bleef hij tot zijn eigen dood doen.

Moraal: we krijgen allemaal wel eens een ‘onzichtbaar’ kado, dat misschien wel het kostbaarste is dat je hebt. Liefde is niet in geld of spullen uit te drukken.

Lees ook: Levensles: het meisje dat nog 5 minuten langer wilde spelen

Gerelateerde artikelen

Back to top button