Lezen en rekenen op school? Misschien hebben we meer aan meditatie!

Kinderen moeten steeds meer tegenwoordig. En al op hele jonge leeftijd. Ben je 4 jaar, dan krijg je al je eerste CITO-toets voor je kiezen. Waar wij vroeger nog weg kwamen met een beetje aap-noot-Mies, moet de huidige generatie kinderen al zo’n beetje een duimendikke paper over quantumfysica kunnen afleveren als ze nog niet eens hun eigen veters kunnen strikken. Maar, is dát nou de kennis die ze nodig hebben in het leven?

Lees ook: 18 Simpele tips voor een happy healthy leven

Een aanzienlijk deel van ons leven brengen we door op school. Vanaf de kleuterleeftijd krijgen we dagelijks een enorme bak informatie en kennis over ons heen gestort, die ons zou moeten voorbereiden op de grote, boze buitenwereld. Ons zou moeten leren ons staande te houden in die wereld en die ons moet vormen tot verantwoordelijke, stabiele en aimabele personen. Kinderen ploeteren op staartdelingen, dictees en grammatica, volgen 15 vakken op één dag op de middelbare school en verdwijnen eenmaal thuis direct weer achter een stapel boeken, omdat ze dus ook 15 keer huis werk mee krijgen. Aan het eind van de rit loopt het jonge brein over van de feiten en de trivia. En dan…begint het echte leven. Waarin je dan tot de ontdekking komt dat al die natuurkundige formules die je erin gestampt hebt, eigenlijk helemaal niks waard zijn.

Want zeg nou zelf, gebruik jij in het dagelijks leven nog weleens een staartdeling? Bijvoorbeeld als je bij de kassa staat in de supermarkt? Dreun jij dagelijks in je hoofd Duitse naamvallen op, als je achter je bureautje op kantoor zit? Ik persoonlijk niet. Zo’n 16 jaar heb ik op school gezeten, maar eigenlijk gebruik ik nog maar heel weinig van wat ik daar geleerd heb. Ja, natuurlijk is het prettig dat ik heb leren lezen. En dat ik kan tellen hoeveel geld erin mijn portemonnee zit. Maar ik heb nog veel meer in mijn hoofd moeten stampen en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik daar vrij weinig meer aan heb. Véél meer had ik gehad aan wat ik op al die scholen eigenlijk níet geleerd heb. Omgaan met emoties bijvoorbeeld. Vertrouwen op mezelf. Zelfstandig zijn en goed voor mezelf zorgen. Maar dat zijn wielen die we eigenlijk gewoon maar zelf uit moeten vinden. En die dientengevolge dus maar al te vaak spaak gaan lopen.

Ik was goed op school, fietste overal vrij makkelijk doorheen. Oke, die staartdelingen, dat was nog wel een dingetje, maar met een beetje blokken overleefde ik die wel. Maar toen het onderwijssysteem eenmaal van mening was dat het mij wel los kon laten, bleek ik plotseling toch best wel ongeschoold. Zo makkelijk als mijn geïnstitutionaliseerde jaren verliepen, zo moeilijk bleek het toen ik eenmaal vogelvrij was. Want niemand had mij erop voorbereid: op het leven buiten de veilige muren van de school. Ik dacht dat ik de wijsheid inmiddels in pacht had, maar niets bleek minder waar. Ik voelde me verloren, emotioneel instabiel en vooral: onwetend en alleen. At iedere avond pasta uit een pakje, of doperwten met ketchup en verdronk mijn ongeleide emoties uit pure wanhoop maar in wodka lime. Want zelfs het oplossen van de meest uitgebreide staartdeling haalde weinig uit in de chaos die nu mijn leven bleek.

Inmiddels heb ik het spreekwoordelijke wiel al enige tijd zelf aan het draaien gekregen, maar het heeft een aantal jaar gekost. En nu zie ik hoe mijn eigen kinderen langzaam de kennismolen ingaan en houd ik mijn hart vast. Mijn zoon van 5 jaar heeft zijn eerste CITO’s er al op zitten. De score was uitmunted, maar ik weet inmiddels dat dat weinig zegt. Want straks komt hij van school af met een lijst schitterende cijfers, maar kan hij de code van het leven toch nog steeds niet kraken. Zou het daarom niet beter zijn als we, naast lezen en schrijven (wat, vooruit, toch ook best nuttig is) onze kinderen bijvoorbeeld ook onderwijzen in zaken als emotionele groei, sociale omgang en bijvoorbeeld zoiets banaals als gezond eten? Want zijn dat niet de dingen waar ze later profijt van zullen hebben? Dat ze weten dat onzekerheid, verdriet en pijn helaas ook soms bij het leven horen? En hoe ze die gevoelens adequaat het hoofd kunnen bieden? Dat ze leren dat je van doperwten met ketchup na een tijdje toch echt scheurbuik krijgt en dat het daarom beter is van om je studiebeurs ook af en toe een stuk fruit te kopen, dan dat geld alleen maar op de bar van de studentenkroeg te leggen? Zodat ze niet, zoals ik en velen met mij, weliswaar glansrijk een spelletje Triviant kunnen winnen, maar stante te pede omvallen zodra er geen spelletjes meer gespeeld worden.

Foutloos kunnen spellen is een mooie eigenschap, maar emotioneel onderlegd zijn is minstens zo belangrijk. Misschien zouden vakken zoals meditatie, sociale vorming en voedingsleer daarom geen overbodige luxe zijn op school? Zodat we onze kinderen niet als voorgeprogrammeerde machientjes vol met feiten over de drempel van het leven schoppen, maar daadwerkelijk als jonge, gevormde individuen die zich kunnen redden in een wereld die uit meer blijkt te bestaan dan sommetjes en woordenlijsten. Want uiteindelijk heb ik met die staartdelingen nog steeds geen wereldvrede weten te bewerkstelligen. Dus zou het dan niet mooi zijn, als we onze kinderen iets leren waarmee zij dat wel bereiken?

Lees ook: Draag jij altijd zwart? Dan ben je niet somber, maar juist zelfverzekerd!