Tien gedachten die helpen als het leven even KL#TE is
Natuurlijk kent het leven ups en downs. Altijd maar zonneschijn zou ook saai zijn. Maar soms zit je even in zó’n donkere periode dat je niet zo goed meer weet wat je ermee aan moet. Dat het voelt alsof je er nooit meer uitkomt. Wat kun je op zo’n moment het beste tegen jezelf zeggen?
Lees ook: De kunst van het ordenen
‘Ze kunnen de pot op…’
Ook jij zit er wel eens echt doorheen. Dat is niet stom of zwak, dat is de realiteit. Gun jezelf wat down time. Want pas als je dat doet kun je ermee aan de slag. En met aan de slag bedoel ik ook geheel legaal afspraken afzeggen en een hele dag in bad zitten of Netflixen. Omdat je dat nu even nodig hebt. Wees lief voor jezelf.
‘Oké dame, what’s up?’
Geef jezelf de tijd om te begrijpen wat er aan de hand is, wat voor effect dat heeft op jou en of je een volgende keer misschien iets op een andere manier zou kunnen aanpakken. De lessen die je leert tijdens de donkere perioden zijn uiteindelijk de meest waardevolle. Pas wel op dat je niet gaat over-analyseren. Inzicht verwerven en bijbehorende keuzes maken gebeuren voor een groot deel in het onderbewuste. Dus: een tijd gericht nadenken en verder heel veel nachtjes ergens over slapen, dat werkt het beste. En badderen. En Netflixen.
‘Ik bén niet deze ellende’
Je voelt je op dit moment wellicht een berg str*nt. Maar dat bén je niet. Jij bent niet je depressie, angst, boosheid of verdriet, je hebt er lást van. Nog beter: je ervaart die emotie. En ja, dat is onprettig. Als je beseft dat jij ook nog allerlei andere kanten hebt, dan maakt dat de ellende beter behapbaar.
‘Ik voel me boos. Bang. Somber.’
Nog belangrijker dan nadenken over wat er aan de hand is, is om te voelen. Onze automatische reactie is om onprettige emoties weg te duwen. Maar dan komen we nooit echt aan verwerken toe. Voel het, in je lijf. Elke emotie uit zich op een lichamelijke manier. Waar zit jouw boosheid? Jouw verdriet? In je borst of je buik? Of misschien wel heel ergens anders. Onderzoek het. Waar begint de sensatie, beweegt het, heeft het een bepaalde vorm, een kleur misschien? Probeer er echt neutraal naar te kijken, alsof je van buitenaf, als een marsmannetje, een bepaald proces observeert.
‘Zo, nu even een uurtje piekeren’
Ik interviewde ooit iemand die ernstig ziek was. Hij vertelde dat hij elke dag een ‘piekeruurtje’ inplande. Dan liet hij al zijn zorgen, zijn angst, verdriet en kwaadheid toe. En de rest van de dag kon hij met andere dingen bezig zijn. Nu denk ik niet dat iedereen dat zo rationeel kan indelen. Maar toch. Als je elke dag wat gerichte tijd indeelt om je volle aandacht te geven aan de dingen die je moeilijk vindt, dan hoeven de boze en bange stemmetjes op de andere momenten niet zo hard te schreeuwen.
‘Uiteindelijk gaat dit over’
Wat ook helpt is om te beseffen dat het over gaat. Alles gaat voorbij. Al is het niet makkelijk om dat écht te geloven. Als ik me goed voel, kan ik me eigenlijk niet vóórstellen dat ik me ooit weer slecht ga voelen. En als ik me slecht voel, tja… Dan denk ik dat ik hier nooit meer uitkom. Dat komt omdat onze hersenen een beetje beperkt zijn. Zie het als een milde vorm van multiple personality disorder. Dus als je je klote voelt, moet je ratio je gevoel een handje helpen. Bedenk: het gaat over. Toen je je een vorige keer klote voelde ging het ook over.
‘Ik hoef hier niet in mijn eentje mee te dealen’
Vraag om hulp. Professioneel, of bij vrienden. Ook als je niet eens weet waar iemand je mee zou kunnen helpen. Erover praten is goed, maar misschien heb je daar geen behoefte aan. Misschien is er wel iemand die gewoon naast je wil zitten voor de televisie. Of een wandeling wil maken. Je hoeft dit niet alleen te doen.
‘Wat kan ik hier aan doen?’
Anderen de schuld geven werkt nooit zo constructief. Jazeker, mensen kunnen eikels zijn. Het is heel goed om je uit te spreken, anderen te laten weten hoe je je voelt, maar uiteindelijk is het aan hen om zich er iets van aan te trekken of niet. En aan jou om in het reine te komen ermee. Blijf niet hangen in de vraag: waarom ik? Denk: wat kan ik hier aan doen? Dan verander je van een slachtoffer in een dader, in iemand die het leven zelf kan vormgeven.
‘Aaaaaaaaaaaahhh!’
Soms is alles even zo klote dat er geen oplossing voor te bedenken is. Dan moet je het uitzitten. Voor introverten kan het helpen om dat op een fysieke manier te doen. Een goede vriendin van mij en ik zaten eens allebei in een schijnbaar uitzichtloze situatie. Nadat we ons wekenlang hadden ingegraven onder onze dekens, besloten we op een doordeweekse dag naar het strand te gaan. En heel hard te rennen en te gillen. Niet een beetje lafhartig, maar echt. Voluit. Het was fan-tas-tisch.
‘Als je me zoekt, ik zit in een boom’
Sowieso is een wandeling over het strand of de hei louterend. Er is iets aan natuur wat je verfrist en terugbrengt naar jezelf. De wind door je haren, de zon op je huid. Of de regen. Maar zelfs dat kan fijn zijn. Laat je maar eens helemaal zeiknat regenen. Lichaamsbeweging is sowieso heel belangrijk, ook als je daar eigenlijk geen zin in hebt. Als het gaat stromen in je lichaam gaat het vanzelf stromen in je hoofd.
