Waarom ik niet meer mee doe aan de ratrace

Iedereen klaagt erover. De ratrace die het leven soms is. Nou, je kunt eruit stappen, ontdekte Renee. Ze vertelt hoe zij dat deed.

Rennen, springen, duiken, vallen opstaan en weer doorgaan. Herman van Veen zong jaren geleden al met een dosis gezond cynisme over drukke mensen. Altijd maar rennen van hot naar her. Nooit eens tijd om ergens even bij stil te staan. To stop and smell the roses, zoals de Engelsen zeggen. Ik deed het ook, hoor. Guilty as charged. Ik leek wel verslaafd aan dat geren. Had ik het eens rustig, ging ik niet even bijkomen maar die lege agenda volplempen met afspraken. En natuurlijk waren die etentjes, borrels en besprekingen leuk. Maar het was wel druk. Te druk vond ik eigenlijk.

Zeker toen ik kinderen kreeg. Toen kon ik dat tempo gewoon niet meer volhouden. Het voelde alsof mijn batterij steeds verder leegliep en ik nam nou nooit eens echt tijd om op te laden. Eerst dacht ik het nog op te kunnen lossen met een paar uurtjes extra slapen. Lekker vroeg naar bed en dan zou het vast goedkomen. Maar zo werkte het dus niet. Het was iets structureels, een chronisch probleem. Nou ben ik eerlijk gezegd niet het type dat goed luistert naar haar eigen lichaam. Zeker vroeger niet. Liever jakkerde ik gewoon door, negerend wat ik voelde. Maar ik was daar van de ene op de andere dag klaar mee.

Er was geen dramatische aanleiding, gewoon een emmer die vol was en ik niet over wilde laten lopen. Ik besloot minder beschikbaar te zijn voor Jan en alleman. Het begon met een zinnetje dat ik toevoegde aan de handtekening onder mijn mails. Namelijk: ‘Ik lees mijn mail drie keer per dag. Kan het niet zolang wachten? Bel me dan even.’ Dat ene zinnetje bevrijdde me, voor mijn gevoel, van de druk om mijn mails altijd supersnel te beantwoorden. Dat deed ik voorheen. Gegarandeerd binnen tien minuten reactie. Dit zinnetje nam de druk weg uit mijn mailbox. Het mooie is: het is bijna nooit gebeurd dat iemand belde naar aanleiding van die handtekening en zei: dit kan niet wachten. Die haast kwam dus niet eens bij mijn opdrachtgevers vandaan maar legde ik mezelf op. Deze verandering voelde goed en dus voerde ik ‘m nog verder door.

Tweede stap: het opbergen van mijn smartphone. Klinkt heftig, en dat was het voor mij de eerste weken ook. Daarna kwam die rust waar ik op hoopte. Ik heb nu een mobieltje zonder internet abonnement. Ik kan er eventueel wel mee op wifi maar dat is verrekte ingewikkeld en dus alleen voor noodgevallen. Met die smartphone verdwenen ook veel sociale verplichtingen. Tig Whatsapp-groepjes waar ik af en toe iets leuks in wilde roepen, bijvoorbeeld. Maar ook sommige contacten. Met mensen, concludeer ik achteraf, waarmee het contact eigenlijk al verwaterd was. Contacten waar ik niet echt moeite meer voor wilde doen en zij niet voor mij. Verdrietig? Nee, hoor. Mensen komen en mensen gaan. Zo is het leven. Ook dat bracht ruimte. In mijn hoofd en in mijn agenda.

Ik besloot de vrije tijd die ik voor mezelf zo creëerde bewust in te vullen. Niet met tv kijken of tijdlijn checken op Facebook, maar met waardevolle dingen. Boeken lezen, lekker buiten zitten, naar het bos. Dat geeft me lucht. Ik hou van prikkels maar teveel is niet goed voor me. Voor niemand, denk ik. Niet dat ik nu iedere dag of iedere week tijd heb om in mijn eentje door het bos te struinen, hoor. Met een eigen bedrijf en twee kleine kinderen is het nog altijd druk zat. Maar doordat ik heb gesneden in alle zaken die ik eigenlijk niet (zo) belangrijk vind, heb ik daar meer tijd en aandacht voor. Om me heen klagen mensen nog altijd volop over de ratrace die het leven tegenwoordig is. Ik zeg: stap eruit. Besteed je kostbare tijd aan de dingen die belangrijk voor je zijn en laat de rest lekker waaien. Na een paar weken mis je het niet eens meer omdat het helemaal niet van waarde was. Wedden?

Lees ook: Na deze video denk je even anders over je drukke leven

(Beeld: iStock)