Waarom je je geen f*ck hoeft aan te trekken van wat anderen van je denken
Iemand moet het maar eens zeggen, en Liesbeth doet dat graag. Met liefde overigens, maar toch. Want het moet maar eens klaar zijn met al dat geplease en gedraai en beleefd glimlachen om stomme grapjes van stomme mensen, uit angst voor afwijzing. Wie stopt met ook maar een f*ck te geven om wat anderen denken, heeft de wereld aan de voeten. En daar word je niet eens een naar mens van, je knapt er zelfs als een dolle van op.
“Het maakt je niet meer uit wat anderen van je denken, zodra je erachter komt dat ze niet met je bezig zijn.”
We zijn allemaal schuldig. Jip, jij ook, sorry. Elke dag opnieuw, vanaf het moment dat we wakker worden, is er ergens wel een zorg over wat anderen van ons denken. Hoe staat deze rok? Waarom is mijn baas zo chagrijnig? Houdt mijn man nog wel van me? Waarom is mijn kind zo lastig? Ben ik te dik? Hee, zijn mijn collega’s nou buiten over me aan het roddelen? Ik wil niet naar die verjaardag maar ik moet, toch? Worden ze boos als ik zeg dat ik een andere baan heb gevonden? Waarom laat mijn zus niets horen?
Ik zal je zeggen: alleen al van bovenstaande tíkken kreeg ik een soort kwaadaardige hoofdpijn. Maar uniek is het niet: uit angst voor afwijzing of buitensluiting lopen we allemaal geregeld mentaal op onze tenen door het leven. En dat gebeurt vaak ook nog eens zonder dat we dat door hebben, want ‘erbij willen horen’ is zo ongeveer één van de sterkste overlevingsmechanismen die er zijn. Dus al dat geplease is niet gek, wél is het dodelijk vermoeiend. En belangrijker: het zorgt er in het zwaarste geval voor dat je je leven vormgeeft op basis van wat jij dénkt dat anderen van je denken, niet op basis van wat er a) écht wordt gedacht (en dát zou je dus geen f*ck moeten schelen, waarover zo meer) en vooral b) wat jij zelf wilt.
En dat is vreselijk. Dat moet stoppen. Vandaag nog.
Nu ben ik zelf ook schuldig, maar de laatste weken is er iets in mij veranderd. Of beter gezegd: er is serieus iets in mij geknakt. De aanleiding leek klein, een verschil van mening, een nogal persoonlijk verschil in goede smaak, zoiets. Maar het gevolg was dat ik, 42 jaar en in mijn leven toch vaak zat voor vet hete en vlammende vuren gestaan en alles, me ineens onzeker begon te voelen over Wat Er Van Mij Gedacht Werd. En dát, mijn besten, is zo ongeveer het k*tste gevoel dat er bestaat, en moest dientengevolge meteen met wortel en tak worden aangepakt. Want wie de mening, of stemming, of houding van anderen belangrijker maakt dan die van zichzelf, wordt domweg een slappe toeschouwer. Een volger. En in het ergste geval een slachtoffer. En dat ruiken anderen, dus die gaan –bewust of onbewust- gewoon door met jou bepalen, tot –in het ergste geval- pesten aan toe. Net zolang tot jij dat stopt. En dat kan maar op 1 manier: door het je geen ene f*ck meer te kunnen laten schelen. Gewoon, klaar, basta. Van het ene op het andere moment. Zoek het uit en van je toedels. Ik ga even wat leukers doen, zonder jullie graag. Joe.
Nu kun je zeggen: ja maar Liesbeth, dat is makkelijk gezegd maar hoe zet je die f*ck dan uit, je bent toch niet van staal? Nee, dat klopt. Maar dit heeft dan ook niets met karakter te maken, dit is gewoon een kwestie van grenzen stellen. Naar alles en iedereen, en vooral naar luitjes die je niet eens LEUK vindt. Of aardig. Of belangrijk. Serieus: zero f*cks voor hen.
En alleen dát al lucht enorm op, maar de reden waarom dit zo extreem belangrijk is zal je al helemaal versteld doen staan. Want over de no-f*ck-theorie zijn dus boeken vol geschreven, en er zijn hele blogs aan gewijd van superstrijdvaardige bloggers enzo. Ik heb dat alles eens een beetje bestudeerd en kwam daarbij tot een aantal nógál handige inzichten die ik graag even deel. Zodat iedereen bevrijd wordt en we onze tijd leuker kunnen besteden dan te moeten stilstaan bij wat anderen mogelijkerwijs van ons denken want serieus: de uitzichtloze horror ervan. Dus:
- Het kan niemand iets schelen
Geloof het of niet, maar niemand is speciaal. Jij piekert over wat er over je wordt gedacht, en die ander doet precies hetzelfde. En daarmee zijn we dus allemaal vooral met onszelf en onze eigen tekortkomingen bezig. Kortom: dat ego van die ander is alleen maar met zichzelf in touw. Niet met jou. Een hele opluchting én DE reden om het je dus geen f*ck te kunnen schelen, want dat kan het die ander dus ook niet. Sterker: die denkt niet eens aan jou. - Je kunt het niet iedereen naar de zin maken
Echt niet? Echt niet. Er zullen altijd mensen zijn die je gewoon niet gaat diggen, of die jou niet diggen (ik was onlangs in een getto en daar leerde ik dit woord, ik vond het vanwege mijn strijdbare houding van vandaag een mooie gelegenheid het in mijn vocabulaire op te nemen).
Wie of waar het ook is: je werk, de sportschool, de trein, het schoolplein van je kinderen. Geen f*ck aan te doen als het niet klikt, dus wat zou het je dwarszitten? Je kunt nooit voorkomen dat anderen je veroordelen. Mijn advies: geef ze vooral iets om over te praten, en stop hun invloed verder op je. Nu. - Denk aan het ergste dat zou kunnen gebeuren als iemand je veroordeelt
Ik weet het antwoord al: er gebeurt niets. Nada. Noppes. Want zoals ik al zei: het kan niemand iets schelen. Hoe je rok zit. Wat je écht denkt. De enige die moet en zal nadenken over jou en wat je écht vindt en voelt, ben jij zelf. Zodra je dát prioriteit nummer 1 maakt, krijg je als vanzelf respect en ruimte van anderen. Maar dan kan dat je al geen f*ck meer schelen, want je was er zelf al prima tot in staat, thankyouverymuch. - Wees trots op je vijanden
Want het is beter om bemind te worden door mensen waar je om geeft, dan aardig gevonden te worden door iedereen. Focus je op de mensen die er écht toe doen, dat is het enige dat telt. En wees trots op ze. Net zoals je ook trots mag zijn op je vijanden: er is niets mis met bepaalde mensen niet trekken of moeten. En daar helpt geen ene biet tegen, dus hoef je er ook niet over te piekeren. - Je oogst wat je zaait
Dus teveel om andermans mening geven wordt op den duur een self-fulfilling prophecy: je wordt behaagziek. Niemand verwacht van je dat je je overdreven aanpast of jezelf uitschakelt om de harmonie te bewaren. Sterker: f*ck die harmonie, en zeg gewoon wat je denkt als dat nodig is. Wat je over jezelf denkt beinvloedt je gedrag, dus verzamel mensen om je heen die je waarderen en laten vliegen, de rest is niet interessant. - Ken jezelf f*cking goed
Dus weet wie je bent, waar je voor staat en wat je wilt en stop met overal ja op zeggen. Wie zijn eigen waarde kent, écht kent, is onverslaanbaar in het hele no-f*ck-gebeuren. En je wordt er gewoon relaxter en gelukkiger van. - Laat jezelf zien en horen
Dus ga bloggen, neem ontslag, bel die leuke man of vrouw, draag waar je zin in hebt, zég het als iemand iets achterlijks zegt en krop het niet op, flirt, spreek in het openbaar, ga gewoon op vakantie als je daar zin in hebt (en je even subiet genoeg hebt van je hysterische collega’s), lach niet als je het niet leuk vindt en wél als JIJ daar reden toe ziet. Wees gewoon eerlijk en deel jezelf, ongeacht wat anderen MOGELIJK kunnen denken over je. Ze denken niet zoveel, en anders denken ze maar wat ze willen. Zolang er geen dooien vallen is er namelijk niets aan de hand. - Omring je met rolmodellen (en wordt er zelf één)
Zelfverzekerd, levend vanuit hun eigen waarden, vriendelijk, loyaal, vrolijk en aardig: omring je met mensen die zijn zoals jij wilt zijn. En onthoud: alleen mensen met een kleine geest praten veel over anderen, de rest heeft het te druk met dingen die er daadwerkelijk toe doen. Waar je mee omgaat word je mee besmet, kies die ‘besmetting’ dus zorgvuldig. Voor je het weet willen mensen jou zijn, maar dát kan je dus allang geen f*ck….oké, je snapt ‘m. - Wees onverschrokken as f*ck
En dit vind ik persoonlijk het mooiste advies van alles, en ik zou er dan ook acuut een tegeltje van beitelen als ik niet zo’n hekel had aan tegeltjes (of aan houten LETTERS in de vensterbank die LOVE zeggen, of HOME, maar oké ik dwaal nu af, sorry). Want: geen ene f*ck erom geven wat anderen denken heeft natuurlijk niets te maken met egoisme, of harteloosheid, of onnodig kwetsen, of alles er maar gewoon uitflappen als je daar zin in hebt (“ik dig jou niet, met je nare kop en je manische satanskarakter”, zou ik persoonlijk dus wel gebruiken, maar met mate, dit was een gratis tip).
Wél gaat dit om zelfkennis. Om zelfrespect. Zelfvertrouwen. Zelfbeschikking. Om zijn wie je bent en daar gewoon voor te gaan staan, zonder bang te zijn dat Mensen Dingen Over Je Gaan Denken. Laat ze gerust denken, en kies je eigen pad. Er zijn al genoeg anderen, dus f*ck ze! Je gaat er een stuk gelukkiger van worden. Als je dat uiteraard al niet was.
