Waarom je niet bang moet zijn voor eenzaamheid (Een wijze les van Elisabeth Gilbert!)

Femke is groot fan van Elisabeth Gilbert. Niet alleen vanwege haar wereldberoemde boek Eat, Pray, Love, maar juist ook vanwege haar andere boeken. En haar Tedtalks. Feit is dat Elisabeth een heel inspirerende vrouw is. Een aantal jaar geleden mocht Femke voor een magazine naar New York om haar te interviewen. Dat was een prachtige ervaring waarin Femke vooral opviel in hoeverre deze vrouw in balans is en weet waarover ze praat als ze grote levensissues als liefde, verlies en rouw aansnijd. 

Recent stuitte ik op deze prachtige tekst van Elisabeth Gilbert. Het gaat over waarom je niet bang moet zijn om alleen te zijn.

Dit is wat ze schreef:

Ik had een interessant gesprek, deze week bij de kapper, met een 28-jarige vrouw die liefdesverdriet had. Nooit eerder had ik dit meisje ontmoet, maar we begonnen te praten over liefde en verlies, zoals je dat soms doet met vreemden. Ze vertelde me dat ze net weg was bij haar vriend, met wie ze vier jaar samen geweest was, omdat ze er genoeg van had om behandeld te worden als een stuk vuil. Ze zei: “Ik moest ermee stoppen en op zoek gaan naar iemand die beter voor me is.”
Ik pakte de hand van deze vrouw en zei tegen haar: “Wil je me beloven dat je eerst zes maanden alleen blijft? Ga je dit verlies verwerken, voordat je de ene liefde met de andere vervangt? Wil je me beloven dat je een celibatair leven zult leiden, de komende maanden, en dat je niet meteen bovenop de eerste de beste man duikt? Kun je dat zweren?”

Ze keek een beetje verward en daarna bezorgd: “Maar ik vind het zo saai en eenzaam in mijn eentje. Ik moet er niet aan denken elke avond alleen voor de tv te hangen. Niks ergers dan dat!”
Ik zei: “Oh jawel hoor. Er zijn een heleboel dingen die erger zijn dan dat. Bijvoorbeeld dat je over een maand alweer in een relatie met een andere man verwikkeld bent, en dat die man ook over je heen gaat lopen. En dat jij het allemaal maar accepteert, omdat je nu eenmaal niet in je eentje durft te zijn.”

En toen vertelde ik haar mijn theorie over hoe één van de belangrijkste dingen in het leven is eenzaam durven zijn. We hebben het nodig om door het ongemak en de paniek van de eenzaamheid heen te werken en te beseffen dat we er niet dood aan gaan. Ik ben ooit een vrouw van midden vijftig tegengekomen die me vertelde dat ze haar man, die haar mishandelde, niet wilde verlaten omdat ze nooit van haar leven alleen een restaurant of feestje wilde binnenlopen.

Lieve mensen, op een bepaald punt in ons leven moeten we allemaal een keer dat restaurant of dat feestje alleen binnenlopen. Doen we dat niet dan wandelen we uiteindelijk zo’n restaurant of feestje binnen met wie dan ook. Dat maakt ons dan niets meer uit. We moeten echt leren om onszelf te verdragen en met opgeheven hoofd ons een weg door het leven te banen. Als je genoeg tijd in je eentje hebt doorgebracht, merk je op een dag vanzelf dat het eigenlijk best wel leuk is om alleen jezelf om handen te hebben.

Ik heb deze les zelf ook jarenlang niet willen leren. Ik durfde mezelf nog niet eens vijf minuten alleen te laten. Ik wisselde gewoon de ene vriend voor de andere in, omdat ik geen lege plek naast me in bed wilde hebben. Wat betekende dat ik nooit echt koos voor degene met wie ik was… ik vulde slechts een lege plek, een leeg bed, een lege ik.

“Ik ga mezelf behandelen alsof ik mijn eigen geweldige vriendje ben. ik ga de liefste woorden tegen mezelf zeggen, ik ga mezelf heerlijk eten voorzetten en de prachtigste boeken voorlezen.”

De eerste keer dat ik als volwassene alleen was, was toen ik mijn eat-pray-love-reis ging maken. Op de bodem van die eenzame put was ik eindelijk in staat om te luisteren naar die stem diep in mijn binnenste. Uiteindelijk heeft die stem me naar het avontuur geleid, helemaal alleen. Ik weet nog dat ik tijdens die reis plotseling dacht: “Ik ga mezelf behandelen alsof ik mijn eigen geweldige vriendje ben. Ik ga zo ontzettend goed voor mezelf zijn dat ik mezelf naar de allermooiste plekken op deze wereld leiden, ik ga de liefste woorden tegen mezelf zeggen, ik ga mezelf heerlijk eten voorzetten en de prachtigste boeken voorlezen. Ik ga mezelf elke dag vragen: “Wat wil je doen, schat? Wat kan ik voor je doen, lieveling?” En dat deed ik. We beleefden een fantastische tijd samen – ik en ik.

Zelfs zo goed dat toen ik uiteindelijk de man vond die me precies zo behandelde zoals ik mezelf tijdens die reis had behandeld, ik hem meteen herkende en tegen mezelf zei: “Ja, dit is goed. Dit is de persoon met wie ik wil zijn.” Had ik dat jaar in mijn eentje nooit meegemaakt dan had mijn hart hem misschien nooit herkend. Ik had misschien over deze man heengegekeken en had mijn pijlen gericht op een heel ander type. Maar echt waar, zodra je leert wat goed is voor jou, dan wil je nooit meer met minder genoegen nemen. En je kunt pas leren wat goed is voor jou als je een tijdje volledig op jezelf bent aangewezen.

Dus: ik liet het meisje beloven dat ze zes maanden alleen zou blijven. Ik liet het haar zweren. Zes maanden geen relatie, zes maanden geen sex. Helemaal alleen. Want echt, ik geloof er heilig in dat dat is wat ze nodig heeft. Alleen zijn, totdat het haar geen angst meer aanjaagt.”

Volhard in eenzaamheid totdat je uitkomt bij het goede.

Lees ook: De kunst van het alleen zijn