Waarom je zo ongelukkig kan worden van Instagram

Iedereen weet hoe ellendig je je kan voelen na een rondje Instagram. Want terwijl jij met PMS, 18 deadlines en een negatief banksaldo maar wat aanmoddert in het leven, is er kennelijk ergens een parallel universum waarin alleen knappe mensen wonen die altijd op vakantie zijn. 

Ik ben misselijk en heb net ruzie gemaakt met m’n vriend over waar we gaan eten. Een uur daarvoor heb ik vier uur (!) lang bij de kapper gezeten terwijl ik eigenlijk moest werken. Door dat uitgelopen kappersbezoek kom ik nu overhit en veel te laat het restaurant in hollen – en ik ben niet eens echt tevreden met het resultaat. Kortom: ik zit dan wel aan een tafeltje met de liefde van m’n leven, maar echt #blessed voel ik me op dat moment niet. Wanneer de serveerster ons eten op tafel zet, maak ik er een fotootje van. Zo snel en stiekem mogelijk, want ik vind foto’s maken van eten nog steeds een beetje gênant. Na het eten kies ik ongeïnspireerd een filtertje dat ik wel oké vind, slinger het op Instagram en drink daarna, nog steeds knorrig, m’n koffie op. Terwijl vriend en ik stilzwijgend naast elkaar zitten, stromen de likes binnen.

Bedrieger
Ik merk dat ik met iedere like een beetje opfleur. Maar ik weet ook dat de foto nooit zoveel aandacht zou hebben gekregen als mijn volgers zouden weten wat er zich daarvoor afspeelde. En opeens voel ik me een bedrieger. Iedereen die de foto ziet, denkt dat ik nu een fantastische avond heb. Iedereen die door mijn feed scrollt, ziet een aaneenschakeling van pioenroezen, gin-tonics en selfies waarop mijn haar echt stukke volumineuzer zit dan dat het daadwerkelijk is. Nou vind ik mijn leven over het algemeen echt heel leuk hoor, maar er zitten ook genoeg Instagram-onwaardige dagen tussen dat ik met een grafbek en vet haar niks anders doe dan vegeteren op de bank met Netflix.

Bloedmooie meisjes
Nou weet iedereen heus wel dat op Instagram niets is wat het lijkt, maar toch trap ik er zelf ook in. Instagram is een soort tweede universum waarin bloedmooie meisjes op een willekeurige dinsdagochtend op een Indonesisch strand liggen, nooit een dag dezelfde kleren dragen en copieuze brunches houden terwijl ze nog steeds met gemak een crop top aan kunnen. En werken? Nou ja, ze zitten wel eens met hun MacBook in een koffietentje, maar dat is dan alleen om hun social media bij te werken. Noem het jaloezie, maar als ik in een stikhete trein onder de klotsende oksel van een mede-forens verveeld door Instagram scroll, vraag ik me wel eens af waar het toch mis is gegaan in mijn leven.

Havermout
Terwijl ik er dus zelf net zo hard aan meedoe. Ik maak bijna alleen foto’s in het weekend omdat mijn doordeweekse leven vooral bestaat uit laptops, treinen en overbevolkte supermarkten. Maar mensen die naar mijn feed kijken, kunnen zomaar de illusie krijgen dat mijn leven een aaneenschakeling is van nieuwe schoenen, urenlange brunches, gezonde sapjes en spontane feestjes. Maar dat is wat mensen willen zien. Ik heb ooit in een vlaag van eerlijkheid een foto van een pak havermout dat ik had laten vallen en over de hele keukenvloer verspreid lag gedeeld. Dat leverde op een paar pity-likes na bijna niks op. Terecht ook, want het was gewoon een lelleke foto. En lellek bewaar je maar voor thuis.

Ignorance is bliss
Ik heb een heel goede vriendin die geen Instagram heeft. En ook geen Facebook. Expres niet, want ze vreest dat ze zich alleen maar miserabel zal voelen over haar eigen leven. Ik kan dus nooit met haar roddelen over oud-klasgenootjes die al moeder zijn of bitchen over bloggers die altijd dezelfde tenenkrommende #Lovemyjob foto’s delen, want ze heeft geen idee. Het is een wereld die voor haar niet bestaat. Ben ik soms best een beetje jaloers op. Ignorance is bliss. Maar ik heb nu dus dankzij social media al zo’n enorme fomo (fear of missing out) ontwikkeld, dat de gedachte aan stoppen met Instagram alleen al me een kleine paniekaanval bezorgt. Ik ben in de val gelopen.

Drol
Daarom probeer ik nu Instagram maar gewoon te zien voor wat het is. Een showreel met de highlights uit het leven. En als dat leven even niet bijster veel highlights bevat, kun je altijd nog een foto maken van een latte. Valencia, Ludwig of Sierra eroverheen en het lijkt best nog wat. Van een drol een gebakje maken, heet dat. En dat dekt precies de lading.

Lees ook: Ben jij zo iemand die altijd foto’s maakt van eten? Dat blijkt heel goed voor je