Waarom tegenzin een ervaring soms extra mooi maakt

Het komt zo vaak terug in zelfhulplijstjes: dingen doen maakt gelukkiger dan dingen bezitten. Liesbeth ervaarde dat laatst zelf ook weer. Ondanks dat ze enorme tegenzin had. En dat ging zo:

Het regende, het waaide, er was storm voorspeld en ik was moe van een drukke werkweek. Maar we hadden al maanden geleden concertkaarten gekocht, dus we zouden die avond naar Amsterdam. Met de auto (parkeren!) in de spits (files!) rond etenstijd (honger!) begin januari (koud!). Ik zag, kortom, genoeg redenen om vooral niet te gaan. Konden we onze kaarten niet gewoon even op Facebook zetten, en verder met een pizza in bed blijven? Dat was toch ook leuk? De tegenzin was, kortom, enormement. En die tegenzin liet zich niet echt weg-rationaliseren maar bleef de hele dag als een klamme deken om me heen hangen. Waarom zouden we al die moeite doen voor iets waarvan we maanden geleden besloten hadden dat we dat ‘leuk’ vonden? Terwijl dat ‘leuk’ ineens helemaal zo leuk niet meer leek?

Dat had ik mooi gedacht. Met zachte dwang werd ik verzocht me om half vijf bij de auto te melden. Wat mopperend voldeed ik daaraan. In een reusachtig vest (koud!) met mijn bril op (moe!) en met iets wat ik het beste zou kunnen omschrijven als inmiddels nogal onfris geworden tegenzin. Maar goed, we gingen. En terwijl mijn geliefde opgewekt zei ‘dat het alleen maar leuk kon worden nu’, keek ik als het meisje met de zwavelstokjes uit over de snelweg.

Waar geen file was, om te beginnen. En voor we het wisten reden we de parkeergarage in. Waar we zo ongeveer naast de ingang een plekje vonden. En binnen een minuut een enorm leuk restaurant vonden waar ze geweldige garnalenkroketjes hadden. Terwijl we de concertzaal al zagen die een seconde lopen van ons vandaan was. Er was, kortom, geen enkel vuiltje aan de lucht. Sterker nog, het leek wel alsof het volledige universum zich nogal aan het uitsloven was voor ons. Alsof het ons wilde toekrijsen: ‘Kijk! Hoe goed is dit dan! Leuk he! Vinden wij ook! Graag gedaan!’

Je raadt het al: er was natuurlijk geen rij en binnen een zucht stonden wij in de zaal. Waar ik vervolgens twee uur lang en vanaf de eerste seconde (ze begonnen stipt op tijd) het –en ik overdrijf niet- ALLERBESTE CONCERT OOIT meemaakte. Ik heb staan klappen en staan dansen, meegezongen en hartjes in de lucht gemaakt, traantjes weggepinkt bij de emo-nummers, me halverwege helemaal uitgeleefd op de merchandise (wat ik nooit doe) waardoor ik nu een te gerse hoodie heb met de BANDNAAM erop, nog meer geklapt, gestampt, geschreeuwd, met mijn armen gezwaaid en gedanst.

En mijn geliefde deed precies hetzelfde, terwijl we af en toe even naar elkaar keken met zo’n alwetende blik die ik nog het beste kan beschrijven als ‘jezus, wat ben ik blij dat ik hier ben zeg’. De zanger van de band bleek live ook nog eens een werkelijk fantastische danser en was bij het toegift nog steeds bij stem. Waarna wij als een haas naar onze auto liepen en als eerste de parkeergarage weer uitreden, als waren we James Bond. Een half uur later waren we thuis (geen file). Waar we relaxed en intens gelukkig een biertje dronken en op YouTube nog even wat andere fragmenten uit andere concerten van deze band bekeken. En wat nummers meezongen. En nog een paar.

Het was, kortom, een topavond. Die nog steeds effect heeft. Zo zat ik gister thuis te werken in mijn nieuwe hoodie met op de achtergrond de playlist van ‘mijn’ band op de speakers. En ik had een dijk van een humeur. Omdat het misschien niet zo leek als je dit rustige tafereel van buitenaf zou zien, maar omdat het wel zo was: het had allemaal een extra bijzondere waarde.  Meer waarde dan als ik niet zoveel tegenzin had gehad, denk ik zelfs. Juist omdat ik geen enkele verwachting had, kon het inderdaad alleen maar ‘meevallen’. Alleen viel het niet mee, maar ontpopte het zich tot een perfecte ervaring. Die ik nooit had willen missen en waar ik nog steeds elke dag wel even aan moet denken.

Ervaringen maken gelukkiger dan bezit of geld, lees je in vrijwel alle zelfhulpboeken. En dat is waar, het leven ervaren geeft echt een rijker gevoel dan het leven bezitten. En je hebt nog eens wat om je te herinneren op je sterfbed. Maar dat tegenzin daar zo’n mooie twist aan kan geven, zag ik even niet aankomen. Want het leven is nu, en klaar om ervaren te worden. Elke dag opnieuw, ook als je daar even ‘geen zin’ in hebt. Eigenlijk is het dus precies zoals een bepaalde zanger afgelopen zaterdag ergens in een concertzaal dus zong: “All I ever wanted, all I ever needed is here, in my arms.” En daarmee sloeg hij wat mij betreft de spijker op z’n kop.

Beeld: iStock

LEES OOK: 19 geluks-saboteurs waar we allemaal NOGAL zonder kunnen (vandaag nog!)