Waarom we allemaal verplicht op relatieles zouden moeten
Relaties zijn moeilijk. Dat blijkt wel uit het feit dat bijna de helft van de huwelijken en lange relaties strandt. Dus waarom krijgen we eigenlijk niet een beetje hulp op relatiegebied? Geen EHBO, maar EHBR, zeg maar. Misschien geen overbodige luxe.
Als je jong bent, dan denk je dat het allemaal heel eenvoudig is. Op een dag kom je iemand tegen, daar val je als een blok voor, je sealt de deal, al dan niet met ring, et voila: ze leefden nog lang en heel gelukkig. Ach, was het maar zo makkelijk. Dat is echter helaas vrijwel nooit het geval. Relaties zijn hard werken en daardoor gooien we niet zelden op een gegeven moment uitgeput de handdoek in de ring. Met alle gevolgen van dien. Voor onszelf, maar bijvoorbeeld ook voor onze kinderen, onze families en onze werkgevers. Want scheiden is lijden en flink lijden ook. En daar lijdt alles en iedereen dan onder. Daarom zou er van hogerhand relatiebegeleiding moeten komen, vindt Esther Kluwer, hoogleraar Duurzame Relaties en Welzijn aan de Radboud Universiteit. Want als gezond eten op de politieke agenda staat, waarom gezonde relaties dan niet? Die zijn namelijk net zo belangrijk voor het maatschappelijk welzijn.
Het effect dat de staat van je relatie op je gezondheid heeft is even groot als het effect van je levensstijl. Wie een slechte relatie heeft ondervindt daar dus net zoveel problemen van als iemand die bijvoorbeeld slecht eet of te weinig beweegt. Mensen met relatieproblemen, of die door een scheiding gaan zijn bijvoorbeeld vaker ziek en presteren minder goed op het werk. Hun kinderen raken vaker psychologisch met zichzelf in de knoop en bovendien kosten verbroken relaties de samenleving veel geld. Dus ja, relaties zijn persoonlijk, maar op een bepaalde manier ook weer niet. En als de overheid zich bemoeit met het nationaal BMI, is het dan zo’n gek idee dat de staat zich buigt over de nationale romantiek? Dat voelt misschien een beetje gek, maar zo gek is dat misschien helemaal nog niet. Zelf ben ik gescheiden en inderdaad, de effecten daarvan hebben me zeker twee jaar van mijn leven gekost. Dus als dat me bespaard had kunnen blijven met een beetje liefdesles, dan had ik daar misschien wel voor getekend.
Spijt van mijn scheiding heb ik niet en ik durf ook wel te stellen dat het uiteindelijk voor iedereen het beste is geweest. Maar als ik anders in mijn huwelijk had gestaan, beter voorbereid was geweest en realistischer verwachtingen had gehad, wellicht waren mijn ex-man en ik dan pas gescheiden door de dood, zoals aanvankelijk natuurlijk de bedoeling was. Of, misschien was ik dan nooit aan de relatie begonnen, wat waarschijnlijk helemaal beter was geweest voor alle betrokkenen en voor onze omgeving, die onvermijdelijk ook te lijden heeft gehad onder onze breuk. Zoals Kluwer ook zegt: we verwachten heel erg veel van onze relaties. Waarschijnlijk omdat we er een onrealistisch beeld van hebben. Het zien als een romantisch sprookje zoals ons dat in films en verhalen doorgaans wordt voorgeschoteld. Maar hoe moet je weten dat dat beeld niet klopt, als niemand je dat vertelt? Als niemand je leert dat samenleven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is? Dat, hoe lullig het misschien ook klinkt, alleen liefde dus gewoon niet genoeg is? Had je dan van tevoren gewoon niet graag geweten? Ik wel in ieder geval. Wat echt hoor jongens, wat een deceptie.
We vinden het normaal dat mensen worden voorgelicht over van alles en nog wat. We hebben richtlijnen voor voeding en beweging. Voor normen en waarden, voor hoe we onze kinderen opvoeden. Allemaal belangrijke dingen in het leven waarin we begeleid en soms zelfs behoorlijk aan de hand genomen worden. Maar als het gaat om liefdesrelaties, misschien wel de belangrijkste, en bovendien vaak ingewikkeldste, verbintenissen die je aangaat in je leven, moeten we het allemaal zelf maar uitzoeken. Omdat dat ‘persoonlijk’ is. Eigenlijk best vreemd. Natuurlijk is je liefdesleven je eigen zaak en mag je zelf weten hoe je je relatie vormgeeft. Maar als ‘gezondheid’ een nationale zaak is (wat, mijns inziens, terecht is), dat hoort het relationele welzijn van de mens daar ook bij. Je relatie is namelijk een heel groot deel van je leven en als dat niet goed gaat, dan kun daar dus, nou ja, behoorlijk ziek van worden. Letterlijk zelfs. En wie draait daar dan weer voor op? Juist, de belastingbetaler. Wij dus met z’n allen. Dus: hoezo persoonlijk?
Mijn scheiding heeft mij, op de lange termijn, veel opgeleverd. Maar het heeft me ook heel veel gekost. Mij en een aanzienlijk aantal mensen met mij. Dat betreur ik en ik zou willen dat het anders had gekund. Dat ik destijds had geweten wat ik nu weet. Dan had ik het namelijk echt heel anders aangepakt. En ja, de wijsheid komt weliswaar met de jaren, maar in dit geval had ik toch graag beschikt over enige voorkennis. Natuurlijk kun je nooit voorspellen hoe het leven loopt en shit happens, daar doe je weinig aan. Maar een goed begin is toch nog echt altijd het halve werk. En echt, relaties zijn, ook zonder problemen, al genoeg werk.
